My Bonjour

ΣΚΕΨΕΙΣ...

Είναι πολλές οι ώρες της μοναξιάς κι είναι κι όλα αυτά που ακούω από τα δελτία ειδήσεων, που με βάζουν σε σκέψεις...

Τελικά, ένα ταξίδι είναι η ζωή…
Φορτώνεις αποσκευές και μαζεύεις ό, τι χωράει, γιατί “μπορεί κάπου να χρειαστεί”…
Έτσι σκέφτεσαι... κι όσο φορτώνεσαι, τόσο πιο δύσκολος γίνεται ο δρόμος, μέχρι που φτάνει η στιγμή που δεν μπορείς να κάνεις βήμα παραπέρα… και τότε θέλεις να ξεφορτωθείς κάθε βάρος…

Κάποιοι το κάνουν.
Άλλοι στέκονται, παίρνουν μια βαθιά ανάσα και κοιτούν τι κουβαλούν.
Καθώς το… αερόστατο πέφτει, καθώς το πλοιάριο βουλιάζει, καταλαβαίνεις πως πρέπει να ξεφορτωθείς βάρος, για να υψωθείς, για να επιπλεύσεις, για να περπατήσεις…
Και τότε πρέπει να διαλέξεις: Τι ‘ναι το πιο άχρηστο απ’ αυτά που κουβαλάς;

Αν δεν μπορέσεις να πετάξεις κάτι, θα βυθιστείς.
Πολλοί το παθαίνουν.
Αφήνεις κάτι πίσω, πετάς κάτι και τότε αντιλαμβάνεσαι πως μπορείς να συνεχίσεις.
Σου ήταν δύσκολος ο αποχωρισμός, τόσα χρόνια.
Tο κουβαλούσες το βάρος κι είχες φτάσει να το αγαπήσεις, αλλά σαν το αφήνεις πίσω, καταλαβαίνεις ότι δεν το είχες ανάγκη.
Και συνεχίζεις… Μαζεύεις πράγματα και ξεφορτώνεσαι άλλα.

Αν πάρεις περισσότερα απ’ όσα αφήνεις, θα πέσεις.
Θέλει προσοχή.
Τα χρόνια περνούν…
Κάποια στιγμή, αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, θα καταλάβεις ότι τα πιο άχρηστα βάρη που κουβαλάς, είναι εκείνα που φτιάχνουν την εικόνα σου, τον τοίχο σου: Τα παπούτσια, που σε κάνουν να φαίνεσαι πιο ψηλός, τα γυαλιά, που σε κάνουν να φαίνεσαι πιο έξυπνος, οι κορσέδες, που σε κάνουν να φαίνεσαι πιο αδύνατος, τα ψέματα, που σε κάνουν να φαίνεσαι πιο δυνατός, η σοβαρότητα, που σε κάνει να φαίνεσαι πιο καθωσπρέπει.

Κουβαλάς έναν τόνο σκουπίδια για να κρυφτείς.
Παλιότερα νόμιζες ότι δεν μπορούσες να ζήσεις χωρίς αυτά, αλλά εκείνη τη στιγμή, που κάποιες φορές κρατάει χρόνια, νιώθεις ότι δεν θες άλλο να κρύβεσαι.
Και δεν σε νοιάζει τι θα πουν για σένα, για τη σύντροφο σου, για το παιδί σου, για το σπίτι σου, για τα έργα σου.
Δίνεις μια και γκρεμίζεις τον τοίχο. Και δεν νιώθεις φόβο ή ντροπή. Αντίθετα. Νιώθεις ανάλαφρος, γιατί κουβαλάς μόνο αυτό που θες να είσαι.

Σε όποιον αρέσεις, έτσι μεταχειρισμένος κι ελαττωματικός, είσαι φίλος.
Οι άλλοι θα βρουν τους όμοιους τους.
Συνήθως αυτό οι άνθρωποι το καταφέρνουν στα γεράματα - κι όχι όλοι.
Είναι πιο εύκολο να γκρεμίσεις τον τοίχο που έχτισες γύρω σου, όταν καταλαβαίνεις ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, ούτε καν για πολύ.
Όταν καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά που σ’ έκαναν να κλαις και να χτυπιέσαι ήταν παροδικά κι ασήμαντα.
Τότε καταλαβαίνεις πως ό, τι έζησες δεν είχε μεγαλύτερο βάρος από ένα όνειρο...

Κάποτε μου το ‘χε πει κάποιος, αλλά τότε δεν μπορούσα, δεν ήθελα, δεν έπρεπε να το καταλάβω.
- Ποιο είναι το νόημα της ζωής, τον είχα ρωτήσει…
- Νόημα; Δεν υπάρχει νόημα. Απλώς ζούμε. Ήταν η απάντηση…
Κι είχε δίκιο, γιατί όταν τελειώνει αυτό το “απλώς”, μόνο τότε καταλαβαίνεις πόσο άσκοπη ήταν η αγωνία σου να νοηματοδοτήσεις τη ζωή σου.
Αυτή η προσπάθεια να συντηρήσεις τον τοίχο σου και τις πεποιθήσεις σου, την εικόνα σου και τα παρελκόμενα, δεν σ’ άφησε να καταλάβεις ότι ο τοίχος δεν κρατούσε τους άλλους έξω, αλλά κρατούσε εσένα μέσα, οικειοθελώς φυλακισμένο.

Αυτή η προσπάθεια που σ’ έκανε να σιχτιρίζεις τις στιγμές που μπορούσες να κάνεις ό, τι ήθελες, αλλά έκανες ό, τι έπρεπε.
Πενήντα, εξήντα, εβδομήντα κι ογδόντα χρόνια χτισμένα με «πρέπει», δεν μπορούν να συγκριθούν με τις λίγες στιγμές που έκανες ό, τι σου ‘ρθε.
Αυτές έχεις κρατήσει απ’ τ’ όνειρο που τέλειωσε:

Όλ’ αυτά που θεωρούμε σπουδαία, τα τραγικά και τα δύσκολα, τα επιτεύγματα κι η δόξα κι η φήμη, το πένθος κι η απώλεια κι οι χαμένοι έρωτες, κι οι ολοκληρωμένοι έρωτες, η επιτυχία κι οι αποτυχίες.
Τίποτα δεν έχει περισσότερο βάρος απ’ αυτό που εμείς τους δίνουμε.

Η ζωή είναι φάρσα.
Όσα πήραμε στα σοβαρά θα σβήσουν μαζί μας και τίποτα δεν θα μείνει, πέρα απ’ τη σκιά μας στα όνειρα των άλλων...

Χρήστος Σούπος