My Bonjour

..

Με κατατρέχουν οι ειδήσεις των οχτώ, τα τηλεοπτικά παράθυρα,

τα τραπέζια, τα κόμματα, οι αρχηγοί, οι “της Ευρώπης”, οι τράπεζες, η άνοδος των μικρών, η πτώση των μεγάλων, η εμφάνιση νέων, η εξαφάνιση παλαιών, οι σφυγμομετρήσεις, η αμετροέπεια του νεαρού ηγέτη, η οξείδωση τού μεσήλικα, οι κωλοτούμπες των θέσεων και των λόγων, οι “πατριωτικές” θέσεις, τα “για την Ελλάδα ρε γαμώτο”, το μεταναστευτικό, η απόλυτη ένδεια πολιτικών ιδεών, να ψάχνω και να δυσκολεύομαι να βρω ορίζοντα με μια είδηση της προκοπής που να έχει άρωμα πολιτισμού…

Με κατατρώγει η συνεχιζόμενη αλητεία των γηπέδων σε όλα τα αθλήματα, που συνεχίζει απτόητη την καταστροφή, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, που γνωρίζει πως δεν θα υποστεί.

Πού να βρω το κλίμα, να συγκεντρωθώ, να σκύψω στον εσωτερικό μου κόσμο, όταν ο εξωτερικός φλέγεται;

Η γενιά μου εντάχθηκε σε αυτό που ονόμασαν “πολιτική τέχνη”, αλλά από ένα σημείο κι έπειτα αντιλήφθηκα πως αυτό ήταν κάτι πολύ βαθύτερο από τη σφιγμένη γροθιά, την καταγγελτική κραυγή και το “είμαστε χίλιοι δεκατρείς” του ’70.

Διαλέξαμε να ταχθούμε απ’ την πλευρά της προοδευτικής τέχνης και να προσαρμόσουμε τον Μπρεχτ, τον Κουρτ Βάϊλ, τον Νταλί, τον Πικάσο, τον Μαγιακόφσκι, στις εξελίξεις των καιρών, ανάγοντας, δικαίως, τον Μάνο Χατζιδάκι ως μέντορα ενός μουσικού κώδικα που συνδυάζει το σώμα με το πνεύμα, αδυνατώντας να συμπληρώσουμε το κενό της απουσίας του…

Αναζητήσαμε το βάθος ενός πολιτισμού που να εκπαιδεύει πολίτες και να δημιουργεί κουλτούρα συνεννόησης γύρω από σοβαρά πολιτειακά-κοινωνικά θέματα...

Απογοητευτήκαμε με την απουσία του πολιτισμού της καθημερινότητας του πολίτη, με τα σκουπίδια έξω από το σπίτι μας, την «έτσι θέλω» οδήγηση, τα παρκαρίσματα στα πεζοδρόμια, την απόλυτη υποβάθμιση της πόλης, την εύκολη διαπλοκή, την αδιαφορία στην αισθητική των κτιρίων, την κατάντια των πανεπιστημιακών χώρων, την εξέλιξη των δημόσιων χώρων σε μουσικό ελληνάδικο νυχτερινής πίστας…

Αναρωτιέμαι συχνά αν υπάρχει η στοιχειώδης προτροπή από φορείς και κόμματα γύρω από μια προοδευτική συμπεριφορά του πολίτη, ώστε να βελτιώσει την συμπεριφορά του καθενός μας προς την πόλη που τον φιλοξενεί…

Προς τα πού να κοιτάξεις; ποια Ευρώπη και ποια εξέλιξη να προλάβεις;

Ο πολιτισμός είναι ποτάμι που κυλάει συνεχόμενα, δίχως σταμάτημα.

Γεμίζει το ποτάμι με ιδέες και κυλάει το νερό του.

Εναλλάσσονται οι γενιές και οι ιδέες μεταφέρονται, δεν λιμνάζουν.

Ο ελληνικός κόσμος δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτό το ποτάμι!

Καταναλώσαμε την ενέργειά μας σε πολιτικές- κομματικές κρίσεις και αδιαφορήσαμε σε ό,τι ερχόταν ως άνεμος.

Αφήσαμε τα ρεύματα να περάσουν και δεν επωφεληθήκαμε.

Ξοδευτήκαμε μέσα στην τυφλή κατανάλωση και προσπεράσαμε τα ουσιώδη.

Τώρα, έχουμε μπροστά μας το χείλος του γκρεμού και έχει παγώσει οποιαδήποτε κίνηση.

Τα πρώην μεγάλα κόμματα έκαναν την μπίζνα τους ασύστολα.

Καμία ουσιαστική αντίδραση αφύπνισης από μέρους μας, παρά μόνο να ευνοήσουμε τους κομματικούς ανταγωνισμούς, ξεχνώντας δήθεν πως η κρίση είναι συλλογική και όχι ενός.

Ο “εχθρός” δεν είναι “ο άλλος”, αλλά ένα κομμάτι του καθενός μας, αφού πρώτα σταθήκαμε ανάξιοι να ορίσουμε έντιμες διοικήσεις, ανεχόμενοι ως κοινωνία τη γραφειοκρατία, την εξάρτηση από την κομματική νομενκλατούρα, τις εθνικιστικές κορώνες, τον τυφλό και ανέξοδο πατριωτισμό, τον συνδικαλιστικό σκοταδισμό, τον ελληνοχριστιανικό πατριωτικό συντηρητισμό, την ποικιλόμορφη βία…

Ποια… προοδευτική κατεύθυνση να ακολουθήσουμε, αφού ουδείς ασχολείται μ’ αυτήν;

Ό,τι μας προκύψει από τα αριστερά ρεύματα, που ως φαίνεται θα ισχυροποιηθούν, ας γίνουν ανάχωμα μιας άλλης κατεύθυνσης απ’ την έως τώρα.

Μήπως όμως και αυτό είναι ουτοπία, αφού οι δυνάμεις της αριστεράς ήταν κι αυτές μέσα στο παιχνίδι της έως τώρα εθνικής μας αποχαύνωσης, τροφοδοτώντας την ιδεολογία τής κατανάλωσης με τον δικό της τρόπο;

Ποια είναι τα δείγματα μιας αριστερής αντίστασης στο οικοδόμημα της μεταπολιτευτικής κουλτούρας του λαϊκισμού και των παροχών;

Όλα αυτά τα ερωτήματα θα αιωρούνται και θα ζητούν απαντήσεις.

Για άλλη μια φορά δεν υπάρχει στην ατζέντα των συζητήσεων τίποτα απολύτως γύρω από τον πολιτισμό της χώρας.

Για άλλη μια φορά, θα σκύψουμε το κεφάλι στις δανειακές ανάγκες, τις εξαρτήσεις, τις μνημονιακές εμμονές και τους λεονταρισμούς, αδιαφορώντας για άλλες εκδοχές της κρίσης, δίχως να περνάει από το νου πως η κρίση που διανύουμε ως χώρα, είναι πρωτίστως πολιτισμική και αυτός είναι ο πρώτος λογαριασμός που θα πληρώσουμε κατά μόνας και ως έθνος…