My Bonjour

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΗ

Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1873, στο Βερολίνο, όπου ο πατέρας του Στέφανος Καραθεοδωρή υπηρετούσε ως πρεσβευτής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η μητέρα του Δέσποινα Πετροκόκκινου καταγόταν από αρχοντική οικογένεια της Χίου.

Από το 1891 έως το 1895, σπούδασε πολιτικός μηχανικός στη Στρατιωτική Σχολή των Βρυξελλών.
Μετά την αποφοίτησή του αποδέχτηκε την πρόσκληση του θείου του, Αλέξανδρου Καραθεοδωρή, ο οποίος ήταν γενικός διοικητής της Κρήτης, να τον επισκεφθεί στα Χανιά.
Εκεί γνωρίστηκε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος αργότερα ως πρωθυπουργός της Ελλάδας θα τον προσκαλέσει να οργανώσει το νεοσύστατο πανεπιστήμιο της Σμύρνης κατά την διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας,

Στην συνέχεια πήγε στη Μυτιλήνη, όπου μετείχε στην κατασκευή έργων οδοποιίας, ενώ το 1898 πήγε στην Αίγυπτο, για να εργαστεί ως μηχανικός στην βρετανική εταιρεία που κατασκεύαζε το φράγμα στο Ασουάν.
Κατά την εκεί παραμονή του συνέχισε να μελετά μαθηματικά συγγράμματα, ενώ έκανε και μετρήσεις στην κεντρική είσοδο της πυραμίδας του Χέοπος, τις οποίες και δημοσίευσε.

Στην Αίγυπτο, ο Καραθεοδωρή κατάλαβε πόσο μεγάλη γοητεία και επιρροή ασκούσαν πάνω του τα Μαθηματικά και συνειδητοποίησε πως η δουλειά του μηχανικού δεν ήταν εκείνη που αναζητούσε το ανήσυχο πνεύμα του.
Έτσι το 1900, ο 27χρονος πια Καραθεοδωρή, προς μεγάλη έκπληξη των δικών του, αποφάσισε να εγκαταλείψει το επάγγελμα του μηχανικού και να πάει στην Γερμανία για να σπουδάσει Μαθηματικά.

Για δύο χρόνια παρακολούθησε μαθήματα Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, με διαπρεπείς καθηγητές, όπως ο Λάτσαρους Φουκς και Φέρντιναντ Φρομπένιους.
Το 1904 υπέβαλε την διδακτορική του διατριβή με τίτλο « Περί των Ασυνεχών Λύσεων του Λογισμού των Μεταβολών» στο Πανεπιστήμιο της Γοττίγγης (Γκέτινγκεν), η οποία έγινε δεκτή και το 1905 αναγορεύτηκε σε διδάκτορα της Φιλοσοφίας των Μαθηματικών.

Το 1908, νυμφεύτηκε την Ευφροσύνη Καραθεοδωρή, μακρινή συγγενή του.
Το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά: τον Στέφανο και την Δέσποινα, σύζυγο τα κατοπινά χρόνια του πολιτικού και Προέδρου της Βουλής Κωνσταντίνου Ροδόπουλου.

Η φήμη που απέκτησε τα επόμενα χρόνια στην Γερμανία, τον έφερε σε φιλική και επαγγελματική επαφή με τον Αλβέρτο Αϊνστάιν.
Οι δύο άνδρες γνωρίστηκαν το 1915 διατήρησαν μια επιστημονική σχέση, στηριγμένη στην αλληλοεκτίμηση και αλληλοσεβασμό. Οι θεωρίες που κατά καιρούς παρουσιάζουν τον Καραθεοδωρή ως καθοδηγητή του Αϊνστάιν σχετικά με τη διατύπωση της θεωρίας της σχετικότητας δεν έχουν επιβεβαιωθεί από τα υπάρχοντα στοιχεία (αλληλογραφία, δημοσιεύματα κ.λπ.).

Το 1913, έγινε καθηγητής στην έδρας της Μαθηματικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου του Γοττίγγης, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1918.
Το 1920, με πρόσκληση του Ελευθερίου Βενιζέλου, ανέλαβε να οργανώσει το νεοσύστατο Ιόνιο Πανεπιστήμιο στη Σμύρνη.
Η απόφαση του Καραθεοδωρή να επιστρέψει στην πατρίδα του προκειμένου να της φανεί χρήσιμος, παρόλο που μεσουρανούσε στη Γερμανία, είναι ενδεικτική της αγάπης του για την Ελλάδα.

Στην Σμύρνη, ο Καραθεοδωρή έμεινε μέχρι την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου, τον Αύγουστο του 1922.
Όταν οι Τούρκοι εισέβαλαν στην πόλη, ο Καραθεοδωρή κατόρθωσε να διασώσει τη βιβλιοθήκη και πολλά από τα εργαστηριακά όργανα του Ιονίου Πανεπιστημίου και να τα μεταφέρει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Παρέμεινε στην Αθήνα και το 1922 διορίστηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και τον επόμενο χρόνο στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Απογοητευμένος από την κατάσταση των ελληνικών πανεπιστημίων, εγκατέλειψε την Ελλάδα το 1924, για να αναλάβει θέση καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, που εκείνο τον καιρό ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της Γερμανίας και δίδασκαν σ' αυτό κορυφαία ονόματα.

Το 1930, πάλι με πρόσκληση του Ελευθέριου Βενιζέλου, ανέλαβε καθήκοντα κυβερνητικού επιτρόπου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, προκειμένου να βοηθήσει στην αναδιοργάνωση του πρώτου και στην οργάνωση του νεοσύστατου δεύτερου.
Το 1932, επέστρεψε στην έδρα του στο Μόναχο και παρέμεινε στην πόλη αυτή, ακόμα και μέσα στα δύσκολα χρόνια του Β Παγκοσμίου Πολέμου.

Η συμβολή του στα μαθηματικά ήταν σημαντική ιδίως στους τομείς της πραγματικής ανάλυσης, της συναρτησιακής ανάλυσης και της θεωρίας μέτρου και ολοκλήρωσης.

Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή πέθανε στο Μόναχο στις 2 Φεβρουαρίου 1950, σε ηλικία 77 ετών και ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο Βαλντφρίνχοφ της πρωτεύουσας της Βαυαρίας.
 

ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ

Ο Κάρολος Κουν του Ερρίκου ήταν Έλληνας θεατρικός σκηνοθέτης και δημιουργός του Θεάτρου Τέχνης.

Γεννήθηκε στην Προύσα της Μικράς Ασίας στις 13 Σεπτεμβρίου 1908.
Ο πατέρας του είχε γερμανική, ελληνική και εβραϊκή καταγωγή (το Κουν προέρχεται από το Κοέν), ενώ η μητέρα του ήταν Ελληνίδα ορθόδοξη.
Φοίτησε στη Ροβέρτειο Σχολή της Κωνσταντινούπολης όπου συμμετείχε σε μαθητικές παραστάσεις και σπούδασε αισθητική στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης.

Το 1929 διορίστηκε καθηγητής αγγλικών στο Κολλέγιο Αθηνών.
Η πρώτη του εμφάνιση ως σκηνοθέτη ήταν στο Τέλος του ταξιδιού του Ρόμπερτ Σερίφ και με μαθητές του, από το Κολλέγιο, παρουσίασε έργα του Αριστοφάνη (Όρνιθες, Βάτραχοι, Πλούτος) και του Ουίλιαμ Σαίξπηρ (Όνειρο Θερινής Νυκτός). Ίδρυσε τη Λαϊκή Σκηνή (1934-36) και συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους (Ανδρεάδη, Κοτοπούλη, κ.ά.).

Το 1942 ίδρυσε το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» όπου και ανέβασε Ίψεν, Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, Λουίτζι Πιραντέλλο και μετά την απελευθέρωση για πρώτη φορά στην Ελλάδα Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Τένεσι Ουίλιαμς, Άρθουρ Μίλερ κ.ά. Επίσης το ίδιο έτος (1942) ίδρυσε τη Δραματική Σχολή του θεάτρου του, στην οποία μαθήτευσαν πολλοί από τους σημαντικότερους ηθοποιούς και σκηνοθέτες της μεταπολεμικής γενιάς.

Οικονομικές όμως δυσχέρειες ανάγκασαν το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» να διαλυθεί (1949) το οποίο άνοιξε πάλι το 1954 σε μορφή κυκλικού θεάτρου.
Τη περίοδο εκείνη (1950-53) ο Κουν συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, σκηνοθετώντας Αντόν Τσέχοφ (Ο θείος Βάνιας, Τρεις αδελφές), Πιραντέλο (Ερρίκος Δ΄), κ.λπ.

Με μαθητές της Δραματικής Σχολής του όταν συγκρότησε και πάλι το 1954 το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν», με τη μορφή κυκλικού θεάτρου, εκτός τους παλαιούς συγγραφείς ο Κουν παρουσίασε τα καινούργια ρεύματα του ξένου μεταπολεμικού θεάτρου (Μπρεχτ, Ιονέσκο, Μπέκετ, Πίντερ, Ντάριο Φο, Αραμπάλ κ.ά.) και παράλληλα παρουσίασε έργα πολλών νέων Ελλήνων προικισμένων συγγραφέων - Σεβαστίκογλου, Καμπανέλλη, Κεχαΐδη, Σκούρτη, Αναγνωστάκη και Ευθυμιάδη επιστρέφοντας σε έργα των αρχαίων τραγικών και του Αριστοφάνη.

Από το 1957 ανεβάζει αρχαίο δράμα, αρχικά στο θέατρό του παρουσίασε τον Πλούτο και το 1959 τους Όρνιθες του Αριστοφάνη, που θεωρήθηκε παράσταση-σκάνδαλο λόγω της πρωτοποριακής της μορφής, και στη συνέχεια στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, για να συνεχίσει στο "Θέατρο των Εθνών" του Παρισιού, Λονδίνο, Ζυρίχη, Μόναχο, Μόσχα, Λένινγκραντ, Βαρσοβία, Βενετία, Φεστιβάλ Βιέννης, Διεθνές θεατρικό Φεστιβάλ Βελιγραδίου, Ελληνική Εβδομάδα του Ντόρτμουντ, Φεστιβάλ Φλάνδρας και σκανδιναβικές πρωτεύουσες με τα έργα Όρνιθες, Πέρσες, Επτά επί Θήβας, Αχαρνής, Οιδίπους Τύραννος, Λυσιστράτη, Βάκχες και Ειρήνη.

Επίσης, παρουσίασε έργα ξένων συγγραφέων, όπως των Ουάιλντερ (Η μικρή μας πόλη), Σαρτρ (Κεκλεισμένων των θυρών), Πάτρικ (Αυγουστιάτικο φεγγάρι), Ουίλιαμς (Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι, Τριαντάφυλλο στο στήθος, Καλοκαίρι και καταχνιά), Μπρεχτ (Ο κύκλος με την κιμωλία, Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν), Ιονέσκο (Ρινόκερος), Μίλερ (Ο θάνατος του εμποράκου), Ευγένιου Ο Νιλ (Ο παγοπώλης έρχεται), Μπέκετ (Περιμένοντας τον Γκοντό), Πίντερ, Άλμπι, Αραμπάλ, Ζενέ, Βάις, κ.ά.
Οι περισσότεροι μάλιστα απ' αυτούς τους συγγραφείς πρωτοπαρουσιάστηκαν στην Ελλάδα από το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν».
Παράλληλα, σκηνοθέτησε έργα νέων Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων, όπως των Καμπανέλλη, Κεχαΐδη, Σκούρτη, Σεβαστίκογλου, Αρμένη, Λ. Αναγνωστάκη (Η αυλή των θαυμάτων, Αγγέλα, Η πόλη, Βαβυλωνία κ.λπ.).

Το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» συμμετείχε σε πολλά ελληνικά (Αθηνών, Επιδαύρου, Φιλίππων κ.ά.) και ξένα (Λονδίνου, Παρισιού, Μονάχου, Βιέννης κ.ά.) φεστιβάλ.

Το 1984 το ελληνικό κράτος παραχώρησε έναν χώρο στην Πλάκα, για την ανέγερση του θεάτρου Κ. Κουν.

Πέθανε στην Αθήνα, στις 14 Φεβρουαρίου 1987.

Τιμήθηκε με το παράσημο Φοίνικα, το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών και το βραβείο Θεάτρου των Εθνών.
Με τη διαθήκη του, που δημοσιεύτηκε λίγες μέρες μετά το θάνατό του τον Φεβρουάριο του 1987, κληροδότησε τον τίτλο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» στους Γ. Λαζάνη, Μ. Κουγιουμτζή και Γ. Αρμένη με την προτροπή να συνεχίσουν τη συνεργασία τους στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» Κ. Κουν.

Έγραψε τις μελέτες «Η αρχαία τραγωδία-κωμωδία» και «Ο σκηνοθέτης και το αρχαίο δράμα». Υπήρξε γεγονός πως ως σκηνοθέτη τον Κουν απασχολούσε το σύγχρονο νεοελληνικό έργο, η νεοελληνική θεατρική παράσταση, το αρχαίο δράμα και το κλασικό θέατρο σε σύγχρονη απόδοση.

Ο Κάρολος Κουν ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (οδός Λυκαβηττού) και μιλούσε επίσης αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά.
Προς τιμήν του θεσμοθετήθηκαν τα Βραβεία Κάρολος Κουν.
 

ΚΥΒΕΛΗ ΖΩΓΡΑΦΙΔΗ

Η Κυβέλη Θεοχάρη - Ζωγραφίδη γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 1924 και ήταν Ελληνίδα ηθοποιός, κόρη της πρωταγωνίστριας Μιράντας Μυράτ και του Σπύρου Θεοχάρη, εγγονή της Κυβέλης και του Μήτσου Μυράτ και πρώτη εξαδέλφη της Κυβέλης Μυράτ-Μαρίνου.

Πρωτοεμφανίστηκε με το θίασο της κυρίας Κατερίνας (1954) στο έργο Ταξίδι αναψυχής.
Τον επόμενο χρόνο συμμετείχε στο θίασο της μητέρας της και του Λάμπρου Κωνσταντάρα, παίζοντας στα έργα Δύο άσπρα τριαντάφυλλα και Οι μαιτρέσσες του μπαμπά.
Παράλληλα, έλαβε μέρες στις «ποιητικές απογευματινές» που οργάνωνε η Μιράντα Μυράτ στο Θέατρο «Κυβέλης» στην πλατεία Συντάγματος.
Το 1956 συνεργάστηκε με τον θίασο Ηλιόπουλου-Φωτόπουλου, όπου και εμφανίστηκε στην κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου Ο φίλος μου ο Λευτεράκης και στο έργο Μια τσουκνίδα στις βιολέτες.
Ακολουθεί η συνεργασία της με τον θίασο του Βασίλη Λογοθετίδη (1957-59), όπου έπαιξε στα έργα Το τιμόνι του έρωτα του Παναγιώτη Καγιά και Ο Ηλίας του 16ου των Σακελλάριου και Γιαννακόπουλου.

Το 1955 εμφανίστηκε στην ταινία του Ορέστη Λάσκου Γκόλφω, βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Σπύρου Περεσιάδη στο ρόλο της Σταυρούλας. Ακολούθησαν Η άγνωστος (1956) του Ορέστη Λάσκου, στο ρόλο της Ευτυχίας, όπου έπαιξε μαζί με τη γιαγιά της Κυβέλη, Ο ζηλιαρόγατος (1956) του Γιώργου Τζαβέλλα, με τον Βασίλη Λογοθετίδη (κινηματογραφική μεταφορά της κωμωδίας του Γ. Ρούσσου Ο εραστής έρχεται) στον ρόλο της Κικής Μανωλοπούλου, Στουρνάρα 288 (1959) του Ντίνου Δημόπουλου (πρόκειται για την ομώνυμη κωμωδία των Τραϊφόρου-Βασιλειάδη) στον ρόλο της Φώφης Ασημομύτη, Ο Ηλίας του 16ου (1959) του Αλέκου Σακελλάριου στο ρόλο της Αλέκας Κωνσταντινίδου , Ανθισμένη αμυγδαλιά (1959) του Χρίστου Αποστόλου, Ο Δήμος από τα Τρίκαλα (1962) του Γιάννη Δαλιανίδη, όπου συμπρωταγωνίστησε με τον Κώστα Χατζηχρήστο στο ρόλο της Λέλας κ.ά.

Το καλοκαίρι του 2014, και σε ηλικία 90 ετών, επιστρέφει έπειτα από δεκαετίες στον κινηματογράφο, πρωταγωνιστώντας στην ταινία docufiction του Alessandro Spiliotopulos Οι κόρες του χάους, μία συμπαραγωγή του Ινστιτούτου Κυβέλη και της Tetrafillon Films.
Η μικρού μήκους αυτή ταινία παρουσιάζει με πρωτότυπο και ενίοτε ανατρεπτικό τρόπο την ιστορία της μεγάλης θεατρικής οικογένειας της Κυβέλης και της ιδιαίτερης σχέσης της οικογένειας με τα έργα του Πιραντέλο, με φόντο την Ελλάδα και την Ευρώπη του πρώτου μισού του 20ού αιώνα.

Παρά το ελπιδοφόρο ξεκίνημα, η σταδιοδρομία της στο θέατρο θα σταματήσει στις αρχές του 1960.
Θα ακολουθήσει διαφορετικούς δρόμους ως ξεναγός αρχαιολογικών χώρων και διευθύντρια-συντονίστρια σε ελληνικές και ευρωπαϊκές κρουαζιέρες.

Αργότερα, θα αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις στο ιδιαίτερο γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου, κατά τα έτη της πρωθυπουργίας του, και θα συνεχίσει ως υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του Πρωθυπουργού κ. Κώστα Σημίτη ως το 1999. Πρωτοστάτησε ως ιδρυτικό μέλος στη δημιουργία του Ινστιτούτου Κυβέλη (Ερμούπολη Σύρου, 1999).

Από τον πρώτο της γάμο με τον ομογενή εκ Κωνσταντινουπόλεως Γιάννη Στεφανίδη απέκτησε την κόρη της Βαλεντίνη Στεφανίδη-Ποταμιάνου (1943). Δεύτερος σύζυγός της ήταν ο Τίτος Ζωγραφίδης (1914-1981), αξιωματικός του Λιμενικού Σώματος.

Πέθανε στις 7 Φεβρουαρίου το 2017.
 

ΤΖΑΝΝΗΣ ΤΖΑΝΝΕΤΑΚΗΣ

Ο Τζαννής (Τζαννήμπεης) Τζαννετάκης γεννήθηκε στο Γύθειο  στις 13 Σεπτεμβρίου το 1927 και ήταν γιος του αρεοπαγίτη Πέτρου Τζαννετάκη.

Αδελφός του ήταν ο δημοσιογράφος, οικονομολόγος και πολιτικός Παναγιώτης Τζαννετάκης.
Καταγόταν από την παλαιά πολιτική οικογένεια Τζαννετάκη της Μάνης και ήταν μικρανηψιός του Χαρίλαου Τζαννετάκη, βουλετή Γυθείου και απόγονος, μεταξύ άλλων, του Πιέρρου Τζαννετάκη, βουλευτή και επάρχου Επιδαύρου Λιμηράς, και του Τζαννήμπεη Γρηγοράκη.

Διακρίθηκε ως αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, υπηρετώντας στο Βασιλικό Ναυτικό την περίοδο 1949-1967 και φθάνοντας μέχρι τον βαθμό του πλωτάρχη το 1961.
Φοίτησε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων (1945-1949), στη Σχολή Ηλεκτρονικού Πολέμου των ΗΠΑ (1957) και στη Σχολή Πολέμου (1967), ενώ έλαβε πτυχίο Κυβερνήτη Υποβρυχίων το 1963. Από το 1959 έως το 1960 διετέλεσε κυβερνήτης της κανονιοφόρου "Λάσκος", ενώ την περίοδο 1963-1967 ήταν κυβερνήτης υποβρυχίων.
Παραιτήθηκε στις 22 Απριλίου 1967 λόγω της αντίθεσής του με τη Δικτατορία.

Τον Ιούλιο του 1969 συνελήφθη και εξορίστηκε από το δικτατορικό καθεστώς στα Κύθηρα, όπου και παρέμεινε εκτοπισμένος κατά το διάστημα 1969-1971.

Από το 1971 μέχρι το 1974 εργάστηκε στην "Πειραϊκή-Πατραϊκή" ως Διευθυντής Μελετών και Οργανώσεως, ενώ κατά την περίοδο 1974-1977 ήταν Γενικός Γραμματέας του ΕΟΤ.

Την 30ετία 1977-2007 ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική, από την οποία αποχώρησε πριν τις εθνικές εκλογές του 2007, αφού πρώτα είχε θητεύσει ως Υπουργός σε σειρά κυβερνήσεων, φτάνοντας στο αξίωμα του Πρωθυπουργού.

Τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό Φοίνικος, τον Μεγαλόσταυρο Τιμής, τον Μεγαλόσταυρο του Λουξεμβούργου και τον Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α΄.

Απεβίωσε την Μεγάλη Πέμπτη, 1 Απριλίου 2010, στην Αθήνα.
 Ήταν κάτοικος Κηφισιάς και ομιλούσε Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά.
 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΛΟΥΧΟΣ

Ο Γιάννης Μαλούχος  γεννήθηκε στη Δημητσάνα, στις 13 Σεπτεμβρίου 1932 και  ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Σπούδασε στη Σχολή Κ. Μιχαηλίδη. Συνεργάστηκε επί χρόνια με το ΚΘΒΕ. Ήταν αδελφός του επίσης ηθοποιού Βασίλη Μαλούχου.

Το 1979 είχε ένα πολύ σοβαρό τροχαίο ατύχημα που λίγο έλειψε να του στοιχίσει τη ζωή.
Για αρκετά χρόνια παρουσίαζε την εκπομπή Εκ βαθέων στο TV 100.

Τα τελευταία χρόνια ζούσε στη Θεσσαλονίκη.
Απεβίωσε στις 12 Μαΐου 2024, σε ηλικία 91 ετών.
 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Δημήτρης Νανόπουλος είναι διακεκριμένος Έλληνας θεωρητικός φυσικός και ακαδημαϊκός.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Σεπτεμβρίου 1948.

Από την πλευρά του πατέρα του είναι βλάχικης καταγωγής από το χωριό Σέλτση της Βορείου Ηπείρου.
Σπούδασε φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Σάσσεξ της Αγγλίας, όπου απέκτησε το διδακτορικό του το 1973 στη Θεωρητική Φυσική των Υψηλών Ενεργειών.

Διετέλεσε ερευνητής στο Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών Ευρώπης (CERN) στη Γενεύη της Ελβετίας και επί σειρά ετών ανήκε στο ανώτερο ερευνητικό προσωπικό του Κέντρου.
Διετέλεσε ερευνητής στην École Normale Supérieure (στο Παρίσι) και στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ των ΗΠΑ.
Το 1989 εξελέγη καθηγητής στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Τέξας A&M, College Station, όπου από το 1992 είναι διακεκριμένος καθηγητής και όπου από το 2002 κατέχει την έδρα Mitchell/Heep της Φυσικής Υψηλών Ενεργειών.
Είναι διευθυντής του Κέντρου Αστροσωματιδιακής Φυσικής του Κέντρου Προχωρημένων Ερευνών, στο Χιούστον, Τέξας, όπου διευθύνει ερευνητικό τμήμα του World Laboratory, που εδρεύει στη Λωζάνη.

Το κύριο ερευνητικό του έργο ανήκει στο πεδίο της σωματιδιακής φυσικής (ή φυσική υψηλών ενεργειών) και της κοσμολογίας, ενώ στα ερευνητικά του ενδιαφέροντα ανήκουν και η δημιουργία μιας ενοποιημένης θεωρίας όλων των δυνάμεων της φύσης, η θεωρία του Παντός, η υπερσυμμετρία, η υπερβαρύτητα, οι θεωρίες υπερχορδών και η βιοφυσική.

Έχει συγγράψει πάνω από 680 πρωτότυπες εργασίες, όλες δημοσιευμένες σε περιοδικά με κριτές και υψηλό παράγοντα επιρροής, συμπεριλαμβανομένων 15 βιβλίων.
Έχει πάνω από 45.290 ετεροαναφορές και τον Νοέμβριο 2001 βρέθηκε ότι είχε τον 4ο υψηλότερο h-index στον κόσμο ανάμεσα στους θεωρητικούς φυσικούς, σε κατάταξη που έγινε από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ.
Η συγκεκριμένη κατάταξη προκύπτει υπολογιστικά και αφορά τον συνολικό αριθμό δημοσιεύσεων ενός επιστήμονα, λαμβάνοντας υπ' όψιν και τις παραπομπές που έχουν γίνει από άλλους προς αυτές τις δημοσιεύσεις.

Το 1996 του απονεμήθηκε ο Ταξιάρχης του τάγματος της τιμής της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Το 1997 εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Το 1999 και για δεύτερη φορά το 2005 απέσπασε το βραβείο του Ιδρύματος Ερευνών της Βαρύτητας, που εδρεύει στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ.
Το 2005 του δόθηκε το Μακεδονικό Βραβείο για το σύνολο του έργου του, ενώ το 2006 του απονεμήθηκε το διεθνές βραβείο του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης.
Το 2009 τιμήθηκε με το βραβείο Ενρίκο Φέρμι της Ιταλικής Εταιρείας Φυσικής (SIF).

Από το 1988 είναι εταίρος της Αμερικανικής Κοινότητας Φυσικών και από το 1992 μέλος της Ιταλικής Κοινότητας Φυσικών.
Στις αρχές του 2014 έγινε η εγκατάστασή του ως αντιπροέδρου στην Ακαδημία Αθηνών, ενώ στις 15 Ιανουαρίου 2015 έγινε πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών για το έτος 2015.

Το 1998 υπήρξε πρωτοβουλία ομάδας 32 πανεπιστημιακών (κυρίως μέλη ΔΕΠ) του τμήματος Φυσικής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών για την μετάκληση του στο συγκεκριμένο τμήμα.
Το εντεκαμελές εκλεκτορικό σώμα που κλήθηκε να αποφασίσει απέρριψε την πρόταση με ψήφους 6-4.
Κατά ψήφισαν οι: Νίκος Αντωνίου, Ανδρέας Κοντογούρης, Χρήστος Κτορίδης, Απόστολος Παναγιώτου, Κωνσταντίνος Παπανικόλας και Ανδρέας Πολύδωρος, ενώ υπέρ οι: Δημοσθένης Ασημακόπουλος, Αθανάσιος Λαχανάς, Γεώργιος Παπαδόπουλος και Λεωνίδας Ρεσβάνης. Ο Παναγιώτης Βαρώτσος ήταν απών.

Το 2015 ο Δημήτρης Νανόπουλος δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του, συγγεγραμμένη με τη βοήθεια του δημοσιογράφου Μάκη Προβατά, υπό τον τίτλο Στον τρίτο βράχο από τον ήλιο και υπότιτλο «Μία ζωή, η επιστήμη κι άλλα παράλληλα σύμπαντα» (εκδ. «Πατάκη», Αθήνα 2015).
 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Γιώργος Γιαννόπουλος είναι Έλληνας ηθοποιός.

Γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου το 1960 στην Αρσινόη Μεσσηνίας, με καταγωγή από τον Ράδο Αρκαδίας, και μεγάλωσε στην Καλαμάτα.

Φοίτησε στην Γεωπονική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) την οποία τελικά εγκατέλειψε για να γίνει ηθοποιός.
Έτσι εγγράφηκε στο νεανικό τμήμα της Δραματικής Σχολής Αθηνών.

Είναι αρκετά χρόνια στην θεατρική σκηνή, ωστόσο, είναι πιο γνωστός στο τηλεοπτικό κοινό.
Έχει συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, όπως «Πεθαίνω για σένα» (2003), Μαύρα Μεσάνυχτα (2008), Εντιμότατοι κερατάδες, Επτά Θανάσιμες Πεθερές, Κόκκινος Κύκλος και Κωνσταντίνου και Ελένης.

Η πιο γνωστή του συμμετοχή είναι στην κωμική τηλεοπτική σειρά Το σόι σου, η οποία από το 2014 προβάλλονταν στον Alpha.
Τη σεζόν 2023-2024 σειρά Η Παραλία στον ρόλο του Μανώλης Παπαγιαννάκης στο ΕΡΤ1.

Υπήρξε εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος Ηλιούπολης με την παράταξη του δημάρχου Βασίλη Βαλασόπουλου (ΠΑΣΟΚ), ενώ στις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ήταν υποψήφιος βουλευτής με το Ποτάμι στον νομό Μεσσηνίας.
 

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος  γεννήθηκε στην Κυπαρισσία, στις 13 Σεπτεμβρίου 1963 και είναι Έλληνας δημοσιογράφος, πολιτικός, καθηγητής πανεπιστημίου και βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Μπήκε στην πολιτική το 2000, όταν ορίστηκε Εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας από τον Κώστα Καραμανλή.
Διετέλεσε Υπουργός Επικρατείας και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος από τις 7 Μαρτίου 2004 έως τις 23 Οκτωβρίου 2008.

Από το 2009 εκλέγεται Βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία στον Βόρειο Τομέα (Β1) της Αθήνας.
Από τις 22 Ιανουαρίου 2024 κατέχει την θέση του προέδρου της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Σπούδασε στο Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας.
Συμπλήρωσε της σπουδές του με την παρακολούθηση σεμιναρίων δημοσιογραφίας στην Oxford Academy.

Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Σπουδών στον Ελληνικό Πολιτισμό, της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου.

Το 2014 του απονεμήθηκε ο τίτλος του διδάκτορα Ιστορίας από το Τμήμα Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου.

Ξεκίνησε την σταδιοδρομία του στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία (1981-1995), ενώ επίσης αρθρογραφούσε για πολλά χρόνια στο μηνιαίο περιοδικό Elle.

Από το 1989 έως το 1999, παρουσίαζε στον τηλεοπτικό σταθμό Mega την ενημερωτική εκπομπή 7 + 7.
Έχει συνεργαστεί επίσης με τον ραδιοσταθμό Αθήνα 9.84 (1987-1989) και τον τηλεοπτικό σταθμό Star Channel, στην εκπομπή Επι-θέσεις (1999).

Έχει βραβευθεί από το Ίδρυμα Μπότση, καθώς και από την Τουρκική Ένωση Δημοσιογράφων Ραδιοτηλεόρασης, με το Βραβείο Καλύτερης Ευρωπαϊκής Τηλεοπτικής Εκπομπής.

Η πολιτική του διαδρομή ξεκίνησε από τη θέση του εκπροσώπου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας το 2000.

Μετά τις εκλογές του 2004, ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής τον όρισε υπουργό Επικρατείας και κυβερνητικό εκπρόσωπο.
Στην κυβέρνηση που σχηματίστηκε μετά τις εκλογές του 2007, ανέλαβε και πάλι την θέση του υπουργού Επικρατείας και εκπροσώπου Τύπου της κυβέρνησης. Στις 24 Οκτωβρίου του 2008, παραιτήθηκε από την θέση του υπουργού Επικρατείας, προκειμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό του στο ζήτημα της υπόθεσης της Μονής Βατοπεδίου, ενώ για τους ίδιους λόγους αποφάσισε να μην είναι εκ νέου υποψήφιος στις εκλογές του 2009.

Στις 17 Νοεμβρίου 2010 η ολομέλεια της Βουλής απέρριψε την πρόταση παραπομπής του Ρουσόπουλου στο Δικαστικό Συμβούλιο, ενώ η υπόθεση έκλεισε οριστικά με αθωωτική απόφαση τον Μάρτιο του 2017.

Στις 20 Ιουνίου 2011, εκδόθηκε η απόφαση αγωγή του Ρουσόπουλου εναντίον του τηλεοπτικού σταθμού Alpha TV και των δημοσιογράφων Γ. Αυτιά, Γ. Βλάχου και Γ. Ντάσκα για συκοφαντική δυσφήμιση, σχετικά με την υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου.
Το δικαστήριο δικαίωσε τον πρώην υπουργό και επιδίκασε αποζημίωση 15.000 ευρώ συν δικαστικά έξοδα στον Ρουσόπουλο.

Το 2019 εξελέγη βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου, στον Βόρειο Τομέα της Αθήνας (Β1 εκλογική Περιφέρεια) με τη Νέα Δημοκρατία.

Με την ιδιότητά του αυτή συμμετέχει ως τακτικό μέλος στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, όπου στις 22 Ιανουαρίου 2024 εξελέγη πρόεδρος της.
Πρόκειται για τον πρώτο Έλληνα βουλευτή που αναλαμβάνει αυτό το αξίωμα με την στήριξη και των πέντε μεγάλων κομμάτων της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης, ενώ απέναντί του δεν υπήρξε καμία υποψηφιότητα κάτι που δεν είχε συμβεί για χρόνια.

Από το 2015 είναι επισκέπτης καθηγητής της Σχολής Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών του Τμήματος Κοινωνικών Επιστημών και Επιστημών Συμπεριφοράς του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου.

Έχει επίσης διδάξει ως βοηθός στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα εξ αποστάσεως του Πανεπιστημίου Πέπερνταϊν (Pepperdine University) της Καλιφόρνιας

Είναι νυμφευμένος με την δημοσιογράφο Μάρα Ζαχαρέα, με την οποία έχει αποκτήσει έναν γιο και μια κόρη.