My Bonjour

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΥΛΑΚΑΣ

Ο Γιάννης Πούλακας γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας Μαγνησίας, στην 1 Ιανουαρίου 1863 και ήταν Έλληνας ζωγράφος και πιθανώς ο πρώτος Έλληνας σκηνογράφος.

Αν και γόνος φτωχής αγροτικής οικογένειας, κατόρθωσε να πάει σε νεαρή ηλικία στην Κωνσταντινούπολη για να σπουδάσει σκηνογραφία.
Αργότερα πήγε στην Αθήνα και μαθήτευσε κοντά στον πολύ γνωστό θαλασσογράφο της εποχής Κωνσταντίνο Βολανάκη.
Γύρω στα 1900 επέστρεψε στον Βόλο και άρχισε να διδάσκει καλλιγραφία και τεχνικά (ζωγραφική), ενώ ταυτοχρόνως ζωγράφιζε και πουλούσε θαλασσογραφίες.
 Περί το 1927, επέστρεψε στην Αθήνα, όπου και δίδαξε για λίγα χρόνια ζωγραφική στο Α΄ Γυμνάσιο και στον Φιλολογικό Σύλλογο «Ο Παρνασσός».
Στην Αθήνα άφησε και την τελευταία του πνοή τον φοβερό χειμώνα του 1942.

Σύμφωνα με ορισμένες ενδείξεις, ο Πούλακας ήταν ο πρώτος Έλληνας που ζωγράφισε σκηνογραφίες για το θέατρο, και πιο συγκεκριμένα, για το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά γύρω στα 1895.
Άλλα ζωγραφικά του έργα βρίσκονται στο Δημαρχείο του Βόλου (Η ναυμαχία του Βόλου στα 1827, περί το 1920), στην Συλλογή Κουτλίδη.
Ασχολήθηκε επίσης με την αγιογραφία και δικές του εικόνες αναγεννησιακής νοοτροπίας υπάρχουν σε ναούς της περιοχής Βόλου, καθώς και στον Μητροπολιτικό Ναό της Καρδίτσας.
Οι θαλασσογραφίες του παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες με τις θαλασσογραφίες του Βολανάκη, σε βαθμό που κατά καιρούς να παρουσιάζονται σαν έργα του τελευταίου.

Πέθανε στην Αθήνα, στις 21 Φεβρουαρίου 1942.
 

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΧΟΡΝ

Ο θεατρικός συγγραφέας Παντελής Χορν γεννήθηκε στην 1 Ιανουαρίου 1881 στην Τεργέστη και ήταν γιος του Αυστριακού Δημητρίου Χορν και της Ματίνας Κουντουριώτη, κόρης του Παντελή Κουντουριώτη.
Επίσης ήταν δισέγγονος του Λάζαρου Κουντουριώτη. Μπήκε στο Βασιλικό Ναυτικό και το 1899 αποφοίτησε από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων.

Συμμετείχε στη σύσταση του Στρατιωτικού Συνδέσμου, ενώ ήταν και από τα ιδρυτικά μέλη του Λιμενικού Σώματος.
Συγκεκριμένα ήταν ένας από τους τέσσερις πρώτους αξιωματικούς που μετήχθησαν από το Πολεμικό Ναυτικό, έχοντας τον βαθμό του αντιπλοιάρχου, στο Λιμενικό Σώμα, αποκτώντας τον βαθμό του επιλιμενάρχη β΄. Αποστρατεύθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1926 με τον βαθμό του υποναυάρχου.

Σε νεαρή ηλικία άρχισε να γράφει θεατρικά έργα.
Ενώ ήταν αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού έγραψε το έργο Ανεχτίμητο, το οποίο δημιούργησε σκάνδαλο λόγω μερικών τολμηρών εκφράσεων που χρησιμοποιούσε.
Με την κατηγορία ότι προσβάλλει τα ήθη παραπέμφθηκε από τον υπουργό Ναυτικών στο ναυτοδικείο, όπου αθωώθηκε.
Στη συνέχεια έγραψε περισσότερα από 30 έργα, ορισμένα από τα οποία είναι κωμωδίες, μονόπρακτα, πολύπρακτα και δράματα, που παίχτηκαν από ηθοποιούς όπως η Μαρίκα Κοτοπούλη, η Κυβέλη, ο Αιμίλιος Βεάκης, η Κατίνα Παξινού και ο Αλέξης Μινωτής: ο Ξένος (1906), οι Πετροχάρηδες (1908), Το τίμιο σπίτι (1908), Μελάχρα (1909), η Παναγία η Κατηφορίτισα (1915), Το Μαύρο Καράβι (1917), το Φιντανάκι (1921), η Νταλμανοπούλα (1923), ο Σέντζας (1925), Φλαντρώ (1925), Ψωροκώσταινα (1927), Το Μελτεμάκι (1927), Σταθμός (1929), Σιγανοπαπαδιές (1929), ο Πρόξενος (1931) και Ζωή και παραμύθι (1937) κ.ά.

Πιστός στην ελληνική παράδοση, ο Χορν προσέδωσε ωστόσο στα έργα του έναν πολύμορφο χαρακτήρα, καθώς δέχθηκε τις ευρωπαϊκές επιδράσεις από τον ρεαλισμό, τον νατουραλισμό αλλά και το σύγχρονο ψυχολογικό δράμα.
 Έγραψε και ποιήματα ορισμένα των οποίων είχαν εβραϊκό θέμα.

Πρωτοπόρος, τολμηρός και προκλητικός δημιούργησε σκάνδαλο τόσο με τον Σέντζα όσο και με τη Φλαντρώ, έργα που μετά το πρώτο τους ανέβασμα παρέμειναν για πολλά χρόνια στην αφάνεια.
Συγκεκριμένα η πρεμιέρα του Σέντζα το 1925 από τον θίασο Βεάκη – Νέζερ, δε βρήκε ανάλογη υποστήριξη από το κοινό και δέκα ημέρες μετά το έργο κατέβηκε. Για πολλά χρόνια αρθρογραφούσε σε εφημερίδες της Αθήνας, ενώ είχε παρουσιάσει και λογοτεχνικά έργα.

Ο Παντελής Χορν συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς της γενιάς του, καθώς επηρέασε σε μεγάλο βαθμό το ελληνικό θέατρο.
Ήταν μέλος της δεύτερης επιτροπής απονομής Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων(1940).

Πέθανε στην 1 Νοεμβρίου 1941.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ

Ο Αλέξανδρος Σακελλαρίου ήταν Έλληνας ναύαρχος και πολιτικός, αρχηγός του Βασιλικού Ναυτικού την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Γεννήθηκε στην 1 Ιανουαρίου 1887 στη Μάνδρα Αττικής.

Εισήχθη στη Ναυτική Ακαδημία το 1902 και αποφοίτησε από εκεί το 1906. Υπηρέτησε στο Βασιλικό Ναυτικό κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους.
Το 1918 εκδιώχθηκε από το Ναυτικό εξαιτίας της αρνητικής του στάσης απέναντι στους βενιζελικούς κατά τον Εθνικό Διχασμό.
Όπως έγινε με πολλούς άλλους βασιλόφρονες αξιωματικούς, κατατάχθηκε ξανά στο Ναυτικό τη δεκαετία του 1920.

Τον Μάρτιο του 1935, έχοντας φτάσει πλέον στον βαθμό του Αντιναυάρχου, ήταν διοικητής των ναυτικών δυνάμεων που εστάλησαν με σκοπό την καταστολή της απόπειρας πραξικοπήματος από βενιζελικούς αξιωματικούς.
Μετά την καταστολή του πραξικοπήματος, υπηρέτησε ως πρόεδρος του Στρατοδικείου που δίκασε τους στασιαστές αξιωματικούς και εν συνεχεία προήχθη σε αρχηγό της Διοίκησης του Στόλου.
Από τη θέση αυτή διαδραμάτισε σημαίνοντα ρόλο κατά το κίνημα του Κονδύλη τον Οκτώβριο του 1935, που είχε ως αποτέλεσμα την κατάργηση της Δεύτερης Ελληνικής Δημοκρατίας.
Κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο ο Σακελλαρίου παρέμεινε στο αξίωμά του.

Έπειτα από την αυτοκτονία του πρωθυπουργού Κορυζή στις 18 Απριλίου 1941, στη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής, ο Σακελλαρίου διορίστηκε από τον Βασιλιά Γεώργιο Β΄ως υπουργός Ναυτικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, με τον Εμμανουήλ Τσουδερό να αναλαμβάνει καθήκοντα πρωθυπουργού (στις 20 Απριλίου).

Συνετέλεσε στη διαφυγή του ελληνικού στόλου στην Αίγυπτο στον απόηχο της γερμανικής προέλασης και των ηττών του ελληνικού στόλου.
Στο Κάιρο σχηματίστηκε κυβέρνηση σε εξορία που παρέμεινε ως το 1944.
Ο Σακελλαρίου παραιτήθηκε από τις κυβερνητικές του θέσεις στις 2 Μαΐου 1942, ωστόσο παρέμεινε επικεφαλής του Ελληνικού Ναυτικού κατά τον πόλεμο.

Έπειτα από την απελευθέρωση, το 1946 ο Σακελλαρίου κατήλθε ως υποψήφιος στις εκλογές του 1946 και κέρδισε την έδρα της Αττικοβοιωτίας.
Στις 29 Ιουλίου 1947 διορίστηκε υπουργός Ανεφοδιασμού και υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη.
Στην επόμενη κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη έγινε ξανά υπουργός Ναυτικών (ως τις 18 Νοεμβρίου 1948).

Στην κυβέρνηση του Πλαστήρα, διορίστηκε υπουργός Εθνικής Άμυνας το 1951. Στο αξίωμα αυτό παρέμεινε ως την παραίτησή του, στις 31 Μαρτίου 1952.

Απεβίωσε πλήρης ημερών, στις 7 Ιουλίου το 1982.
 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΤΑΝΩΤΑΣ

Ο Γεώργιος Στανωτάς ήταν στρατηγός ιππικού.

Γεννήθηκε στην 1 Ιανουαρίου 1888 στην Καστάνιτσα Αρκαδίας.

Φοίτησε στη Βαρβάκειο Σχολή και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως στρατιωτικός, διακριθείς στα πεδία των μαχών, παίρνοντας μέρος σε όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις από τη μέρα της κατάταξής του το 1909, μέχρι την αποστρατεία του το 1948.

Ενώ ξεκίνησε ως απλός στρατιώτης, λόγω των εξαιρετικών του ικανοτήτων και επιδόσεων κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913, έγινε υπαξιωματικός και λόγω των ηρωικών του πράξεων προήχθη πολύ γρήγορα σε Ανθυπίλαρχο.

Ως αξιωματικός του Ιππικού διακρίθηκε για το θάρρος, την εργατικότητα και το ζήλο του, συνεχίζοντας την εξέλιξή του μέχρι το βαθμό του Αντιστράτηγου.

Διακρίθηκε στη Μικρασιατική εκστρατεία 1919-1922 ως Ίλαρχος (τιμήθηκε με Χρυσό Αριστείο Ανδρείας και άλλα παράσημα), αλλά έγινε ιδιαίτερα γνωστός κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, ως υποστράτηγος διοικητής της Μεραρχίας Ιππικού στις επιχειρήσεις της Πίνδου και κατόπιν στην περιοχή της Φλώρινας κατά των Γερμανών.

Διέφυγε στη Μέση Ανατολή το 1943, όπου διεδραμάτισε ρόλο στον Ελληνικό Στρατό Μέσης Ανατολής και επέστρεψε το 1945.

Στη διάρκεια του Ελληνικού Εμφυλίου, κατά την περίοδο Μάιος-Δεκέμβριος του 1947 διετέλεσε Ανώτερος Στρατιωτικός Διοικητής Πελοποννήσου.

Απείχε από πολιτικές διαπλοκές, μένοντας πιστός στις στρατιωτικές αρετές. Υπήρξε στενός φίλος του Αλέξανδρου Παπάγου.
Παντρεύτηκε την Αριστέα Τολιοπούλου από τη Λάρισα και απέκτησε δύο παιδιά, τον Σταμάτη και τη Μαρία.

Στις 30 Μαρτίου 1948, με απόφαση του Ανωτάτου Συμβουλίου Αμύνης, αποστρατεύθηκε, προαγόμενος σε Αντιστράτηγο.
Στις 7 Οκτωβρίου 1949 ανακλήθηκε πάλι στην υπηρεσία και αποστρατεύθηκε οριστικά στις 28 Φεβρουαρίου 1950.
Μετά την οριστική αποστρατεία του, ασχολήθηκε με την παραγωγή και εμπορία πλαστικών.

Απεβίωσε στις 27 Σεπτεμβρίου 1965.

ΜΑΡΔΟΧΑΙΟΣ ΦΡΙΖΗΣ

Ο Μαρδοχαίος Φριζής  ήταν Ελληνοεβραίος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, που σκοτώθηκε πολεμώντας στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο.

Γεννήθηκε στην 1 Ιανουαρίου το 1893 στη Χαλκίδα σε πολύτεκνη οικογένεια.

Το όνειρό του ήταν να γίνει αξιωματικός. Έδωσε εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων αλλά εγκατέλειψε τη σχολή.

Γι' αυτό υπάρχουν δύο εκδοχές, α) ότι θεώρησε υποτιμητικό το ότι δεν ήρθε πρώτος και β) ότι εξαιτίας του ιουδαϊκού θρησκεύματος δεν έγινε δεκτός.
Έδωσε εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο και πέτυχε στη Νομική από την οποία και αποφοίτησε, δίχως να ασκήσει το επάγγελμα του δικηγόρου.
Την περίοδο εκείνη συνδέθηκε με τον Γεώργιο Κονδύλη, στον οποίο εκφράζει την επιθυμία του «να γίνει στρατιώτης».
Μπήκε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών, από την οποία αποφοίτησε το 1916. Έλαβε μέρος στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Εκστρατεία στην Ουκρανία, και στη Μικρασιατική Εκστρατεία, όπου, κατά την υποχώρηση, πιάστηκε αιχμάλωτος στη Σμύρνη.
Άλλοι Εβραίοι πληροφορήθηκαν το γεγονός και συγκέντρωσαν χρήματα για να τον απελευθερώσουν, εκείνος όμως αρνήθηκε και εν τέλει απελευθερώθηκε μαζί με άλλους Έλληνες αξιωματικούς τον Αύγουστο του 1923.
Το 1936 μετατέθηκε στην Κρήτη, στο Ρέθυμνο.
Του ανατέθηκε ο τομέας λογοκρισίας επί του Τύπου.
Μετατέθηκε στο Δελβινάκι στην Ήπειρο με την αιτιολογία ότι «δεν έκανε σωστά τη δουλειά του».
Στο Δελβινάκι συνδέθηκε με τον Μητροπολίτη Ιωαννίνων και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα, ο οποίος τον επισκεπτόταν συχνά για σκάκι.

Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 τον βρήκε διοικητή του υποτομέα Δελβινακίου της 8ης Μεραρχίας.
Η 8η Μεραρχία ήταν την 27η Οκτωβρίου πανέτοιμη και πλήρως επιστρατευμένη. Μάλιστα το 39ο Σύνταγμα Ευζώνων Μεσολογγίου είχε προεπιστρατευθεί και πορευόταν προς την Ήπειρο για να ενταχθεί στην 8η Μεραρχία, ενώ την 28η Οκτωβρίου ήταν στο Αγρίνιο.

Στις 5 Δεκεμβρίου 1940. βορειοανατολικά της Πρεμετής, ο Φριζής και οι άντρες του δέχθηκαν επίθεση από ιταλικά αεροπλάνα.
Ο Φριζής έδωσε εντολή στους στρατιώτες του να πέσουν στα χαρακώματα, παρ' όλα αυτά, για να μην υπάρξει πανικός στους στρατιώτες, ο ίδιος παρέμεινε καβάλα στο άλογό του και συνέχισε να τους εμψυχώνει.
Ως καβαλάρης έγινε εύκολος στόχος για τα εχθρικά αεροπλάνα.
Στην αρχή δέχτηκε βολές από το αεροπορικό πολυβόλο και έπειτα μία βόμβα τον αποτελείωσε.
Σύμφωνα με την οικογενειακή αφήγηση, ο ιερέας του στρατεύματος του έκλεισε τα μάτια με την επιθανάτια εβραϊκή προσευχή.
 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ

Ο Βασίλης Αυλωνίτης ήταν Έλληνας ηθοποιός.

Γεννήθηκε την 1 Ιανουαρίου του 1904 και μεγάλωσε στο Θησείο.

Ήταν το δεύτερο αγόρι (μετά τον Αντώνη) του Αλέξανδρου και της Κωνσταντίνας (Ντίνας).
Ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένεια και έτσι πριν ακόμα τελειώσει το δημοτικό, αναγκάστηκε να δουλέψει σε διάφορες δουλειές, για να βοηθήσει την μητέρα του οικονομικά.
Περιστασιακά δούλεψε και στο θέατρο «‘Εντεν», σαν βοηθός σκηνογράφου, όπου και πρωτοεμφανίστηκε το 1924 στην οπερέτα του Ν. Χατζηαποστόλου «Το κορίτσι της γειτονιάς» ύστερα από προτροπή του θεατρικού επιχειρηματία Θόδωρου Σκούρα.
Την ίδια χρονιά, εμφανίστηκε επίσημα ως ηθοποιός στον θίασο της Ελένης Ζαφειρίου στην παράσταση «Ερωτικές γκάφες».
Στη συνέχεια συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους σε οπερέτες και κωμωδίες, μέχρι το 1928, οπότε και στράφηκε προς την επιθεώρηση επικεφαλής δικού του θιάσου που τον είχε ονομάσει «Κρίνονα».
Συνολικά πρωταγωνίστησε ή εμφανίστηκε σε μικρότερους ρόλους σε 75 ταινίες. Χαρακτηριστικά του ταλέντου του ήταν οι αυτοσχεδιασμοί και οι γκριμάτσες του (ή μούτα του όπως λένε στο θέατρο).

Ενστικτώδης, πηγαίος και πληθωρικός, ο Βασίλης Αυλωνίτης ήταν από τους ηθοποιούς που στήριξαν την επιθεώρηση και τον κινηματογράφο.
Εμβληματική φυσιογνωμία του ελληνικού κινηματογράφου στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, πληθωρικός στις αντιδράσεις του, φιγούρα στέρεη και χαρακτηριστική, ομόρφυνε με την παρουσία του ταινίες όπως το Εισπρακτοράκι, Μια ζωή την έχουμε, Το αμαξάκι, Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο, Οι γαμπροί της Ευτυχίας κ.ά.
Στη 45χρονη πορεία του υπηρέτησε με συνέπεια και αφοσίωση όλα τα είδη του θεάτρου (οπερέτα, επιθεώρηση, μουσική κωμωδία και πρόζα).

Ο Αυλωνίτης παντρεύτηκε μία Ελληνίδα, την Πόπη, την οποία εγκατέλειψε όταν ερωτεύθηκε παράφορα μία θαυμάστριά του.
Με αυτή, ταξίδεψε στη Γαλλία, όπου γνώρισε μία Ελληνίδα από την Κωνσταντινούπολη με το όνομα Γιογιό (Παναγιώτα Καραπιππέρη).
Παντρεύτηκε τη Γιογιό, και απέκτησε μαζί της δύο παιδιά, τον Γιάννη και την Ελένη.
 Ένα μεγάλο πάθος του ήταν τα στοιχήματα στον ιππόδρομο, κάτι που τον έφερνε συχνά σε τόσο δύσκολη οικονομική κατάσταση, ώστε να αναγκάζεται να παίζει σε δευτερεύοντες ρόλους.

Στις 22 Αυγούστου του 1931 παραλίγο να τον σκοτώσει σφαίρα από θερμόαιμο οπαδό ομάδας φιλελευθέρων, "Βενιζελικών", που εισέβαλε στο θέατρο όταν έπαιζε τότε στην επιθεώρηση "Κατεργάρα" και άρχισαν να πυροβολούν θεωρώντας ότι σατιριζόταν ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος.
Από την εισβολή αυτή τραυματίσθηκαν κάποιοι θεατές ,ενώ σκοτώθηκε ο τεχνικός του θεάτρου Παναγιώτης Μωραΐτης.
Στη συνέχεια από τις ανακρίσεις που ακολούθησαν θεωρήθηκε ότι υπαίτια ήταν η σάτιρα και όχι οι δράστες.
Δύο από τους δράστες συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν, ενώ ως ηθικός αυτουργός θεωρήθηκε ο Παύλος Γύπαρης, ο οποίος υπήρξε καθοδηγητής και στη δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη 12 χρόνια νωρίτερα.
Τότε εκδόθηκε και ο γνωστός νόμος "περί Τύπου" που περιελάμβανε και το θέατρο στην επακόλουθη λογοκρισία.
Ο ίδιος μέχρι το τέλος της ζωής του έφερε το βάρος ότι ήταν η αφορμή για αυτόν τον θάνατο και είχε δηλώσει: «Θα περάσουν πολλά χρόνια για να βγω σε αθηναϊκή σκηνή».

Ένα άλλο επεισόδιο υπήρξε στα τέλη του 1956, όταν η Αρχιεπισκοπή άσκησε λογοκρισία στο έργο «Η προσευχή του ταπεινού» που παιζόταν στο θέατρο «Ακροπόλ». Τελικά το έργο διασκευάστηκε και οι παραστάσεις συνεχίστηκαν.

Το 1934 συμμετείχε σε επιθεωρήσεις του θεάτρου Περοκέ, ενώ νωρίτερα έκανε δικό του θίασο. Την περίοδο του '40 σχημάτισε θίασο με τον Κυριάκο Μαυρέα και ερμήνευσε το στρατιώτη Πολυχρόνη Περονόσπορο στο ηθογραφικό χρονικό Από την Αλβανία στο Ρίμινι.
Υπήρξε για πολλά χρόνια βασικό στέλεχος των επιθεωρησιακών θιάσων του θεάτρου Ακροπόλ και διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του την χρονική περίοδο 1956 έως 1961.
Από το 1962 έως το 1965, είχε σημαντικές συνεργασίες με τον Νίκο Ρίζο και την Γ. Βασιλειάδου, περιοδεύουν στην Ελλάδα και τη Γερμανία, αλλά λόγοι υγείας τον αναγκάζουν να διακόψει.
Ο τελευταίος του θίασος συγκροτήθηκε με τον Κώστα Χατζηχρήστο, την περίοδο 1967 έως 1968, όπου και πάλι η συνεργασία διακόπτεται για λόγους υγείας.
Μαζί περιόδευσαν σε πολλές επαρχιακές πόλεις, αλλά λόγοι υγείας τον ανάγκασαν να διακόψει την περιοδεία.
Υπηρέτησε με συνέπεια και αφοσίωση όλα τα είδη του θεάτρου.

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1929 στην ταινία του Αχιλλέα Μαδρά, «Μαρία Πενταγιώτισσα». Καθιερώθηκε όμως κινηματογραφικά το 1955, με την ταινία «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» στην οποία ο Φίνος δεν τον ήθελε επειδή είχε παίξει σε πολλές ταινίες δεύτερης διαλογής και πίστευε ότι είχε πληγεί το προφίλ του, αλλά πρωταγωνίστησε μετά από μεγάλη επιμονή του Αλ. Σακελλάριου.
Η ταινία είχε τόσο μεγάλη επιτυχία ώστε το 1957 δόθηκε και συνέχεια με την ταινία «Λατέρνα, φτώχεια και γαρύφαλλο».
Ακολούθησαν δεκάδες άλλες έως το 1970, όπως Η αριστοκράτισσα κι ο αλήτης, όπου εμφανίστηκε στον τελευταίο ρόλο της ζωής του.
Ο ίδιος είχε δει λίγες από τις ταινίες του και είπε κάποτε σε συνέντευξη που είχε δώσει στον Δημήτρη Λυμπερόπουλο ότι: «Δημητράκη, θα τις δω στον άλλο κόσμο, όπου, δεν μπορεί, κάποιος Εβραίος ή Έλληνας θα έχει στήσει σινεμά».

Ο Βασίλης Αυλωνίτης υπέφερε από χρόνια βρογχίτιδα, η οποία εξελίχθηκε σε βρογχοπνευμονία και στις 10 Μαρτίου του 1970 άφησε την τελευταία του πνοή στα 66 του χρόνια, λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση της ταινίας Η αριστοκράτισσα κι ο αλήτης.

Κηδεύτηκε στο Β' Νεκροταφείο των Πατησίων και σήμερα τα οστά του βρίσκονται σε οστεοφυλάκιο του κοιμητηρίου.
 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΠΛΕΣΣΑΣ

Ο Γεώργιος Μπλέσσας ήταν αριστοκρατικής καταγωγής αξιωματικός του Βασιλικού Πολεμικού Ναυτικού.

Γεννήθηκε στο Αργοστόλι Κεφαλληνίας την 1η Ιανουαρίου του 1905 και σε ηλικία 12 χρονών γράφτηκε στην Ιόνιο Σχολή Αθηνών.

Τον Αύγουστο του 1919, μπήκε στη τότε Βασιλική Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και, τέσσερα χρόνια αργότερα ως τελειόφοιτος Ναυτικός Δόκιμος, υπηρετώντας στο εύδρομο Έλλη, πήρε μέρος στις επιχειρήσεις υποστήριξης της υποχωρήσεως του Ελληνικού Στρατού από την Μικρά Ασία.

Τον Δεκέμβριο του 1923 ονομάσθηκε αξιωματικός με τον βαθμό του Σημαιοφόρου, και τον Σεπτέμβριο του 1926, αντίστοιχα σε Ανθυποπλοίαρχο. Υπηρέτησε στα θωρηκτά Κιλκίς και Λήμνος, στο Θωρακισμένο Καταδρομικό Αβέρωφ, στο εύδρομο Έλλη κ.ά.

Τον Ιανουάριο του 1931 προήχθη σε Υποπλοίαρχο.
Υπηρέτησε ως κυβερνήτης στα υποβρύχια Παπανικολής και Τρίτων και ως Πλωτάρχης (βαθμό που είχε προαχθεί από το 1935) στο τορπιλοβόλο Πέργαμος και στο αντιτορπιλικό Ύδρα. Τοποθετήθηκε υπασπιστής του Αρχηγού Στόλου Αντιναυάρχου Δημητρίου Οικονόμου και τον Δεκέμβριο του 1938 ύπαρχος στο αντιτορπιλικό Βασιλεύς Γεώργιος.

Κατά την κήρυξη του πολέμου του 1940, ήταν κυβερνήτης του τορπιλοβόλου Κυδωνίαι.
Στις 10 Απριλίου 1941, παρέλαβε κυβερνήτης του τορπιλοβόλου Ασπίς, με το οποίο, μετά την κατάρρευση του μετώπου, απέπλευσε προς την Αλεξάνδρεια.

Στις 15 Οκτωβρίου του 1941, ανέλαβε κυβερνήτης του αντιτορπιλικού Σπέτσαι και στις 28 Αυγούστου 1942 κυβερνήτης του αντιτορπιλικού Βασίλισσα Όλγα.
Ως κυβερνήτης αυτού του αντιτορπιλικού, συμμετείχε στην απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στην Ιταλία (Σεπτέμβριος του 1943) και συνόδευσε τον ιταλικό στόλο, που είχε παραδωθεί στους Συμμάχους, στην Αλεξάνδρεια.

Στον Γεώργιο Μπλέσσα απονεμήθηκαν: Ο Πολεμικός Σταυρός Γ' τάξης δύο φορές (διπλή απονομή): την πρώτη φορά για τη βύθιση του ιταλικού υποβρυχίου Uarsciek νοτιοδυτικά της Μάλτας και την δεύτερη φορά, για τη βύθιση του ιταλικού πετρελαιοφόρου Stromboli τον Ιανουάριο του 1943.

Το βρετανικό Παράσημο Εξαιρέτων Υπηρεσιών DSO (Distinguished Service Order), επίσης δύο φορές: πρώτη φορά για τη βύθιση του Uarsciek και δεύτερη φορά για τη βύθιση δύο ιταλικών πλοίων, του εμπορικού Vrainizza και του συνοδού Castore, κοντά στις ακτές της Σικελίας, τον Ιούνιο του 1943.
Για την επιτυχία αυτή του απονεμήθηκε και το Αργυρό Μετάλλιο Ανδρείας.

Πέθανε στις 26 Σεπτεμβρίου 1943.

Μετά θάνατον προήχθη σε αντιπλοίαρχο και τιμήθηκε με το Αριστείο Ανδρείας και με το βρετανικό Πολεμικό Σταυρό.
Επίσης προς τιμήν του δόθηκε το όνομά του σε ένα από τα Ταχέα Περιπολικά Κατευθυνομένων Βλημάτων (ΤΠΚ) του Πολεμικού Ναυτικού της Ελλάδος.

Προτομή του βρίσκεται τοποθετημένη στον λιμένα της γενέτειράς του.
 

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος ήταν Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, μεταφραστής, δοκιμιογράφος και ακαδημαϊκός.
Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές.

Γεννήθηκε την 1 Ιανουαρίου 1912 στις Κροκεές της Λακωνίας.

Ήταν το δεύτερο από τα έξι παιδιά του Κωνσταντίνου Βρεττάκου και της Ευγενίας Παντελεάκη.
Τα νηπιακά του χρόνια τα πέρασε στην Πλούμιτσα, στο πατρικό του σπίτι.
Το 1917, η οικογένειά του μετακόμισε στις Κροκεές, όπου γράφτηκε στο Δημοτικό σχολείο.
Το 1921 τελείωσε το Δημοτικό και συνέχισε στο Ημιγυμνάσιο Κροκεών, από το οποίο, παρά τις οικονομικές δυσχέρειες και την αρρώστια του πατέρα του, αποφοίτησε το 1923.
Στη συνέχεια, γράφτηκε στο Γυμνάσιο Γυθείου, όπου φοίτησε με πολλές δυσκολίες.
Στο ίδιο σχολείο, την περίοδο αυτή, φοίτησε και ο Γιάννης Ρίτσος.
Το 1928, σε ηλικία μόλις δεκαέξι ετών, έδωσε στην Εμπορική Λέσχη Γυθείου δύο διαλέξεις με θέματα από «τη Δικαιοσύνη και την Παιδεία ως τη διάσπαση του ατόμου».

Το Νοέμβριο του 1929, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, με σκοπό να ξεκινήσει τις πανεπιστημιακές του σπουδές - μάταια λόγω οικονομικών δυσχερειών.
Έτσι, προσλήφθηκε ως υπάλληλος αρχικά σε εταιρεία υδραυλικών έργων αποξήρανσης και στη συνέχεια, μέχρι το 1932, έκανε διάφορες περιστασιακές κυρίως χειρωνακτικές εργασίες.
Το Δεκέμβριο του 1929, εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο Κάτω Από Σκιές Και Φώτα.
Το 1932 κατατάχθηκε στο στρατό στην Τρίπολη Αρκαδίας, υπηρέτησε όμως για τέσσερις μήνες, καθώς ήταν προστάτης πολυμελούς οικογένειας.
Το 1933, εκδόθηκε η ποιητική συλλογή του, Κατεβαίνοντας Στη Σιγή Των Αιώνων.
Οι ποιητικές συλλογές του κέντρισαν το ενδιαφέρον του λογοτεχνικού κόσμου – και ιδιαίτερα του Κωστή Παλαμά, ο οποίος ζήτησε να τον γνωρίσει.

Ακολούθως, το 1934, εργάστηκε ως ημερομίσθιος γραφέας στις Γενικές Αποθήκες Στρατού στον Πειραιά.
Εκεί γνωρίστηκε με τη φοιτήτρια της φιλολογίας Καλλιόπη Αποστολίδη, με την οποία παντρεύτηκαν στις 20 Αυγούστου.
Κατόπιν, το 1935, δούλεψε στα Μεταξουργεία Νέας Ιωνίας και ένα χρόνο αργότερα, το 1936, ως ιδιωτικός υπάλληλος και ως εργάτης υφαντουργείου.
Την ίδια χρονιά, γεννήθηκε η κόρη του Τζένη (Ευγενία Παπαδημητρίου).
Το βιβλίο του Ο Πόλεμος, που είχε κυκλοφορήσει τον προηγούμενο χρόνο, οδηγήθηκε στην πυρά από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου.
Το 1938, με παρέμβαση του φίλου του Θέμου Αμούργη, διορίστηκε στο Υπουργείο Εργασίας.

Μετά την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, το 1940, αμέσως, στρατεύτηκε στην πρώτη γραμμή και κινδύνεψε να σκοτωθεί στο ύψωμα της Κλεισούρας. Όταν το σύνταγμα, στο οποίο υπηρετούσε, διαλύθηκε - με την κατάρρευση του Μετώπου (1941)- κατευθύνθηκε στην Αθήνα και εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση με το ΕΑΜ.
Οι ημερολογιακές σημειώσεις του, εκείνη την περίοδο, αποτέλεσαν τη βάση του βιβλίου του, το «Αγρίμι».
Γενικότερα, από το 1942-1944 ασχολήθηκε ενεργά με την Εθνική αντίσταση. Επίσης, γράφτηκε και στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
Την ίδια περίοδο έχασε και τον πατέρα του, ο οποίος θάφτηκε στην Πλούμιτσα.

Το 1946 προσλήφθηκε ως γραφέας στον Οικονομικό Συνεταιρισμό Εκτελωνιστών του Πειραιά και αργότερα, τον ίδιο χρόνο, υπέγραψε τη διαμαρτυρία των Ελλήνων λογοτεχνών «Προς τη Δ' Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων και τη Διεθνή Κοινή Γνώμη: Περί εκτάκτων μέτρων κατά των επιβουλευομένων την Δημοσίαν Τάξιν και την ακεραιότητα της χώρας». Από το 1947 εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες, γράφοντας κατά κύριο λόγο για πνευματικά ζητήματα.
Το 1948 γνωρίστηκε με τον ποιητή Άγγελο Σικελιανό, με τον οποίον υπήρξαν φίλοι μέχρι το τέλος της ζωής του.
Το 1949, ο Βρεττάκος εξέδωσε το λυρικό δοκίμιο «Δυο Άνθρωποι Μιλούν Για Την Ειρήνη Του Κόσμου».
Εξαιτίας της συγγραφής του αυτής, διαγράφτηκε από το Κ.Κ.Ε. και απομακρύνθηκε, γενικότερα, από το περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα όπου ήταν και διευθυντής.
Εκείνη την περίοδο γνωρίστηκε με την Τατιάνα Γκρίτση-Μιλλιέξ και το Ροζέ Μιλλιέξ, με τους οποίους συνδέθηκε φιλικά.

Κατά την περίοδο 1946-1962, διέμενε στον Πειραιά, όπου το 1955 εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος (1955-1959).
Υπήρξε σημαντική η συμβολή του από τη θέση αυτή στην αναβάθμιση της πόλης κυρίως σε πολιτιστικό επίπεδο (ίδρυση Πειραϊκού Θεάτρου του Δημήτρη Ροντήρη, Ιστορικού Αρχείου, Φιλαρμονικής Πειραιώς, Δημοτικής Πινακοθήκης). Το 1957, ταξίδεψε στη Σοβιετική Ένωση μαζί με τους Στρατή Μυριβήλη, Άγι Θέρο κ.ά. στα πλαίσια της Παγκόσμιας Συνάντησης Δημοκρατικής Νεολαίας, που είχε προσκληθεί από σπουδαστές της Μόσχας.
Εκεί γνωρίστηκε με τη γυναίκα του Μαξίμ Γκόρκι.
Το 1962, ο Βρεττάκος ήταν άνεργος μετά τη διάλυση του Συνεταιρισμού Εκτελωνιστών.
Έτσι, το 1964 εργάστηκε ως ιματιοφύλακας στο Εθνικό Θέατρο μετά από παρέμβαση του Λουκή Ακρίτα.
Ο Βρεττάκος, το 1958, μετά το ταξίδι του κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Ο Ένας Από Τους Δύο Κόσμους».
Το βιβλίο αυτό στάθηκε η αφορμή να κατηγορηθεί (μαζί με τους Γιάννη Ρίτσο και Μάρκο Αυγέρη) για παράβαση του Ν.509.

Μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, ο Βρεττάκος αυτοεξορίστηκε στην Ελβετία, από όπου ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη: Βουκουρέστι, Βενετία, Δαλματικές ακτές, Ζάγκρεμπ, Ρώμη, Παρίσι, Μπέρμιγχαμ, Λονδίνο, Παλέρμο, Μόναχο.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ευρώπη συμμετείχε σε ραδιοφωνικές εκπομπές και σε φεστιβάλ ποίησης.
Επίσης, τιμήθηκε από ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και επεξεργάστηκε το αυτοβιογραφικό κείμενο «Οδύνη», το οποίο εκδόθηκε στη Νέα Υόρκη το 1969.

Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1974 και εγκαταστάθηκε, από εκεί και πέρα, μόνιμα στην Αθήνα.
Τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με το βραβείο Ουράνη και δώδεκα χρόνια αργότερα ανακηρύχθηκε μέλος της (26 Φεβρουαρίου 1986).
Επίσης αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Φιλολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Το 1991 επισκέφθηκε την Πλούμιτσα με την οικογένειά του.
Εκεί έμελλε να αφήσει και την τελευταία του πνοή.

Πέθανε από καρδιακή προσβολή στις 4 Αυγούστου 1991 και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, δημοσία δαπάνη.
Το 2010, τα οστά του ενταφιάστηκαν στη Πλούμιτσα.
 

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΡΤΗΣ

Ο Νικόλαος Μάρτης του Κωνσταντίνου γεννήθηκε στη Μουσθένη Καβάλας, στην 1η Ιανουαρίου 1915 και ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός, πολλές φορές βουλευτής.

Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Άσκησε τη δικηγορία από το 1946. Αναμίχθηκε με την πολιτική και το 1951 εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Καβάλας με το κόμμα Ελληνικός Συναγερμός.
Επανεκλέχθηκε στην ίδια περιφέρεια με την τότε Ε.Ρ.Ε. το 1956, το 1958, το 1961, το 1963 και, αργότερα, το 1974 και 1977 με τη Νέα Δημοκρατία.
Στις παραπάνω περιόδους διετέλεσε γενικός γραμματέας του Υπουργείου Βορείου Ελλάδος κατά την περίοδο 1955-1956, υφυπουργός Εμπορίου (1956-1958), υπουργός Βιομηχανίας (1958-1961) και υπουργός Β. Ελλάδος (από το 1974 μέχρι το 1981).

Ο Νικόλαος Μάρτης είχε λάβει μέρος στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως έφεδρος αξιωματικός πυροβολικού, υπηρετώντας επί 7 χρόνια (83 μήνες).
Με την εισβολή των Γερμανών διέφυγε μέσω του Αγίου Όρους σε νήσους απ΄ όπου και πέρασε στην Κρήνη και από εκεί έφθασε στην Αίγυπτο (Ιούνιος 1941). Συμμετείχε στις μάχες του Ελ Αλαμέιν με την 1η Ελληνική Ταξιαρχία και του Ρίμινι (Ιταλίας) με την 3η Ορεινή Ταξιαρχία.
Στο κίνημα του Δεκεμβρίου 1944 έλαβε μέρος με την Ταξιαρχία του Ρίμινι.
Είχε τιμηθεί με πολλά παράσημα, μεταξύ των οποίων με τον Ταξιάρχη του Φοίνικα, τον Πολεμικό Σταυρό Γ΄ Τάξης, τρία μετάλλια εξαιρέτων πράξεων, Χρυσό Σταυρό Αγίου Μάρκου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, καθώς και με παράσημα ξένων χωρών.

Ήταν συγγραφέας και του βιβλίου «Η πλαστογράφηση της ιστορίας της Μακεδονίας», που το 1985 τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών.
Ομιλούσε αγγλικά και ήταν μόνιμος κάτοικος Αθήνας.

Πέθανε στις 12 Νοεμβρίου 2013.
 

ΒΙΛΜΑ ΤΣΑΚΙΡΗ

Η Βηθλεέμ "Βίλμα" Τσακίρη γεννήθηκε στις Σέρρες, στην  1η Ιανουαρίου 1949 και είναι Ελληνίδα ηθοποιός.

Το πραγματικό της όνομα είναι Βηθλεέμ Τσακίρη.
Ο πατέρας της Σταύρος ήταν Μικρασιάτης από την Προύσα και η μητέρα της Μαγδαληνή από τις Σαράντα Εκκλησιές της Ανατολικής Θράκης.
Οι γονείς της ζούσαν στα Κοκκινόγεια Δράμας.
Τελείωσε την πρώτη τάξη του δημοτικού στα Κοκκινόγεια Δράμας, συνέχισε στο 9ο δημοτικό σχολείο Σερρών και στο Λύκειο Θηλέων Σερρών.

Το όνειρο του θεάτρου την έφερε μετά το τέλος του σχολείου στην δραματική σχολή του “Κυριαζή Χαρατσάρη” στη Θεσσαλονίκη από όπου αποφοίτησε το 1970.
Έχει συνεργαστεί με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος για τέσσερα έτη, αμέσως μετά τις σπουδές στη σχολή Χαρατσάρη.
Στην Αθήνα, όταν κατέβηκε, συνεργάστηκε με αρκετούς ηθοποιούς.
Έχει λάβει μέρος σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες ( «Είκοσι γυναίκες κι εγώ» κ.ά.) και τηλεοπτικές σειρές ( "Τα Ανάποδα", «Η τράπεζα», «Ένας μήνας και κάτι», «Η πολυκατοικία»).

Σύζυγός της υπήρξε ο επίσης ηθοποιός Γιάννης Ευαγγελίδης.
Η κόρη τους, Καλλιόπη Ευαγγελίδη, είναι επίσης ηθοποιός.

Το 2008 -2011 πρωταγωνίστησε στις σειρές Η Πολυκατοικία και 2014 Δια Ταύτα και το 2019 στην Μην αρχίζεις τη μουρμούρα.
 

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στην 1η Ιανουαρίου 1957.

Αμέσως μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, σε ηλικία 17 ετών, εισάγεται στη Νομική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Έντονα πολιτικοποιημένος από νεαρή ηλικία, αποφάσισε να συμμετάσχει ενεργά στο φοιτητικό κίνημα ως μέλος του Συλλόγου Φοιτητών Νομικής και των Κεντρικών Συμβουλίων της Φοιτητικής Ενωσης Α.Π.Θ. και της Ε.Φ.Ε.Ε.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1978, αποφοιτά από τη Νομική και συνεχίζει τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού ΙΙ στη Σορβόννη.

Το 1980 αναγορεύεται σε Διδάκτορα Νομικής, ενώ το 1984 εκλέγεται υφηγητής και στη συνέχεια καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου.
Παράλληλα, υπηρετεί ως δικηγόρος στο Συμβούλιο της Επικρατείας και στον Άρειο Πάγο.
Το 1987 ορίζεται μέλος του Δ.Σ. του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης και το 1988 εκλέγεται μέλος του Δ.Σ. της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και της Επιτροπής Τοπικής Ραδιοφωνίας, ως εισηγητής για τις πρώτες άδειες εκπομπής των μη κρατικών ραδιοφωνικών σταθμών.

Η πολιτική του καριέρα ξεκινά το 1990, όταν εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος.
Τρία χρόνια αργότερα, εκλέγεται βουλευτής της Α' περιφέρειας Θεσσαλονίκης και στις 13 Οκτωβρίου 1993 ορκίζεται υφυπουργός Προεδρίας της Κυβέρνησης, αρμόδιος για θέματα Τύπου και ορίζεται κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Στις 8 Ιουλίου 1994, παράλληλα με τα καθήκοντά του ως κυβερνητικός εκπρόσωπος, ορίζεται υπουργός Τύπου και ΜΜΕ.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Υπουργείο προωθεί τον νόμο για τα ΜΜΕ.

Τον Σεπτέμβριο του 1995 ορκίζεται υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών, θέση στην οποία παραμένει ως τον Ιανουάριο της επόμενης χρονιάς, οπότε και αναλαμβάνει καθήκοντα υπουργού Δικαιοσύνης.
Στις εκλογές του 1996 επανεκλέγεται πρώτος βουλευτής της Α' περιφέρειας Θεσσαλονίκης και στις 25 Σεπτεμβρίου 1996 ορκίζεται υπουργός Πολιτισμού. Από τις 19 Φεβρουαρίου 1999 έως τις 13 Απριλίου 2000 υπηρετεί ως υπουργός Ανάπτυξης.
Στις εκλογές του 2000 εκλέγεται πάλι βουλευτής και στις 20 Νοεμβρίου 2000 ορκίζεται υπουργός Πολιτισμού.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει δημοσιεύσει μεγάλο αριθμό βιβλίων και επιστημονικών μελετών και έχει αρθρογραφήσει πολλές φορές στον Τύπο.

Είναι παντρεμένος από το 1980 με τη Βασιλική Μπακατσέλου, με την οποία έχει μία κόρη.
 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΣΩΝΙΤΗΣ

Ο Αλέξανδρος Ασωνίτης γεννήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 1959 και είναι Έλληνας συγγραφέας.
Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα.
Από το 1995 έχει διαγράψει τη δική του πορεία στην ελληνική λογοτεχνία με μυθιστορήματα, αφηγήματα, διηγήματα, θεατρικά, άρθρα.
Ανάμεσα στα μυθιστορήματά του ένα best-seller, το  εμβληματικό «Λάλον ύδωρ» (2002, εκδ. Πατάκη) και  «Η Συνείδηση της Αιωνιότητας» (1995, 1999, 2016, εκδ. Δελφίνι, Πατάκη, Ανοιχτή Τέχνη), το «σημαντικότερο μυθιστόρημα της δεκαετίας του 1990, κατά γενική ομολογία!» (περ. «Ιχνευτής», αρ. 6, φθινόπωρο 2003). Ακολούθησαν το αφήγημα «Γεια σου τηλεόραση!» (2006, εκδ. Καστανιώτης) και οι νουβέλες «Το μνημειώδες σχέδιο του Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ - Το μοιρολόι της Μανούσαινας» (2009, εκδ. Καστανιώτης). Το 2018 κυκλοφόρησε την «Εκτέλεση», πρώτο τόμο της τριλογίας του «Πένθος και ΄Εξαρση», και το 2019 τον δεύτερο τόμο: «Εκδίκηση» (εκδ. Πατάκη).
Ο τρίτος τόμος «Καθαρμοί» θα εκδοθεί το 2020.
Διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε πολλές συλλογές.

Μετείχε στο «Global Novel» (εκδ. Καστανιώτης). Μετέφρασε από τα Αρχαία Ελληνικά, για πρώτη φορά στην νεοελληνική, το πρώτο μυθιστόρημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, «Αλεξάνδρου Βίος», του Ψευδοκαλλισθένους (εκδ. Πατάκη 1998, ΔΟΛ 2008).
Επίσης,  τα  «Στρατηγήματα» (α΄ και β΄ τόμος, εκδ. Βιβλιοθήκη των Ελλήνων), του Πολυαίνου.
 Ασχολείται με την μελέτη των λαϊκών και ρεμπέτικων τραγουδιών που αναφέρονται στον θάνατο και στις φυλακές.
Αρθογραφούσε επί σειρά ετών στην «Ελευθεροτυπία», στην «Βιβλιοθήκη/Ελευθεροτυπία», στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», στα «Βιβλία», στο «Βήμα». Στα λογοτεχνικά περιοδικά: «Οδός Πανός», «Ιχνευτής», «Πόρφυρας» κα. Στις ιστοσελίδες: "Press Publica Αρχειοθετήθηκε 2020-04-16 στο Wayback Machine.", «΄Αρδην», "slpress".

Το 2102 ίδρυσε και συντονίζει  την σχολή σεμιναρίων «Ανοιχτή Τέχνη», στο Σύνταγμα, όπου διδάσκει δημιουργική γραφή. 
Δημιουργική γραφή δίδαξε στο Κολλέγιο Αθηνών και, αφιλοκερδώς, στις φυλακές Κορυδαλλού, το 2012.
Το θεατρικό του έργο «Μανέρμες, η μάνα του Σολωμού-η μάνα του Κάλβου», ανέβηκε από το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας,  το καλοκαίρι του 2010.

ΦΟΙΒΟΣ ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Ευάγγελος - Φοίβος Τασσόπουλος, είναι Έλληνας συνθέτης, στιχουργός και παραγωγός δίσκων.

Ο Φοίβος που θεωρείται ένας από τους πιο εμπορικούς συνθέτες της γενιάς του, γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου του 1971.

Είναι γιος του δικηγόρου Γεώργιου Τασσόπουλου και της Αφροδίτης Κοζανιτά.

Τελειώνοντας το λύκειο, περνάει τους πρώτους στη νομική σχολή Αθηνών, ενώ παράλληλα ξεκινάει μαθήματα μουσικής και αρμονίας στο ωδείο και ιδιαίτερα μαθήματα με καθηγητή του τον Θέμη Ρούσο.
Τα μουσικά ακούσματα του ως τότε είναι ροκ, punk και heavy metal ενώ συνηθίζει να κυκλοφορεί στα Εξάρχεια.

Το 1993, ο τότε παραγωγός της Καίτης Γαρμπή, Γιάννης Δουλάμης προσπαθεί να φέρει έναν νέο ήχο στην Ελληνική μουσική και ακούει τα demos πολλών νέων συνθετών της εποχής.
Κάπως έτσι φτάνει στα χέρια του υλικό του Φοίβου.

Λίγο καιρό αργότερα κυκλοφορεί το άλμπουμ της Καίτης Γαρμπή «Ως τον παράδεισο» με 4 απ’ τα τραγούδια του δίσκου να φέρουν την υπογραφή του Φοίβου, το ομότιτλο «ως τον παράδεισο», το «ναι υπάρχω εγώ», το «Ακούω την καρδούλα σου» και το «Η αγάπη μας».
Τα τρία τραγούδια εκ των τεσσάρων γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία, το άλμπουμ γίνεται χρυσό και ο Φοίβος υπογράφει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με τη Sony Music.

Την ίδια εποχή αρχίζει να γράφει τραγούδια για πολλούς καλλιτέχνες και έκτοτε ξεκινάει ένα μπαράζ επιτυχιών με συνεχόμενα ρεκόρ πωλήσεων.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΕΜΙΡΛΗΣ

Ο Μιχάλης Εμιρλής είναι Έλληνας τραγουδιστής.

Γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου του 1980 στην Θεσσαλονίκη.

Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Ιστορία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ παράλληλα άρχισε να ασχολείται με τη μουσική.

Η πρώτη δισκογραφική δουλειά του Μιχάλη Εμιρλή κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2005, με τίτλο Ζω περιμένοντας να ζήσω σε στίχους και μουσική δική του. Γνώρισε μεγάλη επιτυχία με τα τραγούδια «Η πίπα της ειρήνης», «Να σε ξεχάσω προσπαθώ», «Νιώθω το τέλος να πλησιάζει» και «Ζω περιμένοντας να ζήσω» .

Τον Ιούνιο του 2006 κερδίζει το Μουσικό Βραβείο MAD Video Music Award Καλύτερου ποπ ροκ βίντεο κλιπ.

Τον Νοέμβριο του 2006 συμμετείχε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το τραγούδι «Τζερόνιμο», το οποίο και συμπεριέλαβε στην επόμενη δισκογραφική του δουλειά τον Μάιο του 2008 με τίτλο Μη διστάζεις από την οποία ξεχώρισαν τα τραγούδια «Μη μου μιλάτε για εκείνη», «Αυτό που σ’αρέσει» , «Ο Κουβανός» και το «'Οσα η αγάπη μου χρωστά».
Στον συγκεκριμένο δίσκο, το συνθετικό κομμάτι αναλαμβάνει ο Μιχάλης Εμιρλής ενώ τους στίχους υπογράφει ο Χριστόφορος Μπαλαμπανίδης.

Τον Μάρτιο του 2011 κυκλοφορεί την τρίτη δισκογραφική του δουλειά με τίτλο Φωτιά στα παραμύθια.

Το συνθετικό κομμάτι αναλαμβάνει εκτός από τον ίδιο τον ερμηνευτή και ο Stelios Mac, ενώ στους στίχους βρίσκουμε πάλι τον Χριστόφορο Μπαλαμπανίδη, τον Stelio Mac και τη Βίκυ Μπεκιάρη.
Τραγούδια που έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση από αυτό το cd είναι το «Σε θέση άμυνας», το «Παιδί των ηδονών» και το «Ξυπνάω στο πλάι σου».

Το φθινόπωρο του 2015 επιστρέφει με δυο νέα κομμάτια το «Στη τρέλα με πηγαίνεις» σε μουσική του Κωσταντίνου Βελλιάδη και στίχους του Τέρπανδρου και «Το εγώ να γίνει εμείς» που υπογράφει συνθετικά και στιχουργικά ο ίδιος.

Έχει συνεργαστεί στο παρελθόν σε live εμφανίσεις με πολλούς καλλιτέχνες όπως ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, η Γλυκερία , ο Πάνος Μουζουράκης, η Δέσποινα Ολυμπίου και ο Μάνος Πυροβολάκης.