My Bonjour

ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Τάσος Γιαννόπουλος ήταν Έλληνας ηθοποιός.

Γεννήθηκε το 1931 στην Οιχαλία Μεσσηνίας.

Έγινε ευρύτερα γνωστός από το ρόλο του Κίτσου σε αρκετές ταινίες.
Στην ταινία Μπάρμπα Γιάννης ο κανατάς, ντουμπλάρει σε όλη την ταινία τις φωνές των Βασίλη Αυλωνίτη και Νίκου Σταυρίδη.

Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Λίζα Αλεξίου, παρτενέρ του σε πολλές ταινίες και παραστάσεις, με την οποία απέκτησε δύο κόρες, τη Λίντα και τη Χαρά.

Έφυγε νωρίς από τη ζωή, σε μία εποχή που η καριέρα του παρουσίαζε συνεχή ανοδική πορεία.
Στις 27 Οκτωβρίου 1977 εισήχθη σε κλινική της Κυψέλης με κίρρωση του ήπατος και στις 8 Νοεμβρίου απεβίωσε, σε ηλικία 46 ετών.
Την επομένη κηδεύτηκε στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας.
 

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΜΟΣΧΟΣ

Ο Αριστείδης Μόσχος ήταν Έλληνας δεξιοτέχνης σαντουρίστας διεθνούς φήμης. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες σαντουρίστες.

Γεννήθηκε στο χωριό Πεντάλοφο Αιτωλοακαρνανίας το 1930.

Ο πρώτος του καθηγητής ήταν ο Νέστορας Μπάτσι.
Έμαθε γρήγορα και ξεκίνησε να παίζει στο μαγαζί του πατέρα του.
Μετά τον πόλεμο εγκατέλειψε το Αγρίνιο και ήρθε στην Αθήνα, όπου μπήκε στο Λύκειο των Ελληνίδων.
Με αυτό έκανε περιοδείες σε όλο τον κόσμο.
Συνεργάστηκε με πολλούς τραγουδιστές, μουσικούς και συνθέτες.
Συμμετείχε σε πολλές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές σχετικές με τη δημοτική και λαϊκή μουσική παράδοση.
Κυκλοφόρησε 15 δίσκους, εκ των οποίων οι τρεις έγιναν χρυσοί και οι δύο πλατινένιοι.
Συμμετείχε σε περίπου 150 άλλους δίσκους ως σολίστας.

Το 1985 ίδρυσε το "Λαϊκό Σχολείο Παραδοσιακής Μουσικής" το οποίο λειτούργησε ως αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία.
Εκεί δίδαξε πληθώρα παραδοσιακών οργάνων αλλά και βυζαντινή μουσική. Επίσης, κατά την διάρκεια λειτουργίας του ωδείου, δημιουργήθηκε χορωδία στο πλαίσιο των μαθημάτων.

Για τα επιτεύγματα τα έχει λάβει επαίνους από την Βουλή των Ελλήνων καθώς και από διάφορους δήμους και συλλόγους.

Απεβίωσε στην Αθήνα στις 8 Νοεμβρίου του 2001 σε ηλικία 71 ετών.
 

ΑΛΕΚΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗΣ

Ο Αλέκος Αλεξανδράκης γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1928 και ήταν Έλληνας ηθοποιός, που διακρίθηκε στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη ενώ από νωρίς καθιερώθηκε σε ρόλους ζεν πρεμιέ.

Γιος δικηγόρου από τη Μάνη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης φοίτησε στο σχολείο Μπερζάν και μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία.
Το αγαπημένο του άθλημα ήταν η ξιφασκία και στα 15 έγινε μέλος της εθνικής ομάδας.
Ένα χρόνο αργότερα μπήκε στη Σχολή Δοκίμων, θέλοντας να γίνει αξιωματικός του Ναυτικού.
Επιθυμούσε παράλληλα να σπουδάσει κινηματογραφική σκηνοθεσία στις ΗΠΑ.] Μία παράσταση του Καρόλου Κουν με πρωταγωνίστρια την Έλλη Λαμπέτη του άλλαξε τη ζωή.
Παράλληλα, ο φίλος του και ηθοποιός Νίκος Καζής, σπουδαστής στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, τον παρακινεί να παρακολουθήσει μαθήματα στη Σχολή.
Αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στο Βασιλικό Θέατρο (Ελλάδα) και πέρασε πρώτος.

Ο Δημήτρης Χορν ήταν τόσο σίγουρος για το ταλέντο του Αλεξανδράκη, που είχε στοιχηματίσει για την επιτυχία του.
Εκείνη την εποχή, η Κατερίνα Ανδρεάδη έψαχνε για έναν ζεν πρεμιέ για το έργο Φθινοπωρινή Παλίρροια.
Ο νεαρός ηθοποιός την επισκέφτηκε με λουλούδια στο σπίτι της, μαζί με την Άννα Συνοδινού, και πήρε τον ρόλο.

Έκανε τα πρώτα του βήματα στο θέατρο στις 9 Ιουλίου του 1949 και άφησε καλές εντυπώσεις σε κριτικούς και κοινό, με τον Αιμίλιο Χουρμούζιο να γράφει στην Καθημερινή: "Παρουσιάστε Όπλα! Επιτέλους ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο". Εντύπωση έκανε και στον Φιλοποιμένα Φίνο, ο οποίος του πρότεινε να παίξει στον κινηματογράφο.
Την ίδια κιόλας χρονιά έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη με την ταινία "Δύο κόσμοι", σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου.
Ακολούθησαν αμέτρητες άλλες και όλοι συμφωνούσαν πως επρόκειτο για έναν μεγάλο ηθοποιό και τον μεγαλύτερο γόη της εποχής.

Εκτός από την ιδιότητα του θιασάρχη, που ξεκίνησε το 1956 και είχε για τουλάχιστον 35 χρόνια, ο Αλέκος Αλεξανδράκης σκηνοθέτησε θεατρικά έργα και ταινίες, όπως το "Ο θρίαμβος" (1962) σε συνσκηνοθεσία με τον Αριστείδη Καρύδη-Φουκς και τη νεορεαλιστική ταινία Συνοικία το όνειρο (1961), που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αλλά η προβολή της αρχικά απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία της εποχής, για να κυκλοφορήσει μετά από καιρό μια λογοκριμένη έκδοση της ταινίας.
Συνεργάστηκε με λαμπερές πρωταγωνίστριες όπως τη Μελίνα Μερκούρη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την Τζένη Καρέζη, τη Μάρω Κοντού, τη Μαίρη Χρονοπούλου και τη Ζωή Λάσκαρη.

Συνολικά πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 75 κινηματογραφικές ταινίες.

Στο θέατρο υποδύθηκε σημαντικούς ρόλους σε παραστάσεις, μεταξύ των οποίων είναι οι: Παράξενο ιντερμέτζο, Ταξίδι της μέρας μέσα στην νύχτα, Ήταν όλοι τους παιδιά μου, Μαντάμα Μπατερφλάι, Η γυναίκα με τα μαύρα, Τέσσερα δωμάτια με κήπο, Έγκλημα και τιμωρία, Τα μεγάλα χρόνια και Ο γλάρος.
Το 1994 ανέβασε με τη Μιμή Ντενίση τον Θείο Βάνια και δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο, απ' όπου είχε ξεκινήσει.

Επίσης, πρωταγωνίστησε σε πολλές τηλεοπτικές σειρές με μεγάλη επιτυχία.

Είχε δεσμό για περίπου έξι μήνες με την Έλλη Λαμπέτη.
Ο δεσμός τους δεν κράτησε πολύ, καθώς ο Αλεξανδράκης προτίμησε να ακολουθήσει την Κατερίνα Ανδρεάδη σε μία περιοδεία.

Στο Σουδάν γνώρισε την πρώτη του σύζυγο, Μαρτζ Βάλβη, με την οποία παντρεύτηκε λίγο αργότερα στην Αθήνα.
Ο γάμος τους κράτησε τρία χρόνια, όσο κι ο δεύτερος με την Γαλλίδα Κλοντ Σαμπαντού.
Το 1956 παντρεύτηκε την ηθοποιό Αλίκη Γεωργούλη.
Μαζί ανέβασαν το Πικ-νικ στο θέατρο Γκλόρια της Πλατείας Αμερικής, ενώ συμμετείχαν από κοινού σε πορείες ειρήνης και δημοκρατικά συλλαλητήρια. Ύστερα από τέσσερα χρόνια χώρισαν.
Ο τέταρτος γάμος του ήταν το 1964 με την Ελβετή Βερένα Γκάουερ, με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Βάσια και μία κόρη, τη Γιοχάνα.

Το 1969 οδηγήθηκε και αυτός ο γάμος σε διαζύγιο, αφού ο Αλεξανδράκης είχε στο μεταξύ ερωτευτεί τη Νόνικα Γαληνέα, την οποία γνώρισε στο Θέατρο Μετροπόλιταν, όπου συμπρωταγωνιστούσαν.
Με τη Γαληνέα χώρισαν το 1990, μετά από 21 χρόνια σχέσης.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δίδασκε υποκριτική στο Εργαστήρι του Διαμαντόπουλου.
Το 2001 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής για την προσφορά του στην τέχνη.

Πέθανε στις 8 Νοεμβρίου του 2005 έπειτα από πολυετή αντιμετώπιση καρκίνου.