My Bonjour

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΑΜΟΥΗΛ

Ο Γεώργιος Σαμουήλ ήταν αντιστράτηγος της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, της οποίας διατέλεσε αρχηγός από τον Ιούνιο του 1950 έως τον Νοέμβριο του 1952.

Γεννήθηκε στην 1η Ιανουαρίου το 1894 στην Ιεράπετρα της Κρήτης.
Κατατάχθηκε στο Σώμα της τότε Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής το 1913. Πολέμησε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στη Μικρασιατική εκστρατεία, ενώ στα χρόνια του μεσοπολέμου διακρίθηκε στην καταπολέμηση λήσταρχων στη Βόρεια Ελλάδα, αλλά και στην Κρήτη και τη Σάμο.
Ως Διοικητής Μεταβατικών Αποσπασμάτων καταδίωξε και εξόντωσε αδίστακτες Βουλγαρικές συμμορίες στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα.

Υπηρέτησε σε πάρα πολλά μέρη της Ελλάδας διακριθείς για τις εξαιρετικές του ικανότητες αλλά και το ήθος του, χαρακτηριζόμενος επανειλημμένως στις ετήσιες κρίσεις ως άριστος από πάσης απόψεως αξιωματικός και ανεπηρέαστος πολιτικών φρονημάτων.

Το 1935 συμμετείχε στο αποτυχημένο βενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου και για τον λόγο αυτόν φυλακίσθηκε και αποτάχθηκε από τη Χωροφυλακή. Αποφυλακίσθηκε τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους, ενώ ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία τον Αύγουστο 1943.

Το 1944, κατά τα Δεκεμβριανά, βρίσκεται επικεφαλής του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, το οποίο αναχαίτισε με επιτυχία τις επιθέσεις του ΕΛΑΣ και κράτησε τις θέσεις του, απωθώντας τους επιτιθέμενους και ενεργώντας εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην πρωτεύουσα, συμβάλλοντας στην τελική νίκη των κυβερνητικών δυνάμεων.
Η σημασία της νίκης αυτής υπήρξε τεράστια αν λάβει κανείς υπόψη ότι, την εποχή εκείνη σχεδόν ολόκληρη η χώρα ήταν κάτω από τον έλεγχο του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και οι κυβερνητικές δυνάμεις μετρούσαν λίγα μόλις τετραγωνικά χιλιόμετρα γης στην Αθήνα, γύρω από την πλατεία Συντάγματος.
Για τον λόγο αυτόν του απονεμήθηκαν η Πολεμική Σημαία των Συνταγμάτων Πεζικού, που για πρώτη φορά δόθηκε σε Σώμα Ασφαλείας, το Αργυρούν Μετάλλιον της πόλης των Αθηνών (ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου στις 13-9-1951), η Πολεμική Σημαία της Ελληνικής Χωροφυλακής (ΠΔ 1323/27-11-1981), ενώ η πολιτεία, με το υπ’ αριθ. 125 Βασιλικό Διάταγμα που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α’ 30 / 2-3-1961, καθιέρωσε την 3η Δεκεμβρίου ως ημέρα επίσημης τελετής και επιμνημόσυνης δέησης στο χώρο του Συντάγματος Μακρυγιάννη.

Μετά τις εκλογές του 1946, με νικητή το Λαϊκό κόμμα του Κω/νου Τσαλδάρη, τοποθετείται Ανώτερος Διοικητής Χωρ/κής Δυτικής Μακεδονίας, σε μία εξαιρετικά ευαίσθητη περιοχή που περιλαμβάνει τους νομούς Κοζάνης, Γρεβενών, Καστοριάς και Φλώρινας και συνορεύει με την Αλβανία και Γιουγκοσλαβία, από όπου υπήρχε «αθρόα εισροή αναρχοκομμουνιστῶν από το Μποῦλκες, όπου είχαν εκπαιδευτεί».
Ηγήθηκε πολλών επιχειρήσεων, στο Γράμμο, το Βίτσι και στο Βέρμιο.
Η συνεργασία του και οι συντονισμένες ενέργειες με τους κατά τόπους διοικητές Χωρ/κής αλλά και με την XVη ορεινή Μεραρχία του στρατού, έφεραν γρήγορα ορατά αποτελέσματα.

Τον Σεπτέμβριο του 1947, με κυβέρνηση συνεργασίας του κόμματος των Φιλελευθέρων του Θεμιστοκλή Σοφούλη και του Λαϊκού κόμματος του Κων/νου Τσαλδάρη, ανέλαβε Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως για τις υπηρεσίες που είχε προσφέρει στις κυβερνήσεις.

Ο Γ. Σαμουήλ ορίστηκε Αρχηγός της Χωροφυλακής στις αρχές Ιουνίου του 1950, από την κυβέρνηση του στρατηγού Νικολάου Πλαστήρα, στην οποία αντιπρόεδρος και υπουργός Εσωτερικών ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου.
Τον Σαμουήλ διόρισε ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως Πέτρος Γαρουφαλιάς, ο οποίος ήταν (τότε) ο «υπαρχηγός» της ομάδας των βουλευτών του Παπανδρέου.

Η επιλογή του Σαμουήλ για την αρχηγία προκάλεσε την αντίδραση βουλευτών και ηγετών της Δεξιάς, παρά το γεγονός ότι αναγνωρίσθηκε πως είναι 'πρόσωπον ικανόν' (Γ.Ράλλης), 'άξιος' (Θ.Τουρκοβασίλης - αρχηγός των Εθνικοφρόνων) και είναι γνωστός για 'τον ηρωισμόν και τας πράξεις του' (Κωνσταντίνος Τσαλδάρης - αρχηγός του Λαικού Κόμματος), σύμφωνα με τα επίσημα πρακτικά της Βουλής.

Ο πρώην μεταξικός υπουργός Κωνσταντίνος Μανιαδάκης δήλωσε ότι «η εγκατάστασις ως αρχηγού του Σώματος του κ. Σαμουήλ υπαρχόντων δύο εν ενεργεία αρχαιοτέρων του αποτελεί πραξικόπημα.
Το νομοθέτημα ευνοεί την πολιτικήν επέμβασιν εις τα Σώματα Ασφαλείας».
Ο Παπανδρέου απάντησε ότι «Η Κυβέρνησις δεν έκαμε κομματικήν αλλά εθνικήν εκλογήν, τοποθετήσασα τον ήρωα του Μακρυγιάννη εις την αρχηγίαν της Χωροφυλακής».

Ο Σαμουήλ παρέμεινε αρχηγός της Χωροφυλακής μέχρι τον Νοέμβριο του 1952, διάστημα στο οποίο το Σώμα της Χωρ/κής αναμορφώθηκε και εκσυγχρονίστηκε εκ βάθρων, οπότε παραιτήθηκε μετά την εκλογή της κυβέρνησης Παπάγου.

Πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου 1965, σε ηλικία 71 ετών.
Κατέλιπε μία κόρη και έναν γιο.
Η σύζυγός του, Καλλιόπη, απεβίωσε τον Ιούλιο του 1996.

Τιμήθηκε με το Μεγαλόσταυρο του Βασιλικού Τάγματος του Φοίνικος.
Υπήρξε στιχουργός του επίσημου Ύμνου της Χωροφυλακής και του Εμβατηρίου του Μακρυγιάννη.
 

ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ

Η Έλλη Λαμπέτη ήταν μια από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες ηθοποιούς.

Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1926 στα Βίλια Αττικής.
Το πραγματικό της όνομα ήταν Έλλη Λούκου (το όνομα Λαμπέτη ήταν δανεισμένο από τους ήρωες του Αστραπόγιαννου στο ομώνυμο ποίημα του Βαλαωρίτη).

Ο πατέρας της Κώστας Λούκος είχε ταβέρνα στα Βίλια και η μητέρα της ήταν η Αναστασία Σταμάτη.
Το 1928 η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα.
Ο γάμος της με τον Μάριο Πλωρίτη (ο οποίος παρέμεινε φίλος της και στάθηκε δίπλα της μέχρι το τέλος της ζωής της) το 1950 υπήρξε ατυχής.
Χώρισαν το 1953, όταν γνωρίστηκε με τον Δημήτρη Χορν και μαζί έγραψαν μία από τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και υπήρξαν αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή και στη σκηνή.

Από τον Δ. Χορν χώρισε το 1959, όταν γνώρισε τον Αμερικανό συγγραφέα Φρέντερικ Γουέικμαν (Frederic Wakeman), τον οποίο παντρεύτηκε, αλλά χώρισε το 1976 μετά από πολλά προβλήματα και όντας χρόνια σε διάσταση.
Ο καρκίνος κάνει την εμφάνισή του στη ζωή της ηθοποιού το 1969, αφού της στέρησε τις αγαπημένες της αδελφές, τις οποίες έχασε όλες (εκτός από την Αντιγόνη, η οποία έζησε αρκετά χρόνια και μετά τον θάνατο της Έλλης) από καρκίνο του μαστού.
Μετά την εγχείρηση (ολική μαστεκτομή) στην οποία υποβλήθηκε στις ΗΠΑ, επιστρέφει και προσπαθεί να το ξεπεράσει.

Μια προσπάθεια υιοθεσίας (της μικρής Ελίζας) από κοινού με τον Γουέικμαν, της δημιούργησε πλείστα προβλήματα, όταν δικαστική απόφαση την υποχρέωσε να επιστρέψει το παιδί, μετά παρέλευση 4 χρόνων, στους φυσικούς γονείς του.
Η περιπέτεια αυτή της δημιούργησε γενική κατάπτωση και μελαγχολία, που την κράτησε μακριά από το θέατρο.

Ο καρκίνος έκανε την επανεμφάνισή του μετά από 11 χρόνια, το 1980.
 Οι μεταστάσεις ήταν συνεχείς.
Οι χημειοθεραπείες στις οποίες υποβλήθηκε έπληξαν τις φωνητικές της χορδές, με αποτέλεσμα σταδιακά να χάσει και τη φωνή της.
Η τελευταία παράσταση στην οποία πρωταγωνίστησε στην Αθήνα ήταν το "Σάρα - Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού" στον ρόλο της κωφής Σάρας.

Στις 3 Σεπτεμβρίου 1983 στις 7:30 το πρωί άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο Mount Sinai Hospital των ΗΠΑ, όπου είχε μεταβεί λίγες εβδομάδες πριν.
Στις 5 Σεπτεμβρίου 1983 η σορός της μεταφέρθηκε στην Αθήνα και στις 6 Σεπτεμβρίου 1983 κηδεύτηκε με δημόσια δαπάνη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.
 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΛΛΙΓΑΣ

Ο Κωνσταντίνος Καλλιγάς  ήταν Έλληνας δημοσιογράφος και συγγραφέας.

Γεννήθηκε το 1928 στην Αθήνα, με καταγωγή από την Κεφαλλονιά.
Απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, είχε ήδη ξεκινήσει την δημοσιογραφική του σταδιοδρομία το 1946, σε ηλικία 18 ετών, στις εφημερίδες «Το Βήμα» και «Τα Νέα», όπου και εργάσθηκε για 20 χρόνια, έως το 1966.
Υπήρξε επίσης αρθρογράφος και συνεργάτης της εφημερίδας «Μακεδονία», καθώς και ανταποκριτής του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου (ΡΙΚ).

Από το 1963 έως το 1965, στις κυβερνήσεις του Γεωργίου Παπανδρέου, διατέλεσε σύμβουλος προγράμματος της γενικής διεύθυνσης του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ), με γενικό διευθυντή τον Αναστάσιο Πεπονή.
Από το 1967 μέχρι το 1974 ήταν συνεργάτης της Διεύθυνσης Τύπου του Συμβουλίου της Ευρώπης, και η δράση του εκεί (δημοσιεύσεις αντιχουντικών κειμένων και προκηρύξεων) οδήγησε στην σύλληψη και φυλάκισή του για 10 μήνες από την δικτατορία των συνταγματαρχών.

Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, το 1974, ξεκίνησε την συνεργασία του με την εφημερίδα «Καθημερινή», ως τακτικός επιφυλλιδογράφος, όπου και παρέμεινε έως τον θάνατό του το 1993.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης παρουσίασε μια πολιτική μεταστροφή, ασκώντας δριμεία κριτική στον Ανδρέα Παπανδρέου, παρότι είχε διατελέσει συνεργάτης του Γεωργίου Παπανδρέου κατά την προδικτατορική περίοδο.

Υπήρξε συγγραφέας των βιβλίων «Πανόραμα των Σύγχρονων Ιδεών», «Παλινόρθωση και Δικτατορία», «Πρώτη Μαρτίου 1935» κ.α.
Τιμήθηκε με διάφορα δημοσιογραφικά βραβεία, καθώς και με τον Χρυσό Σταυρό του Φοίνικα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Πέθανε από καρκίνο στις 3 Σεπτεμβρίου 1993, σε ηλικία 65 ετών.
 

ΝΙΚΟΣ ΓΚΙΚΑΣ

Ο Νίκος Χατζηκυριάκος Γκίκας  ήταν σημαντικός Έλληνας ζωγράφος, γλύπτης, χαράκτης, εικονογράφος, συγγραφέας και ακαδημαϊκός

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Φεβρουαρίου 1906.

Ο μικρός Νίκος βρισκόταν κάθε καλοκαίρι στο νησί και αυτή η διαμονή του επηρέασε την καλλιτεχνική του δημιουργία.
Οι γονείς του, με την παραίνεση του σχολείου του, στο οποίο είχε απαλλαγεί από το μάθημα της ιχνογραφίας λόγω εξαίρετων επιδόσεων, αντιλαμβανόμενοι το ταλέντο του νεαρού τον έστειλαν να μαθητεύσει αρχικά κοντά στον Βασίλη Μαγιάση (1917) και, το 1921, στον Κωνσταντίνο Παρθένη.

Το 1922 ολοκληρώνει τις εγκύκλιες σπουδές του στο Λεόντειο Λύκειο και αρχικά εγγράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Το 1923 εγκαταλείπει τη Σχολή και την Αθήνα, μετοικώντας για σπουδές στο Παρίσι, όπου εγγράφεται στη Σορβόννη, παρακολουθώντας μαθήματα γαλλικής και ελληνικής φιλολογίας και αισθητικής.
Το 1923 συμμετέχει σε ομαδική έκθεση στη γκαλερί Salon des Independants.
Τον επόμενο χρόνο εγγράφεται στην Academie Ranson, όπου παρακολουθεί μαθήματα ζωγραφικής, με καθηγητή τον Ροζέ Μπισιέρ (Roger Bissiere) και χαρακτικής με καθηγητή το Δημήτρη Γαλάνη, συμμετέχοντας παράλληλα σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις.
Η πρώτη ατομική του έκθεση οργανώνεται το 1927 στην Galerie Percier στο Παρίσι.
Το 1928 εκθέτει για πρώτη φορά στην Αθήνα, από κοινού με τον γλύπτη Μιχάλη Τόμπρο στη γκαλερί "Στρατηγοπούλου".
Την ίδια χρονιά καλείται να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, την οποία ολοκληρώνει το 1929.
Όταν απολύεται νυμφεύεται την ποιήτρια Αντιγόνη Κοτζιά και αναχωρούν μαζί για το Παρίσι.

Το 1930 συμμετέχει στην έκθεση που οργανώνεται στο Salon des Surindépendants στο Παρίσι και στην έκθεση της ομάδας "Τέχνη 1930" στο Ζάππειο Μέγαρο της Αθήνας.
Στις εκθέσεις αυτές συμμετέχει και το 1931.
Το 1932 δημοσιεύει στο περιοδικό "Πολιτεία" άρθρο σχετικό με τα ιταλικά σχέδια του Μουσείου του Λούβρου.
Συμμετέχει εκ νέου στην έκθεση του Salon des Surindépendants.

Το 1933 διοργανώνει στην Αθήνα το 4ο Διεθνές Αρχιτεκτονικό Συμπόσιο, στο οποίο συμμετέχουν μεγάλα ονόματα του χώρου, όπως οι Λε Κορμπυζιέ, Φερνάν Λεζέ, Κριστιάν Ζερβός κ. ά. ενώ συμμετέχει με γραπτά του, σχετικά με την αισθητική, στο περιοδικό "Σήμερα", το οποίο εκδίδουν οι Μιχάλης Τόμπρος και Κώστας Ουράνης.
Το 1934 εκθέτει στην Gallerie des Cahiers d' Art του Παρισιού πίνακες και γλυπτά του, ενώ συμμετέχει σε διεθνείς εκθέσεις τόσο στο Παρίσι, όσο και στη Βενετία. Το 1935 εκθέτει 61 πίνακές του στη Λέσχη των Καλλιτεχνών, μαζί με έργα του Τόμπρου και του Μιχαήλ Γουναρόπουλου.
Εκδίδεται από τον Ανατόλ Γιακοβσκί (Anatole Jakovski)[12] λεύκωμα με έργα χαρακτικής 23 κορυφαίων καλλιτεχνών, όπως οι Πάμπλο Πικάσσο, Τζιόρτζιο ντε Κίρικο, Αλμπέρτο Τζιακομέττι, Βασίλι Καντίνσκι κ. ά. στο οποίο περιλαμβάνει έργα του.

Την ίδια χρονιά ξεκινά νέα δραστηριότητα: Μαζί με τους Δημήτρη Πικιώνη, Σωκράτη Καραντινό και Τ. Κ. Παπατσώνη, με τους οποίους συνδέεται φιλικά, εκδίδει το περιοδικό "Το Τρίτο Μάτι".
Ο Γκίκας την επόμενη τριετία ζει και εργάζεται στην Ελλάδα, μεταξύ Αθήνας και Ύδρας.
Σχεδιάζει τα κοστούμια θεατρικών παραστάσεων, όπως του έργου "Όπως Αγαπάτε" του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (Θέατρο "Κοτοπούλη") και του έργου "Η Ζήλια του Μπαρμπουγιέ" του Μολιέρου ("Νέα Δραματική Σχολή" Σ. Καραντινού, 1938). Άρθρα του σχετικά με την τέχνη και τη ζωγραφική εμφανίζονται σε ελληνικά περιοδικά (Τέχνη και Νέον Κράτος).
Το 1938 συμμετέχει στην Πανελλήνια Έκθεση Χαρακτικής στο Ζάππειο μέγαρο και το 1939 συμμετέχει σε έκθεση ζωγραφικής στον ίδιο χώρο με δύο έργα του, ένα από τα οποία είναι ο πολύ γνωστός πίνακάς του Το μεγάλο τοπίο της Ύδρας.
Ο Λώρενς Ντάρελ και ο Γιώργος Κατσίμπαλης τον φέρνουν σε επαφή με τον Χένρι Μίλερ.
Οι δύο άνδρες συνδέονται με στενή φιλία, ο Γκίκας φιλοξενεί τον Μίλερ στο σπίτι του στην Ύδρα και κάνουν μαζί εκδρομές στους Δελφούς και την Ελευσίνα.
Για τη σχέση αυτή θα εκδώσει, το 1991, το βιβλίο "Ν. Χ. Γκίκας – Χένρυ Μίλλερ. Χρονικό φιλίας".

Το 1940 με την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου επιστρατεύεται και υπηρετεί στο Μηχανικό.
Με τη λήξη του πολέμου η Αρχιτεκτονική σχολή του ΕΜΠ προκηρύσσει θέση καθηγητή.
Ο Γκίκας θέτει υποψηφιότητα και το 1941 εκλέγεται καθηγητής της Σχολής.
Στη θέση αυτή παραμένει μέχρι το 1958.

Κατά τις δεκαετίες του 1950, του 1960, του 1970 και του 1980 πραγματοποιεί πολυάριθμες εκθέσεις στο Λονδίνο, το Παρίσι, το Βελιγράδι, τη Στοκχόλμη, την Οττάβα, το Σινσινάτι, τη Νέα Υόρκη, την Ουάσιγκτον, το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, το Σαιντ-Ετιέν και, φυσικά, την Αθήνα.
Εικονογραφεί βιβλία και σχεδιάζει κοστούμια για πολλές παραστάσεις.
Το 1970 η Ακαδημία Αθηνών του απονέμει το "Αριστείο Καλών Τεχνών" και το 1972 τον εκλέγει τακτικό της μέλος στην έδρα των Εικαστικών Τεχνών.
Το 1979 παρουσιάζεται στην British Academy of Film and TV International TV Festival ταινία του Βασίλη Μάρου, με θέμα τη ζωή του Νίκου Χατζηκυριάκου Γκίκα.
Στην Αθήνα κυκλοφορούν τα βιβλία του Ελληνικοί Προβληματισμοί (1982), Ανίχνευση της Ελληνικότητας (1984) και Γέννηση της Νέας Τέχνης (1987).
Το 1982 εκλέγεται επίτιμος διδάκτωρ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το 1987 επίτιμο μέλος της βρετανικής "Royal Academy of Arts" και το 1991 επίτιμος διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνεχίζει να εκθέτει τόσο στην Αθήνα, όσο και στην Άνδρο, αλλά και στο εξωτερικό.
Τελευταία έκθεσή του το 1994 (μικρογλυπτική και κόσμημα).

Ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ).
Απεβίωσε στην Αθήνα, στην οικία του της οδού Κριεζώτου, στις 3 Σεπτεμβρίου 1994.

Σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες της εποχής του.
 

ΜΙΧΑΗΛ ΑΡΝΑΟΥΤΗΣ

Ο Μιχαήλ (Μάκης) Αρναούτης ήταν Έλληνας στρατιωτικός που την περίοδο 1955-1967 υπηρέτησε σε σημαντικές θέσεις στα ανάκτορα διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στις παρασκηνιακές διεργασίες.

Γεννήθηκε το 1927 στην Αρεόπολη.

Εισήχθη στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1946, απ'όπου αποφοίτησε το 1948 με τιμητική διάκριση, και την περίοδο 1968 - 1974 πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην κοινωνική διοίκηση, την οικονομολογία και την ιστορία από το London School of Economics.
Ως ανθυπολοχαγός συμμετείχε σε πολεμικές επιχειρήσεις κατά τον Εμφύλιο, στις οποίες και τραυματίστηκε.
Το 1951 έλαβε μέρος στον πόλεμο της Κορέας με το ελληνικό σύνταγμα στα πλαίσια της εκστρατευτικής δύναμης του ΟΗΕ, όπου και διακρίθηκε.
Με την επιστροφή του από την Κορέα μετέβη για εκπαιδευτικούς λόγους στη σχολή πεζικού στο Fort Benning της πολιτείας Georgia των Ηνωμένων Πολιτειών αποφοιτώντας με έπαινο.
Εν συνεχεία μετέβη στην Ιαπωνία, όπου συμμετείχε ως πρεσβευτής στις ειρηνευτικές δυνάμεις.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ανέλαβε εκπαιδευτής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.

Με την ιδιότητα αυτή επελέγη, το 1955, ως εκπαιδευτής του τότε διαδόχου Κωνσταντίνου για να διοριστεί τρία χρόνια αργότερα, το 1958, υπασπιστής του. Το 1960 ανέλαβε αρχηγός του στρατιωτικού οίκου του Κωνσταντίνου και τον Μάρτιο του 1964, με την άνοδο στον θρόνο του διαδόχου, διορίστηκε ιδιαίτερος γραμματέας του Βασιλιά.
Το βράδυ του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου συνελήφθη από τους πραξικοπηματίες Ιωάννη Στειακάκη και Ιωάννη Μανουσακάκη στην οικία του στο Παλαιό Ψυχικό, υπήρξε δε από τους πρώτους συλληφθέντες.
Πριν συλληφθεί πρόλαβε να ειδοποιήσει τον Βασιλιά Κωνσταντίνο ενώ κατά την σύλληψή του ξυλοκοπήθηκε.
Λόγω της εναντίωσής του στην ορκωμοσία της κυβέρνησης διορίστηκε βοηθός στρατιωτικού ακολούθου στο Λονδίνο με τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη.
Τον Δεκέμβριο του 1967, και ύστερα από το αντικίνημα του Βασιλιά, ανακλήθηκε από την στρατιωτική ηγεσία στην Ελλάδα, ο ίδιος όμως αρνήθηκε να επιστρέψει με αποτέλεσμα να εκδοθεί ένταλμα σύλληψής του.

Ως ιδιαίτερος γραμματέας του Βασιλιά Κωνσταντίνου συμμετείχε σε σημαντικές διεργασίες γι'αυτό και αποτέλεσε μια από τις πρώτες συλλήψεις της Χούντας των Συνταγματαρχών.
Ήταν παρών σε όλες τις σημαντικές συναντήσεις, ενώ υποστηρίζεται από τον Νικόλαο Μακαρέζο πως είχε υπό την εποπτεία του την κατάρτιση του σχεδίου «Προμηθεύς».
Υποστηρίζεται ότι το 1975 επιχείρησε να μυήσει αξιωματικούς σε κίνημα υπέρ του Βασιλιά, οι κινήσεις του όμως έγιναν γνωστές στην κυβέρνηση από τον Ιωάννη Βασιλειάδη.
Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα, ενώ η κυβέρνηση της Κορέας έχει δώσει το όνομα του σε έναν στρατηγικής σημασίας λόφο της Βόρειας Κορέας.
Υπήρξε γλωσσομαθής και μιλούσε με ευχέρεια αγγλικά, γερμανικά, ρώσικα και ισπανικά.
Στις 12 Ιουλίου 1999 ιδρύθηκε το φιλανθρωπικό ίδρυμα «Μιχάλης Αρναούτης».

Απεβίωσε στο Λονδίνο, όπου κατοικούσε, στις 3 Σεπτεμβρίου του 1998 και κηδεύτηκε δύο ημέρες μετά από τον ιερό ναό Αγίου Λαζάρου του Πρώτου Νεκροταφείου Αθηνών.
Σύζυγός του ήταν η Nathene Arnaoutis, δικηγόρος, η οποία εκπροσώπησε τον τέως Βασιλιά Κωνσταντίνο κατά τη διάρκεια της ακρόασης στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για το ζήτημα της βασιλικής περιουσίας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΑΛΙΑΝΟΣ

Ο Δημήτρης Κουταλιανός, γνωστός και ως Δημήτρης Μακρής ήταν φημισμένος Έλληνας παλαιστής.

Γεννήθηκε στην Κούταλη της Προποντίδας το 1915, όπου σε μικρή ηλικία ανακάλυψε τη μυική ικανότητά του.
Ήταν απόγονος του Παναγή Κουταλιανού.
Στα νεανικά του χρόνια υπήρξε παλαιστής και αθλητής άρσης βαρών.
Αργότερα ξεκίνησε τις παραστάσεις επίδειξης δύναμης σε πολλές χώρες του κόσμου και έγινε ευρύτερα γνωστός.
Αργότερα στις παραστάσεις μυήθηκε και ο γιος του Γεώργιος Μακρής Κουταλιανός.

Χαρακτηριστικά του αγωνίσματα ήταν τα εξής:
Το κανόνι: Σε αυτό το αγώνισμα ο Κουταλιανός κρατώντας στα χέρια του ένα κανόνι μεγάλου βάρους το πυροδοτούσε και κατάφερνε να μείνει ατράνταχτος στη θέση του.

Τα αυτοκίνητα: Κρατώντας στο κάθε χέρι έναν ιμάντα κατόρθωνε να συγκρατεί αυτοκίνητα (Πολλές φορές πάνω από ένα στο κάθε χέρι) ανεξαρτήτως κυβισμού τα οποία πάσχιζαν να ξεφύγουν.
Λέγεται πως πρόσφερε μεγάλη αμοιβή σε όποιον κατάφερνε να ξεφύγει με το αυτοκίνητό του από τα χέρια του κάτι που όμως δεν κατάφερε ποτέ κανείς.

Η λάμα: Με τη μυική του δύναμη λύγιζε μία παχιά μεταλλική λάμα σε σχήμα σπιράλ.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζούσε με την οικογένειά του στην Αθήνα, συνήθιζε όμως να ταξιδεύει συχνά.
Σε ένα από αυτά τα ταξίδια του στη Ρόδο, πέθανε ξαφνικά στις 3 Σεπτεμβρίου 1999.
 

ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Ηλίας Πετρόπουλος ήταν Έλληνας ερευνητής, μελετητής του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού, ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας, δημοσιογράφος, σκιτσογράφος, φωτογράφος και συλλέκτης.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Ιουνίου το 1928.

Σπούδασε, χωρίς να πάρει πτυχίο, νομικά στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και τουρκολογία στο Παρίσι.
Στην γαλλική πρωτεύουσα εγκαταστάθηκε το 1975 και έκτοτε δεν επέστρεψε ποτέ στην Ελλάδα, αν και όλα τα θέματα με τα οποία ασχολείτο ήταν ελληνικά.

Το 1966 εξέδωσε το δοκίμιο «Ελύτης, Μόραλης, Τσαρούχης».
Ακολούθησαν μονογραφίες για τους ζωγράφους Μοσχίδη, Πεντζίκη, Τέτση, Σικελιώτη και τους γελοιογράφους Μποστ και Καναβάκη.

Ο Πετρόπουλος έγινε γνωστός για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό το 1968 με την συλλογή και δοκιμιακή μελέτη του, Ρεμπέτικα Τραγούδια, που επανεκδόθηκε πολλάκις έκτοτε, με προσθήκες και βελτιώσεις.
Ακολούθησε το λεξικό της αργκό ομοφυλόφιλων, τα Καλιαρντά (Αθήνα 1971), με έναν τολμηρό πρόλογο όπου βάζει στο στόχαστρο του, μεταξύ άλλων, τους μικροαστούς, τους αστούς, τις Ελληνίδες μητέρες και την χούντα της 21ης Απριλίου 1967.
Το 1972 δημοσίευσε στο περιοδικό «Τραμ» το ποίημά του «Σώμα».
Κάποιοι θεώρησαν αντεθνικό τον στίχο, «Και την πατρίδα λησμονώ μπρος σ’ ένα γυμνό νεανικό γυναικείο σώμα».
Για αυτά τα δύο βιβλία και για το ποίημα «Σώμα», υπέστη διώξεις και ολιγόμηνες φυλακίσεις.

Το 1979 κυκλοφόρησε στην Αθήνα το Εγχειρίδιο του καλού κλέφτη (εκδόσεις Νεφέλη), μια ακτινογραφία των σχέσεων του υποκόσμου με τους μηχανισμούς της εξουσίας.
Ο εκδότης Γιάννης Δουβίτσας (1943-2003) και ο ευρισκόμενος ήδη στη Γαλλία Πετρόπουλος βρέθηκαν στη δίνη δικαστικών διώξεων, αλλά και μιας ανεπιθύμητης υπερ-δημοσιότητας που οδήγησε τον συγγραφέα να δηλώσει αυτοσαρκαστικά: «Επέπρωτο να γίνω η Αλίκη Βουγιουκλάκη της λαογραφίας μας».
Το βιβλίο απαγορεύτηκε και αντίτυπά του κατασχέθηκαν.
Η κυκλοφορία του επιτράπηκε μετά από δικαστικές περιπέτειες.

Τα φωτογραφικά άλμπουμ Le Kiosque grec, La Voiture grecque, Cages d'oiseaux, Moments en Grèce (Το ελληνικό περίπτερο, Το ελληνικό αυτοκίνητο, Κλουβιά πουλιών και Στιγμές στην Ελλάδα) εκδόθηκαν στο Παρίσι το 1976. Άλλα βιβλία του είναι: Ο τούρκικος καφές εν Ελλάδι (Αθήνα 1979), Το μπουρδέλο (Αθήνα 1980), Θεσσαλονίκη: η μνήμη μιας πόλης (Παρίσι 1982), Πτώματα, πτώματα, πτώματα (Αθήνα 1988), Ο μύσταξ (Αθήνα 1989), Ρεμπετολογία (Αθήνα 1990).

Η ποίηση του Πετρόπουλου, κάτω από τον κυνισμό της, υμνεί τον ερωτισμό και αντιτίθεται σε κάθε εξουσία, πολιτική και πνευματική.
Το τελευταίο του ποιητικό βιβλίο ήταν το Ποτέ και τίποτα και εκδόθηκε στην Αθήνα το 1993.
Το 2000 κυκλοφόρησαν ποιήματα από αυτή τη συλλογή, μελοποιημένα από την συνθέτρια Μαρίνα Καναβάκη, σε άλμπουμ με τον ομώνυμο τίτλο.

Το 1972 διεκδίκησε και πέτυχε να αποκτήσει αστυνομική ταυτότητα η οποία ανέγραφε στο θρήσκευμα «άθεος».
Μέχρι το 1998 (δηλαδή για πάνω από 25 χρόνια και μέχρι τα 70 του) εκκρεμούσε εναντίον του καταδίκη σε φυλάκιση για προσβολή της θρησκείας. Δυσανασχετώντας με τις εναντίον του αντιδράσεις μετακόμισε στο Παρίσι το 1975, από όπου συνέχισε ασταμάτητα να γράφει βιβλία για την Ελλάδα με την συναισθηματική και οικονομική στήριξη της Μαίρης Κουκουλέ.
Βαθύς γνώστης και επίμονος ερευνητής της ελληνικής γλώσσας, πιστός στην πολυτονική γραφή, έψεγε τον καθωσπρεπισμό του «πολιτικά ορθού». Ασχολήθηκε με ιστορικά, λαογραφικά και γλωσσολογικά θέματα, τις εικαστικές τέχνες (έχει εικονογραφήσει αρκετά βιβλία του με σκίτσα και κολλάζ) και τη φωτογραφία.
Εξέδωσε περίπου 80 βιβλία και δημοσίευσε πάνω από χίλια άρθρα, συχνά ερευνώντας θέματα που θεωρούνταν ταμπού ή περιθωριακά (χασίς, ρεμπέτικο, υπόκοσμος, πορνεία, σεξουαλικότητα, φυλακή κ.ά.).

Πολλά βιβλία και δημοσιεύματα του Πετρόπουλου «άνοιξαν δρόμους στους μελετητές και θεωρούνται μοναδικά στο είδος τους».
Ωστόσο, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι, προς το τέλος της ζωής του, το ερευνητικό πνεύμα του υποχώρησε, έναντι της θέλησης για πρόκληση σκανδάλου.
Σε επιφυλλίδες του σε εφημερίδες επιτίθεται σε πρόσωπα, «αυτοαναιρείται ως λαογράφος, ερευνητής, μελετητής και περιβάλλεται με το ένδυμα του κοινωνικού σχολιαστή και του λιβελογράφου».
Στη συλλογή κειμένων Ο κουραδοκόφτης, πολλά πρόσωπα της πολιτικής ζωής, διανοούμενοι, καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι αντιμετωπίζονται με μειωτικούς και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, αν και ο ίδιος παραδέχτηκε σε συνέντευξή του ότι είχε κάνει «λάθη».
Επιπλέον, «ιδιαίτερη μεταχείριση» επιφύλαξε στον εθνικό ποιητή της Ελλάδας, Διονύσιο Σολωμό, τον οποίο χαρακτήρισε «ομοφυλόφιλο» και πιθανώς «Εβραίο», ενώ καταφέρθηκε με βαρύτατους χαρακτηρισμούς στον Άρη Βελουχιώτη, τον οποίο προσπάθησε, χωρίς στοιχεία και αποδείξεις, να αποδομήσει προβάλλοντας χαρακτηρισμούς όπως «πορτοφολάς», «σαδιστής» και «πουστόμαγκας» και υιοθετώντας αναφορές από βιβλίο ακροδεξιού συγγραφέα, μολονότι ο ίδιος το χαρακτήριζε «φασιστικό προχειρογράφημα».

Σε συνέντευξη που έδωσε το 1992 στη μεταφράστρια Λιλιάνα Κότεβσκα, ανταποκρίτρια στη Γαλλία του περιοδικού της τότε Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, «Επόχα», η οποία δημοσιεύτηκε το 2009 στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, ο Πετρόπουλος έλαβε θέση στο Μακεδονικό ονοματολογικό ζήτημα αποκαλώντας τη νυν Βόρεια Μακεδονία, «Μακεδονία» και τους κατοίκους της «Μακεδόνες».
Επιπλέον, χαρακτήρισε «κρυπτοδικτατορία» τις κυβερνήσεις Καραμανλή της περιόδου 1955-1961, ισχυρίστηκε πως, κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο, ο Τίτο επέτρεψε σε τμήματα του ελληνικού στρατού να εισέλθουν στο γιουγκοσλαβικό έδαφος για να χτυπήσουν τους αντάρτες του ΔΣΕ και έκρινε τα συλλαλητήρια του 1992 για το μακεδονικό ονοματολογικό ζήτημα ως «μια σχιζοφρενική και επικίνδυνη εκδήλωση».
Μίλησε επίσης απαξιωτικά για τον αρχαιολόγο Μανόλη Ανδρόνικο και την ηθοποιό και πολιτικό Μελίνα Μερκούρη.

Ο Ηλίας Πετρόπουλος πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου 2003, στο Παρίσι.

Από τα τέλη της δεκαετίας του '80 δεχόταν ανά καιρούς προσκλήσεις να επισκεφθεί την Ελλάδα ή να επιστρέψει για μόνιμη διαμονή, συνοδευόμενες από άτυπες διαβεβαιώσεις ελληνικών κυβερνήσεων ότι δεν θα υποστεί διώξεις.
Σε αυτές τις προσκλήσεις απαντούσε πάντοτε αρνητικά.
Σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία, την οποία υλοποίησε η σύντροφός του, Μαίρη Κουκουλέ, η σορός του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες πετάχτηκαν σε υπόνομο του Παρισιού.
 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΑΔΗΣ

Ο Γιώργος Θεοδοσιάδης ήταν Έλληνας σκηνοθέτης και δάσκαλος του θεάτρου, ένας από τους πρώτους που δίδαξε στο ελληνικό κοινό το σύγχρονο αγγλόφωνο θέατρο.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 18 Μαΐου 1924.

Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και σπούδασε στη Σχολή Μουσικής και Δράματος Γκίλτχολ του Λονδίνου, όπου και πρωτοεμφανίστηκε ως σκηνοθέτης το 1954 με το έργο Living Room.
Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1956 και συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους, ανάμεσά τους του Μίμη Φωτόπουλου, πολλές φορές δε με το Εθνικό Θέατρο.
Το 1960 σκηνοθέτησε την κινηματογραφική ταινία Ερωτικά παιχνίδια, με πρωταγωνιστές τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και τον Θανάση Βέγγο.

Το 1962 ίδρυσε και διεύθυνε τη Δραματική Σχολή Αθηνών, που έφερε και το επώνυμό του (Σχολή Θεοδοσιάδη).
Εκτός από τον ίδιο, στη σχολή δίδαξαν προσωπικότητες όπως οι Γρηγόρης Γρηγορίου, Τίτος Βανδής, Ανδρέας Φιλιππίδης, Νίκος Τζόγιας.
Από τη σχολή Θεοδοσιάδη αποφοίτησαν πολλοί γνωστοί και καταξιωμένοι ηθοποιοί.

Ο Γιώργος Θεοδοσιάδης είχε σκηνοθετήσει για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση (ΕΙΡ και ΥΕΝΕΔ) περισσότερα από 2500 θεατρικά έργα, ραδιοχρονικά, λογοτεχνικές εκπομπές, θεατρικές επιθεωρήσεις κ.ά.
Σκηνοθέτησε επίσης περισσότερα από 60 θεατρικά έργα και μετέφερε δέκα ξένα θεατρικά έργα, που ανέβηκαν από κεντρικούς αθηναϊκούς θιάσους.

Υπήρξε τακτικός σκηνοθέτης του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) (1972-1975), μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του ΚΘΒΕ (1974-1975) αλλά και του Εθνικού Θεάτρου (1975-1976), καθώς και γενικός διευθυντής του Άρματος Θέσπιδος (1976-1978).

Πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου 2006.
 

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΣΠΥΡΑΚΗ

Η Χριστίνα Σπυράκη ήταν Ελληνίδα ιατρός και βουλευτής. Υπηρέτησε ως υφυπουργός.

Γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1947 στο Μαρκόπουλο Αττικής.

Ήταν ιατρός, καθηγήτρια Φαρμακολογίας, αρχικά στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης και από το 2000 στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
 Ήταν η πρώτη γυναίκα πρύτανης ελληνικού Πανεπιστημίου.

Εξελέγη βουλευτής Επικρατείας με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2000 και διετέλεσε υφυπουργός Υγείας και Πρόνοιας στην κυβέρνηση Σημίτη.
Χρημάτισε πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης (1996-1999), αποκτώντας τον τίτλο της πρώτης γυναίκας που κατέλαβε αυτή τη θέση σε ελληνικό πανεπιστήμιο.
Διετέλεσε ακόμη μέλος της Επιτροπής του Εθνικού Συνταγολογίου Φαρμάκων και του Δ.Σ. του Ελληνικού Ινστιτούτου Παστέρ.
Υπήρξε μέλος διεθνών και ελληνικών επιστημονικών εταιρειών.

Πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου 2006, από καρκίνο.
 

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΧΡΥΣΟΧΟΟΥ

Η Ιφιγένεια Χρυσοχόου ήταν σύγχρονη Ελληνίδα συγγραφέας.

Γεννήθηκε το 1909 στη Μαινεμένη της Μικρασίας.

Μετά την τραγωδία του 1922 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στη Θεσσαλονίκη.
Εκεί έκανε σπουδές σε ξένες γλώσσες παράλληλα με μουσικές. Πρωτοεμφανίσθηκε στα Γράμματα το 1938 με το αφήγημά της Ο Ήλιος βασιλεύει που δημοσίευσε στη Φιλολογική Μακεδονία της Δευτέρας.
Το 1943 εμφανίζεται με τη μετάφραση της νουβέλας Παιγνίδι στη Φλάντρα του Χανς Βίλι Λίνκερ.
Από το 1945 συνεργάζεται τακτικά με τον καθημερινό και περιοδικό Τύπο της Θεσσαλονίκης, ενώ τον επόμενο χρόνο μαζί με άλλες γυναίκες εκδίδει την «Εφημερίδα της Γυναίκας».
Το 1947 αρχίζει τη συνεργασία της με τον πρώτο ραδιοφωνικό σταθμό της Ελλάδας και των Βαλκανίων, με έδρα τη Θεσσαλονίκη, από τον Χρίστο Τσιγγιρίδη, το 1951-1954 με τη Ραδιοφωνία της Βιέννης και από το 1955 με το Ε.Ι.Ρ..
Στο έργο της δίνει έμφαση στη Μικρασιατική Καταστροφή και στη θέση της γυναίκας.
Το γράψιμό της χαρακτηρίζεται από τις ρεαλιστικές εικόνες και την αφηγηματική ζωντάνια.

Έδωσε πολλές διαλέξεις στην Αθήνα και την περιφέρεια.
Υπήρξε μέλος της Ένωσης αλλοδαπών δημοσιογράφων της Αυστρίας, επίτιμη πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, καθώς επίσης, της Ένωσης Σμυρναίων Αθηνών, της Ένωσης Σμυρναίων Μικρασιατών Βορείου Ελλάδος και της Μικρασιατικής Στέγης Κορίνθου.

Έχει τιμηθεί με το Βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη το 1979 και με Έπαινο της Ακαδημίας Αθηνών, με το Αρώνειο Έπαθλο, το Βραβείο της Εστίας Νέας Σμύρνης και το Βραβείο Ιπεκτσί.
Εξάλλου, στο 1ο Γυμνάσιο Μαινεμένης στη Θεσσαλονίκη, έχει δοθεί το όνομά της.

Η Ιφιγένεια Χρυσοχόου πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου 2008.