My Bonjour

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου ήταν πολιτικός επιστήμονας, κοινωνιολόγος και ηγέτης του αριστερού δημοκρατικού φιλελεύθερου χώρου, υπουργός σε πολλές κυβερνήσεις και δύο φορές πρωθυπουργός (1924 και 1932), ο ιδρυτής του πολιτεύματος της Αβασίλευτης Δημοκρατίας στην Ελλάδα τον Μάρτιο του 1924.

Γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου 1876 στην Τρίπολη Αρκαδίας.

Σπούδασε Νομική και κοινωνικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και κατόπιν συνέχισε τις σπουδές του στη Νομική και τη Φιλοσοφία στα πανεπιστήμια της Χαϊδελβέργης, του Βερολίνου, του Λονδίνου και των Παρισίων. Την εποχή που σπούδαζε στη Γερμανία, επικρατούσαν σοσιαλιστικές ιδέες, από τις οποίες επηρεάστηκε και ο τρόπος σκέψης του.
Ιδιαίτερα ασχολήθηκε με τα θεωρητικά προβλήματα του συνεργατισμού και διαμόρφωσε μέσα του έντονες συνεταιριστικές αντιλήψεις.
Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1907 και την επόμενη χρονιά ίδρυσε την Κοινωνιολογική Εταιρία και ήταν συνιδρυτής (μαζί με τον Αλέξανδρο Δελμούζο και τον Θρασύβουλο Πετιμεζά) της «Ομάδας των Κοινωνιολόγων».

Το 1910, μέλη της Κοινωνιολογικής Εταιρίας ίδρυσαν το Λαϊκό Κόμμα και στις εκλογές του ίδιου έτους ο Παπαναστασίου εκλέχτηκε βουλευτής.
Έδωσε έντονες μάχες για την παραχώρηση των τσιφλικιών στους ακτήμονες της Θεσσαλίας.
Το 1916, ως βουλευτής του κόμματος των Φιλελευθέρων, προσχώρησε στο κίνημα της Θεσσαλονίκης και αντιπροσώπευσε την Επαναστατική Κυβέρνηση των Ιονίων Νήσων.
Το Μάρτιο του 1917 του ανατέθηκε από την προσωρινή κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης η Γενική Διοίκηση των Ιονίων Νήσων.
Εξελέγη πολλάκις βουλευτής (1910, 1915, 1923, 1926, 1928, 1932, 1933 και 1936).
Από το 1917 έως το 1920 ήταν Υπουργός Συγκοινωνιών και προσωρινά Υπουργός Περιθάλψεως και Εσωτερικών στην κυβέρνηση Βενιζέλου.
Το 1922 δημοσίευσε το «Δημοκρατικό Μανιφέστο», με το οποίο καταγγέλθηκε η πολιτική των φιλοβασιλικών κυβερνήσεων στο Μικρασιατικό, ενώ παράλληλα υποστήριζε την εγκαθίδρυση Δημοκρατίας.
Για την πράξη αυτή καταδικάστηκε σε φυλάκιση, αλλά με το ξέσπασμα του Κινήματος Πλαστήρα, απελευθερώθηκε.

Όταν στις 14 Ιουνίου 1917 η Προσωρινή κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου μεταφέρεται στην Αθήνα και ανασχηματίζεται, ο Παπαναστασίου αναλαμβάνει το Υπουργείο Συγκοινωνιών και το κρατάει έως τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920.
Ως υπουργός Συγκοινωνιών προωθεί την αναδιοργάνωση του Πολυτεχνείου και της Σχολής Καλών Τεχνών και επικυρώνει με νόμο (Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός) το νέο σχέδιο πόλεως της Θεσσαλονίκης, που είχε καταστραφεί από την πυρκαγιά τον Αύγουστο του 1917 και εισηγείται στη Βουλή τη σύσταση επιτροπής για τη μελέτη του σχεδίου πόλεως της Αθήνας.

Πέθανε στις 17 Νοεμβρίου 1936.
 

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΑΧΙΝΗΣ

Ο Βασίλειος Σαχίνης υπήρξε Έλληνας αντιστασιακός, ηγέτης της βορειοηπειρώτικης αντίστασης (Μέτωπο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου), που οργανώθηκε μετά την αποχώρηση του ελληνικού στρατού από την Βόρειο Ήπειρο (1942-1943).

Γεννήθηκε το 1894 στη Δούβιανη της Δρόπολης (νότια του Αργυροκάστρου).

Έμαθε τα πρώτα γράμματα στο δημοτικό σχολείο της γενέτειράς του και στη συνέχεια μετέβη στην Κωνσταντινούπολη όπου ήταν εγκατεστημένος ο πατέρας του.
Εκεί, έπειτα από εισαγωγικές εξετάσεις έγινε δεκτός στην Ροβέρτειο Σχολή.
Λόγω των Βαλκανικών Πολέμων αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του και να επιστρέψει οικογενειακώς τo 1913 στην πατρίδα του.
Αργότερα, κατά τη διάρκεια του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα συμμετείχε ως ειδικός γραμματέας στην προσωρινή κυβέρνηση της Αυτόνομης Βορείου Ηπείρου και χρησιμοποιήθηκε από τον πρόεδρο της επαναστατικής κυβέρνησης, Ζωγράφο, ως διερμηνέας.

Με την επιστροφή των ελληνικών στρατευμάτων στα εδάφη της Βόρειας Ηπείρου, διορίστηκε δάσκαλος ελληνικών σε γυμνάσιο του Αργυροκάστρου, θέση που κράτησε ως το 1916 όταν η περιοχή κατελήφθη από τα ιταλικά στρατεύματα.
Τότε απολύθηκε και αναγκάστηκε να δουλέψει ως μεταφραστής.
Τα επόμενα χρόνια κατάφερε να αποκτήσει σημαντική οικονομική επιφάνεια μέσω της ενασχόλησής του με χρηματιστηριακές συναλλαγές.
Παράλληλα αποτέλεσε σημαντικό ακτιβιστή της ελληνικής μειονότητας της Αλβανίας, με αποτέλεσμα να υποστεί διώξεις από το καθεστώς του Αχμέτ Ζώγου. Αρχικά, κατά το 1929 φυλακίστηκε για ένα εξάμηνο στα Τίρανα, στα πλαίσια του εκκλησιαστικού ζητήματος, ενώ μετά την δυναμική ανάμειξή του το 1933 στο ζήτημα των ελληνικών σχολείων της χώρας εκτοπίστηκε στην κωμόπολη Λέζα του αλβανικού Βορρά.

Μετά την κατάληψη της Αλβανίας από την φασιστική Ιταλία και μέχρι και τις παραμονές του ελληνοϊταλικού πολέμου δρούσε ως πληροφοριοδότης του ελληνικού στρατού.
Η δράση του οδήγησε στη σύλληψη από τις δυνάμεις κατοχής και στον εκτοπισμό του μαζί με άλλους παράγοντες της μειονότητας στην Ιταλία, από την οποία επέστρεψε μετά το τέλος των εχθροπραξιών

Τον Ιούλιο του 1942, μαζί με άλλα σημαντικά πρόσωπα της ελληνικής μειονότητας, πρωτοστάτησε στην ίδρυση της οργάνωσης ΜΑΒΗ, η οποία έδρασε κατά των κατοχικών ιταλικών δυνάμεων και αργότερα γερμανικών δυνάμεων, όπως και των αλβανικών αντιστασιακών οργανώσεων στην περιοχή της Βόρειας Ηπείρου.
Παράλληλα αντιδρούσε με τις διαμαρτυρίες του στους Ιταλούς για υπόθαλψη της αλβανικής καταπίεσης στους ελληνικούς πληθυσμούς της περιοχής.
Στις 17 Νοεμβρίου 1943 συνελήφθη από το αλβανικό κομμουνιστικό κόμμα και εκτελέστηκε.
 

ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Η Γαλάτεια Καζαντζάκη  ήταν Ελληνίδα ποιήτρια και συγγραφέας.

Η Γαλάτεια γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 8 Μαρτίου 1881 και το πατρικό της επίθετο ήταν Αλεξίου.
Ήταν η πρωτότοκη κόρη του τυπογράφου, εκδότη και λόγιου Στυλιανού Αλεξίου. Σπούδασε στη «Γαλλική Σχολή Ηρακλείου», το καθολικό σχολείο των καλογραιών του Αγίου Ιωσήφ, όπου μεταξύ άλλων έμαθε άπταιστα τη γαλλική γλώσσα. Αδέλφια της ήταν η συγγραφέας Έλλη Αλεξίου, ο ποιητής και φιλόλογος Λευτέρης Αλεξίου και ο Ραδάμανθυς Αλεξίου (παππούς του μουσικού Παύλου Σιδηρόπουλου).

Ήταν η πρώτη σύζυγος του Νίκου Καζαντζάκη, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1901 και παντρεύτηκε τον Οκτώβριο του 1911 στο εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου, στο Ηράκλειο της Κρήτης, παρά τη θέληση του πατέρα του Καζαντζάκη, Μιχάλη.
Τον περισσότερο καιρό μαζί του το πέρναγε στο ορεινό χωριό Κράσι στο Ηράκλειο της Κρήτης, το οποίο ήταν το χωριό της οικογένειας Αλεξίου.

Στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Αθήνα.
Χώρισαν το 1926, αλλά, για να συναινέσει στην έκδοση του διαζυγίου, η Γαλάτεια έθεσε ως όρο να κρατήσει το επώνυμο του Καζαντζάκη, με το οποίο και συνέχισε τη συγγραφική της πορεία.
Από το 1926 θα συμβιώσει με τον διανοούμενο της Αριστεράς, ποιητή και κριτικό, Μάρκο Αυγέρη, τον οποίο παντρεύτηκε το 1933.

Ιδεολογικά, ανήκε στον χώρο της Αριστεράς, με ριζοσπαστικές και φεμινιστικές απόψεις.
Πολιτικά, υπήρξε στρατευμένη στα κομμουνιστικά ιδανικά της με ενεργή συμμετοχή στην Εργατική Βοήθεια του ΚΚΕ αλλά και στο περιοδικό Πρωτοπόροι και συνέδεσε τη λογοτεχνία της με διάφορες πτυχές του ελληνικού βίου της εποχής.
Κατά τη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά διώχτηκε από το μεταξικό καθεστώς, που τη συνέλαβε το 1938 και της απαγόρευσε να ‘δημοσιεύει ενυπόγραφα’.

Απεβίωσε στις 17 Νοεμβρίου 1962 στην Αθήνα, έπειτα από αυτοκινητιστικό δυστύχημα, σε ηλικία 81 ετών.

ΗΛΙΑΣ ΜΠΡΕΔΗΜΑΣ

Ο Ηλίας Μπρεδήμας του Αντωνίου, ήταν Έλληνας δημοσιογράφος και πολιτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως βουλευτής με την Αριστερά.

Γεννήθηκε στη Θουρία Μεσσηνίας στις 8 Απριλίου 1905.

Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ενεγράφη στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών το 1930.
Παρουσιάσθηκε στη δημοσιογραφία το 1924 και έκτοτε συνεργάσθηκε με διάφορες αθηναϊκές εφημερίδες ως πολιτικός συντάκτης (Εστία, Ελευθερία, Ελλάς, Ακρόπολις, Αθηναϊκή, Ανεξάρτητος Τύπος).
Διετέλεσε Διευθυντής του Γραφείου του Αντιβασιλέα Στρατηγού Γεωργίου Κονδύλη (1935).

Υπηρέτησε στον  Εθνικό Δημοκρατικό Ελληνικό Σύνδεσμο  (Ε.Δ.Ε.Σ), αντιστασιακή οργάνωση της κατοχής κατά του Άξονα από 4-3-43 έως 12-2-45.
Κατά τη διάρκεια της κατοχής, συνελήφθη από τους Γερμανούς για την αντιστασιακή  δράση του, καταδικάσθηκε σε θάνατο και αποφυλακίσθηκε μετά από 9 μήνες από τις φυλακές Χαϊδαρίου στα πλαίσια ανταλλαγής κρατουμένων.

Έγινε ευρύτερα γνωστός για την έντονη κοινοβουλευτική του δράση και ειδικότερα τις επερωτήσεις του που συγκλόνισαν το πανελλήνιο.
Ως δημοσιογράφος έγινε πασίγνωστος για τη συνέντευξη με την αρχιδούκισσα Βικτώρια Λουίζα των Αψβούργων, μητέρα της βασίλισσας Φρειδερίκης (1962).
Οι ανταποκρίσεις από τα ταξίδια του στο Ανατολικό Μπλοκ και ιδιαίτερα  στην ΕΣΣΔ (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών) από την Πράγα μέχρι την Τασκένδη-και στην Κούβα (στις αρχές του καθεστώτος του Φιντέλ Κάστρο) αποτέλεσαν ιστορικές για την εποχή τους δημοσιογραφικές επιτυχίες.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ήταν  ο πρώτος πολιτικός που χρησιμοποίησε τον όρο «ανένδοτος αγών», τον οποίο αργότερα  ανήγαγε σε σύνθημα ο Γεώργιος Παπανδρέου στις εκλογές του 1963.

Ο Μπρεδήμας ομιλούσε τη γαλλική και την αγγλική γλώσσα.
Παντρεύτηκε με την Αντιγόνη Τόλιου.
Κόρη του είναι η Δρ.  Άννα Μπρεδήμα.
Ήταν εξάδελφος του Τζων Μπρεδήμα, διαπρεπούς Ελληνοαμερικανού πολιτικού, υπαρχηγού των Δημοκρατικών στην Βουλή των Αντιπροσώπων και Προέδρου του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης(NYU).

Απεβίωσε από εγκεφαλικό επεισόδιο, την ημέρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου 1973.
 

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΤΕΖΑΣ

Η δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά  (19 Ιουνίου 1970 - 17 Νοεμβρίου 1985) έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων στην επέτειο εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1985.

Ο 27χρονος τότε αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας πυροβόλησε τον 15χρονο μαθητή Μιχάλη Καλτεζά στο πίσω μέρος του κεφαλιού από απόσταση είκοσι μέτρων] καθώς ο νεαρός έτρεχε μαζί με άλλους διαδηλωτές προς την πλατεία Εξαρχείων.

Η πορεία ξεκίνησε και τελείωσε ομαλά χωρίς κανένα επεισόδιο αφού η περιφρούρησή της από τους διοργανωτές ήταν επιτυχής.
Μετά το τέλος της πορείας και ενώ οι διαδηλωτές διαλύονταν σε κάποια ψησταριά των Εξαρχείων σταματά για φαγητό μια ομάδα ΜΑΤ.
Από το σημείο περνά μια παρέα αναρχικών που ειρωνεύτηκαν τους αστυνομικούς, ενώ την ίδια στιγμή κατέφθαναν συνάδελφοι των τελευταίων οι οποίοι περίμεναν σε σταθμευμένη κλούβα των ΜΑΤ.
Εν τω μεταξύ πολλαπλασιάζονταν και οι αναρχικοί και άρχισαν να καταδιώκουν τους αστυνομικούς, με τα επεισόδια να εξαπλώνονται στο κέντρο της Αθήνας. Κάποια στιγμή, ομάδα διαδηλωτών συμπεριλαμβανομένου του Καλτεζά, έβαλαν φωτιά με βόμβες μολότοφ στην κλούβα των ΜΑΤ στην οποία ήταν μέσα και ο Μελίστας.
Μετά από αυτή την πράξη και ενώ οι διαδηλωτές αποχωρούσαν τρέχοντας προς την Πλατεία Εξαρχείων, στη διασταύρωση των οδών Στουρνάρη και Μπόταση, ο Μελίστας πυροβόλησε και σκότωσε από πίσω τον Καλτεζά.
Ασθενοφόρο μετέφερε το θύμα στον Ευαγγελισμό όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

Αμέσως μετά τον θάνατο του Καλτεζά καταλήφθηκε από αναρχικούς σε ένδειξη διαμαρτυρίας το παλιό Χημείο στη Σόλωνος και το Πολυτεχνείο.
Το πρωί της 18ης Νοεμβρίου δόθηκε η άδεια από την Επιτροπή Πανεπιστημιακού Ασύλου, με πρόεδρο τον πρύτανη Μιχάλη Σταθόπουλο, να μπει η Αστυνομία στο Χημείο.
Η εισβολή έγινε με χρήση δακρυγόνων, για πρώτη φορά μετά το 1976, και οι αστυνομικοί συνέλαβαν 37 άτομα τα οποία ξυλοκόπησαν, ενώ λίγοι κατάφεραν να διαφύγουν και να φτάσουν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου μέσα από τους υπονόμους.
Αυτή ήταν και η πρώτη άρση ασύλου από την επίσημη θεσμοποίησή του το 1982. Τα επεισόδια στην Αθήνα συνεχίστηκαν και τις επόμενες ημέρες.

Ύστερα από τα γεγονότα υπέβαλλαν τις παραιτήσεις τους για λόγους ευθιξίας ο υπουργός Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης Μένιος Κουτσόγιωργας και ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης Θανάσης Τσούρας, τις οποίες ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου δεν έκανε δεκτές.
Με απόφαση του Τσούρα απομακρύνθηκαν από τις θέσεις τους ο αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας Γεώργιος Ρωμοσιός, ο κλαδάρχης Ασφάλειας Τάξης Μανώλης Μποσινάκης και ο γενικός διευθυντής Αστυνομίας Αττικής Στέλιος Τζανάκης, προκειμένου να προχωρήσει η έρευνα σε βάθος.
Στις 30 Νοεμβρίου, μετά από εισήγηση του Θανάση Τσούρα, το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε να επανέλθουν στις θέσεις τους οι Ρωμοσιός και Μποσινάκης με το αιτιολογικό πως δεν έφεραν καμία ευθύνη.
Τον Στέλιο Τζανάκη στα καθήκοντα του Αττικάρχη αντικατέστησε ο αστυνομικός διευθυντής Νίκων Αρκουδέας.

Στις 26 Νοεμβρίου του 1985 η 17 Νοέμβρη, σε αντίποινα για τη δολοφονία του Καλτεζά, επιτέθηκε με βόμβα σε κλούβα των ΜΑΤ κοντά στο Ξενοδοχείο Κάραβελ, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο αρχιφύλακας Νίκος Γεωργακόπουλος και να τραυματιστούν δεκατέσσερις συνάδελφοί του.

Ο Μελίστας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή και σε δεύτερο βαθμό αθωώθηκε στις 26 Ιανουαρίου 1990 από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο με ψήφους 6-1.
Από τους δικαστές που τον έκριναν αθώο, πέντε υποστήριξαν πως επρόκειτο για ανθρωποκτονία από πρόθεση εν βρασμώ ψυχικής ορμής σε κατάσταση άμυνας (τρεις υποστήριξαν πως έγινε υπέρβαση των ορίων της άμυνας λόγω φόβου, ταραχής και πανικού) και ένας πως επρόκειτο για ανθρωποκτονία ενσυνείδητης αμέλειας καθ' υπέρβαση των ορίων άμυνας λόγω φόβου και ταραχής.
Συνήγορος υπεράσπισης ήταν ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος ενώ στην πολιτική αγωγή συμμετείχαν ο Φώτης Κουβέλης και ο Νίκος Κωνσταντόπουλος.
Η αθώωσή του προκάλεσε νέα σοβαρά επεισόδια με κατάληψη του Πολυτεχνείου από δυνάμεις της Αριστεράς και αναρχικούς.

Τα γεγονότα γύρω από τη δολοφονία Καλτεζά είχαν σαν συνέπεια να τερματίσει το κλίμα συναίνεσης μεταξύ αστυνομίας και πολιτικά ανήσυχων πολιτών όπως αυτό επικρατούσε στα πρώτα χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Κατέρρευσε ο μύθος της αστυνομίας που βρίσκεται στην υπηρεσία του πολίτη, αλλά και η εντύπωση πως δεν είναι στην αρμοδιότητά της η καταστολή των πολιτικών και κοινωνικών εκδηλώσεων.
 

ΜΑΙΡΗ ΛΕΜΟΥ

Η Μαίρη Γιατρά Λεμού ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και συγγραφέας.

Γεννήθηκε το 1915 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Σπούδασε θέατρο στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και πιάνο στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών.
Υπήρξε δραματική ηθοποιός θεάτρου με ιδιαίτερη πνευματική καλλιέργεια και δοκιμάστηκε ερμηνευτικά σε ένα πλούσιο ρεπερτόριο που παρουσίασε επί σειρά ετών.

Πρωτοεμφανίστηκε στο Εθνικό Θέατρο με τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη.
Τα έτη 1936-1937 συμμετείχε στο Καλλιτεχνικό Θέατροτου Τζ. Καρούσου, όπου έπαιξε πολλούς σημαντικούς ρόλους.
Συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν στις πρώτες θεατρικές παραστάσεις στο Βυσσινόκηπο του Τσέχοφ, καθώς και με τον Θυμελικό Θίασο του Λίνου Καρζή τα χρόνια 1938-1939.
Την άνοιξη του 1940 συμμετείχε στο συνεταιρικό θίασο νέων στο θέατρο Ζέφυρος.
Το καλοκαίρι του 1941 συνεργάστηκε ξανά σε άλλο συνεταιρικό θίασο νέων μαζί με τον Μίμη Φωτόπουλο στο Θέατρο Νανά της Λεωφόρου Βουλιαγμένης.

Στο διάστημα της Γερμανικής Κατοχής 1942-1944 υπήρξε βασικό στέλεχος του κρατικού συγκροτήματος Ψυχαγωγίας Ενόπλων Δυνάμεων της Μέσης Ανατολής, συμμετέχοντας σε παραστάσεις στην Αίγυπτο, στη Συρία, στην Παλαιστίνη και στην Ιορδανία.
Από το 1944 εμφανίστηκε με τον δικό της θίασο στην Αίγυπτο έχοντας έδρα την Αλεξάνδρεια.

Το 1945, ανέλαβε με τον σύζυγό της την καλλιτεχνική διεύθυνση του πρώτου Παγκύπριου Επαγγελματικού Θεάτρου «Ο Προμηθέας», όπου και πρωταγωνίστησε σε πολλά έργα, μέχρι το τέλος του 1946.
Τα επόμενα χρόνια, 1947-1956, συνεργάστηκε στενά με τον ηθοποιό, σκηνοθέτη και σύζυγό της, Αδαμάντιο Λεμό στο δικό του θίασο (Θίασος Λεμού): στην δεκαετία 1957-1967 δημιούργησαν μαζί στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ τον μόνιμο Οργανισμό Ελληνικού Θεάτρου στην Αμερική.

Η Μαίρη Γιατρά Λεμού ασχολήθηκε με την λογοτεχνία και την ποίηση και έγραψε ένα βιβλίο (Ζωή όνειρο και Θέατρο, Χρονικό 1940-1943, Αθήνα 1977) και μια ποιητική συλλογή (Απόηχοι, Αθήνα 1981).
Δίδαξε θέατρο στην Κύπρο (1945-1946), στη Δραματική Σχολή του Δημοτικού Ωδείου Λαρίσης (1947-1950) και στη Νέα Υόρκη (1957-1967).

Πέθανε στις  17 Νοεμβρίου 1989.
 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΣΑΚΗΣ

Ο Γιώργος Μητσάκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, το 1921 και ήταν Έλληνας συνθέτης και στιχουργός πολυάριθμων ρεμπέτικων και λαϊκών τραγουδιών, γνωστός και με το προσωνύμιο «ο δάσκαλος». Δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, που πρωτοστάτησε στην εξέλιξη του ρεμπέτικου τραγουδιού σε λαϊκό και σημάδεψε με τα τραγούδια του μια εποχή.

Ήρθε με την οικογένεια του στην Καβάλα το 1935 και αργότερα έμειναν σε ένα χωριό κοντά στο Βόλο.
Ο Μητσάκης πρωτοέρχεται σε επαφή με τη λαϊκή μουσική στη Μαγνησία αλλά σύντομα θα αναζητήσει την τύχη του στη Θεσσαλονίκη.
Γνωρίζεται με τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Βασίλη Τσιτσάνη και τον Απόστολο Χατζηχρήστο και καταλήγει στον Πειραιά, την πόλη που θα αγαπήσει, το 1939 απ’ όπου ξεκίνησε την μεγάλη πορεία του στο τραγούδι.
Το 1941, μέσα στην Κατοχή, γράφει τα πρώτα του τραγούδια, «Το φτωχό κομπολογάκι μου» και «Όταν καπνίζει ο λουλάς», που βασίζονται σε πραγματικά περιστατικά.
Από το 1947 έως το 1949 εμφανίζεται με τον Μανώλη Χιώτη στο κοσμικό στέκι «Πιγκάλς» της οδού Πατησίων, μια συνεργασία που άφησε εποχή.
Ο Γιώργος Μητσάκης κατατάσσεται στην ομάδα των μεγάλων δημιουργών: Τσιτσάνης, Χιώτης, Παπαϊωάννου, Καλδάρας, που πρωταγωνίστησαν στην μετεξέλιξη του ρεμπέτικου σε γνήσιο λαϊκό τραγούδι με έντονο κοινωνικό χαρακτήρα.
Μελωδός, ποιητής, οργανοπαίκτης και τραγουδιστής. Ο Γιώργος Μητσάκης δημιούργησε δικό του στυλ, δική του σχολή και υπηρέτησε πιστά και ειλικρινά την λαϊκή μουσική σκηνή από την πρώτη στιγμή που έπιασε το μπουζούκι στα χέρια του, στον Βόλο το 1935, ως τον θάνατό του, στις 17 Νοεμβρίου του 1993.