My Bonjour

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΕΡΒΕΡΗΣ

Ο Βασίλης Βερβέρης ήταν ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, βουλευτής του Παλλαϊκού Μετώπου το 1932 και το 1936 και αντιστασιακός.

Γεννήθηκε το 1891 στα Κιμμέρια Ξάνθης και ήταν καπνεργάτης.

Εντάχθηκε στο ΚΚΕ σε νεαρή ηλικία και αρχικά ήταν χαμηλόβαθμο στέλεχος. Παράλληλα ασχολήθηκε με το καπνεργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και έγινε Γραμματέας της Καπνεργατικής Ομοσπονδίας.
Το 1931, μετά την καθαίρεση της ΚΕ του ΚΚΕ από την Κομμουνιστική Διεθνή λόγω της φραξιονιστικής πάλης χωρίς αρχές, προωθήθηκε στην ηγεσία του κόμματος και τον Γενάρη του 1934 στην 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ έγινε μέλος της ΚΕ.
Τον Μάρτιο του 1934 στο 5ο Συνέδριο του ΚΚΕ επικυρώθηκε η εκλογή του στην ΚΕ του κόμματος, ενώ τον Δεκέμβρη του 1935 στο 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκλέχθηκε πάλι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.

Μετέβη στη Μόσχα και φοίτησε στις κομματικές σχολές ΚUTV.
Όλη την περίοδο από το 1931 μέχρι τη σύλληψή του, τον Αύγουστο του 1936, ήταν στην ηγετική ομάδα του Νίκου Ζαχαριάδη.

Ο Βερβέρης εκλέχθηκε βουλευτής Ροδόπης (περιλάμβανε και την Ξάνθη) του ΚΚΕ στις εκλογές του 1932 με το Ενιαίο Μέτωπο Εργατών Αγροτών και του 1936 με την εκλογική συμμαχία του Παλλαϊκού Μετώπου.
Επίσης, ήταν υποψήφιος δήμαρχος Ξάνθης το 1929 και το 1934.

Την πρώτη κιόλας νύχτα στις 4-5 Αυγούστου 1936 που εγκαθιδρύθηκε η δικτατορία του Μεταξά ο Βερβέρης συνελήφθη από την Ασφάλεια μαζί με εκατοντάδες άλλα άτομα.
Κρατήθηκε σε διάφορα μέρη και τελικά φυλακίστηκε στο Στρατόπεδο Κρατουμένων Κομμουνιστών Ακροναυπλίας.
Εκεί ήταν στην ηγεσία της καθοδήγησης μαζί με τους Ιωαννίδη, Θέο, Σινάκο και Τσίπα.

Η κατοχή τον βρήκε έγκλειστο στην Ακροναυπλία.
Στη διάρκεια της κατοχής μεταφέρθηκε στο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Λάρισας και στη συνέχεια στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου.

Εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στις 12 Δεκέμβρη 1943.
 

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΔΟΚΟΣ

Ο Δημοσθένης Δόκος  του Κωνσταντίνου, ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός. Υπηρέτησε ως βουλευτής Κοζάνης.

Γεννήθηκε στο χωριό Βίτσα Ιωαννίνων το 1895.

Πολύ νέος εγκαταστάθηκε στην Κοζάνη, όπου πολιτεύτηκε. Σπούδασε νομικά και άσκησε τη δικηγορία.

Πολιτεύτηκε για πρώτη φορά στις εκλογές του 1926 με το Κόμμα Ελευθεροφρόνων, λαμβάνοντας 282 ψήφους, χωρίς να καταφέρει να εκλεγεί.

Στις εκλογές του 1946 ήταν ξανά υποψήφιος με τον συνδυασμό Ηνωμένης Παρατάξεως Εθνικοφρόνων (Λαϊκό Κόμμα), λαμβάνοντας 4.265 ψήφους χωρίς να εκλεγεί.
Η διεκδίκηση μιας έδρας στην Κοζάνη με το Λαϊκό Κόμμα ήταν χωρίς επιτυχία και το 1950 οπότε έλαβε 455 ψήφους.

Στις εκλογές του 1951 εξελέγη βουλευτής με τον Ελληνικό Συναγερμό και επανεξελέγη το 1952 με το ίδιο κόμμα.

Μετά τον θάνατο του Χρήστου Γουλόπουλου ο Δόκος εξελέγη βουλευτής με την ΕΡΕ στις 2 Μαΐου 1961.

Απεβίωσε σε ηλικία 77 ετών στην Αθήνα στις 12 Δεκεμβρίου 1972 και κηδεύτηκε από τον ιερό ναό Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης στο νεκροταφείο Ζωγράφου.
Κατέλιπε τη σύζυγό του, Κούλα, και παιδιά.
 

ΚΙΤΣΟΣ ΜΑΚΡΗΣ

Ο Κίτσος (Χρήστος) Μακρής ήταν Έλληνας λαογράφος.

Γεννήθηκε στις 2/15 Σεπτεμβρίου 1917 στη Λάρισα.

Το 1926 εγκαταστάθηκε στο Βόλο, όπου και έζησε μέχρι το θάνατό του.

Το 1939 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο Ο ζωγράφος Θεόφιλος, ήταν από τους πρώτους μελετητές του ζωγράφου Θεόφιλου Χατζημιχαήλ.
Την ίδια χρονιά, ξεκίνησε προσπάθεια για την διάσωση των έργων του καλλιτέχνη, με αποτέλεσμα στην συλλογή του Κίτσου Μακρή να βρίσκονται σήμερα ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα του ζωγράφου.
Φωτογράφισε επίσης πολλά μνημεία λαϊκής τέχνης του Πηλίου, ενώ στη λαογραφική συλλογή του άφησε πάνω από 5.000 φωτογραφίες και διαφάνειες.

Στη διάρκεια της Κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Αργότερα, εκλέχτηκε τρεις φορές δημοτικός σύμβουλος του δήμου Βόλου.
Η προσφορά του στην ανάδειξη και διάσωση της ελληνικής λαϊκής τέχνης ήταν σημαντικότατη.
Με διαλέξεις και μαθήματα σε όλη την Ελλάδα, με άρθρα του σε εφημερίδες και περιοδικά, και με ταξίδια στο εξωτερικό για εκθέσεις και μελέτη, απέκτησε αλλά και διέδωσε τις τεράστιες γνώσεις του πάνω στη λαϊκή τέχνη.
Για τον λόγο αυτό, τιμήθηκε και από την Ακαδημία Αθηνών.

Πέθανε ξαφνικά στην Αθήνα στις 12 Δεκεμβρίου 1988.

Μετά τον θάνατό του, και μετά από δική του επιθυμία, η οικογένειά του δώρισε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας το σπίτι του για να χρησιμοποιηθεί ως κέντρο ερευνών και στεγάζει σήμερα το Λαογραφικό Κέντρο Κίτσου Μακρή.
 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΑΥΡΙΔΗΣ 

Ο Αθανάσιος Μαυρίδης ήταν Έλληνας δικηγόρος, βουλευτής, Αντιπρόεδρος Βουλής και υφυπουργός.

Γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου το 1910 στην πόλη των Σερρών.

Στα νεανικά του χρόνια ασχολήθηκε με τον προσκοπισμό φθάνοντας στον βαθμό του αρχηγού και τον κλασικό αθλητισμό (έπταθλο) με εξαιρετικές για την εποχή επιδόσεις, ιδιαίτερα στον δρόμο ταχύτητας 100 και 200 μέτρων.
Σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και άσκησε τη δικηγορία στο Πρωτοδικείο Σερρών και Εφετείο Θεσσαλονίκης.

Το 1934 ίδρυσε τον "Εθνικόν Όμιλον Εγγραμμάτων Ν. Σερρών" και εξελέγη παμψηφεί πρόεδρος από τη Γενική Συνέλευση. Σκοπός του ομίλου ήταν η ανάπτυξη της κοινωνικής αλληλεγγύης, η προβολή των παραμερισμένων δικαίων των ακριτικών περιοχών και η αναζωπύρωση του εθνικού φρονήματος.

Βαθειά βενιζελικός συμμετείχε ενεργά στην επανάσταση του 1935 καθώς ως έφεδρος αξιωματικός ανήκε στα δρώντα μέλη της Δημοκρατικής Άμυνας η οποία είχε συσταθεί την εποχή εκείνη από εν ενεργεία και εν αποστρατεία αξιωματικούς δημοκρατικών φρονημάτων.

Το 1936 ίδρυσε στις Σέρρες την Φιλελευθέραν Νεολαίαν της οποίας διετέλεσε πρόεδρος για μεγάλο διάστημα και εξέδωσε την εβδομαδιαία εφημερίδα φιλελεύθερων αρχών "Στρυμών", η έκδοση της οποίας διακόπηκε από τη δικτατορία του Μεταξά.
Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου επιστρατεύθηκε και κατατάχθηκε στο 1/70 ανεξάρτητο Τάγμα Πεζικού που είχε τη ζώνη επιτήρησεώς του στην οροσειρά του Μπέλλες και προ της εισβολής των Γερμανών μετατέθηκε στο Σύνταγμα Αλεξανδρουπόλεως επί της αυτής μεθοριακής γραμμής – τμήμα επιφανείας.
Τον Δεκέμβριο του 1942 με ειδική αποστολή μετέβη στη Νεκρά Ζώνη του Έβρου κεκαλυμμένος με τον μανδύα του Επάρχου Ορεστιάδος, από όπου αποχώρησε τον Απρίλιο του 1943 προτού ολοκληρώσει την αποστολή του, καθώς λόγω της έντονης εθνικής του δραστηριότητας είχε καταστεί ο πρώτος στόχος των κατασκόπων και ως εκ τούτου έκρινε άσκοπη την περαιτέρω εκεί παραμονή του. Τον Μάρτιο του 1945, μετά από πρόταση του Σ. Γονατά διορίσθηκε από την κυβέρνηση Πλαστήρα Νομάρχης Φλώρινας (ο πρώτος μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς) και υπηρέτησε ως το 1946, χρονιά που αποχώρησε από τη νομαρχία, καθώς ένιωθε την ανάγκη να επιστρέψει στον τόπο του για να πολιτευθεί.

Έλαβε μέρος στις εκλογές του 1946 ως υποψήφιος βουλευτής Σερρών με τον Συνδυασμό Εθνικής Πολιτικής Ενώσεως (Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα) και έλαβε 757 ψήφους.
Το 1950 και 1951 εξελέγη πρώτος σε ψήφους βουλευτής Σερρών με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερον με την ΕΠΕΚ του Πλαστήρα.
Στη συνέχεια εξελέγη βουλευτής Σερρών το 1963 με την Ένωση Κέντρου και επανεξελέγη με το ίδιο κόμμα το 1964.
Την ίδια περίοδο, σε τρεις συνεχείς συνόδους, ήταν και αντιπρόεδρος της Βουλής.
Ως αντιπρόεδρος Βουλής κατόπιν προσκλήσεως της Βουλγαρικής Βουλής πραγματοποίησε την πρώτη επίσκεψη καλής θελήσεως στη Βουλγαρία, επικεφαλής οκταμελούς κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας (Ιούνιος 1964).
 Στην κυβέρνηση Στεφανόπουλου ήταν υφυπουργός Δημοσίων Έργων από τις 10 Νοεμβρίου ως τις 22 Δεκεμβρίου 1966.
Τον Φεβρουάριο του 1967, έχοντας αποχωρήσει ήδη από την Ένωση Κέντρου και έχοντας καταστεί ανεξάρτητος, προσχώρησε στη ΦΙ.ΔΗ.Κ.

Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, εγκατεστημένος ήδη στη Θεσσαλονίκη, δεν ξαναπολιτεύθηκε καθώς δεν βρήκε στα τότε υπάρχοντα πολιτικά κόμματα τον χώρο που εξέφραζε την καθαρά δημοκρατική και κεντρώα πολιτική του ιδεολογία.
Αφιερώθηκε στη σύζυγό του και στην ανατροφή της μικρής τους τέταρτης κόρης. Δεν έπαυσε όμως ποτέ, μέχρι το τέλος της ζωής του, να παρακολουθεί στενά τις δημόσιες εξελίξεις και να εκφράζει άποψη για τα τεκταινόμενα.
Η απόσυρσή του από τον ενεργό πολιτικό βίο του έδωσε την ευκαιρία να συγγράψει τα απομνημονεύματά του που φωτίζουν πολλές "σκοτεινές" περιόδους της σύγχρονης ιστορίας.
Αυτήν την περίοδο ετοιμάζεται η ηλεκτρονική καταγραφή τους με σκοπό τη δημοσίευσή τους, όπως και τη δημοσίευση αποσπασμάτων από το πλούσιο αρχειακό υλικό του πολιτικού άνδρα.

Απεβίωσε σε ηλικία 79 ετών στις 12 Δεκεμβρίου το 1989 στη Θεσσαλονίκη και η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε στον ιερό ναό του Αγίου Ελευθερίου του Ντεπώ Θεσσαλονίκης.
Ήταν παντρεμένος με την Ελευθερία Σταθεροπούλου (την ποιήτρια Ελευθερία Μαυρίδου) και απέκτησαν 4 κόρες.
 

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΧΛΩΡΟΣ

Ο Δημήτριος Γ. Χλωρός γεννήθηκε το 1925 και ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός.

Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και εργάστηκε ως δικηγόρος. Πολιτεύτηκε με το κόμμα των προοδευτικών του Σπύρου Μαρκεζίνη.
Κατά τη διάρκεια της 7ετούς δικτατορίας εδέχθη πρόταση να αναλάβει υφυπουργός αλλά αρνήθηκε.
Εξελέγη βουλευτής στην εκλογική περιφέρεια Φωκίδας με τη Νέα Δημοκρατία πρώτος σε σταυρούς στις εκλογές του 1974 και 1977.
Υποψήφιος βουλευτής στις εκλογές του 1981 και του 1985 χωρίς επιτυχία, καθώς καταργήθηκε ο σταυρός προτίμησης και ετέθη 2ος στη "λίστα προτίμησης", μετά τον Νικόλαο Γκελεστάθη.

Απεβίωσε σε ηλικία 64 ετών στις 12/12/1989 στο Λονδίνο από λευχαιμία. Κηδεύτηκε από το Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών στις 18 Δεκεμβρίου 1989.

Ήταν παντρεμένος με τη Λέλα (Αγγελική) Κουλμάση.
Απέκτησαν ένα γιο τον Γιώργο (γεν. 1976) και μία κόρη τη Χριστίνα (γεν. 1980).
 

ΑΓΓΕΛΟΣ  ΛΑΣΚΑΡΙΔΗΣ

Ο Άγγελος Λασκαρίδης γεννήθηκε το1923 και  ήταν Έλληνας δασολόγος, αντιστασιακός και πολιτικός της Αριστεράς από την Ποταμιά της Θάσου.

Μετά το Γυμνάσιο, που τελείωσε στην Καβάλα , εγγράφηκε στη σχολή Δασολογίας στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια οργανώθηκε στο ΕΑΜ.
Στη συνέχεια ανέλαβε κρυπτογράφος και σε άλλες επιτελικές θέσεις στο ΕΛΑΝ, ως το 1945.
Ως λιμενάρχης της συμπρωτεύουσας, πέτυχε να καταληφθεί αναίμακτα το λιμεναρχείο της Θεσσαλονίκης, το 1944.

Για τους αγώνες του τιμωρήθηκε με εξορία στη Γιούρα και στη Λέρο, την περίοδο της χούντας και νωρίτερα, υπηρετώντας τη θητεία του σε στρατόπεδο στη Μακρόνησο.
Έπειτα από παρέμβαση του συντοπίτη του υπουργού Θεολογίτη, αποφυλακίστηκε έπειτα από 3,5 χρόνια στη Μακρόνησο.

Επιστρέφοντας στην Καβάλα εντάχθηκε στην ΕΔΑ και πολιτεύτηκε χωρίς επιτυχία το 1952.

Εξελέγη βουλευτής εκλογική περιφέρεια Καβάλας με την ΕΔΑ το 1956 (με τη Δημοκρατική Ένωση, στην οποία ανήκε και η ΕΔΑ λαμβάνοντας 7.209 ψήφους με πρώτο στο ψηφοδέλτιο τον Ιωάννη Παπαδημητρίου), το 1958 (με 9.575 ψήφους) και τέλος, το 1963 (με 5.356 σταυρούς).
Ως βουλευτής ενδιαφέρθηκε για αρκετά ζητήματα της Καβάλας και της Θάσου, όπως για το Καπνικό ζήτημα.

Στις εκλογές του 1961 ήταν επίσης υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΜΕ, όμως κατηγορήθηκε από τους συνεργάτες του για συνεργασία με την Ασφάλεια και δεν εξελέγη.

Έγινε γνωστός τόσο στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα για τους αγώνες του υπέρ της δημοκρατίας.

Τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του ασχολήθηκε με το εμπόριο.
Με το συνδυασμό του Κώστα Τσολάκη εξελέγη Αντιδήμαρχος Καβάλας το 1975 και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου.
Το 1984 τοποθετήθηκε πρόεδρος του Νοσοκομείου Καβάλας, θέση στην οποία έμεινε για 3 χρόνια.

Απεβίωσε από καρκίνο στις 12 Δεκεμβρίου 2000 και η κηδεία του έγινε στην Καβάλα.