My Bonjour

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ  ΡΑΦΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Παναγιώτης Ιωάν. Ραφτόπουλος, ιατρός από το Κάστρο Λήμνου (σημερινή Μύρινα),

Γεννήθηκε το 1873 στη Λήμνο.
Έκανε ιατρικές σπουδές και στις αρχές του 20ού αιώνα εγκαταστάθηκε στην πρωτεύουσα Κάστρο (σημερινή Μύρινα), όπου ασκούσε το ιατρικό επάγγελμα. Ήταν πολύ αγαπητός και συχνά το ιατρείο του λειτουργούσε και ως φαρμακείο, το οποίο για μεγάλα χρονικά διαστήματα δεν υπήρχε στη Λήμνο.

Από ενωρίς άρχισε να ασχολείται με τα κοινά.
Την περίοδο 1901-1904 είχε εκλεγεί μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Εκπαιδευτηρίων και το 1906 μετείχε στη Συντακτική Επιτροπή αναθεώρησης του Επαρχιακού Κανονισμού Λήμνου, μαζί με άλλους οκτώ επιφανείς κατοίκους της λημνιακής κοινωνίας.
Το ίδιο έτος μετείχε της επιτροπής ανέγερσης του «Στράφτειου Νοσοκομείου», το οποίο τελικά δεν ανεγέρθηκε.

Toν Ιούνιο του 1916 ανέλαβε Δήμαρχος Κάστρου Λήμνου, θέση στην οποία έμεινε ως τον Ιούνιο του 1918, όταν με νόμο καταργήθηκε ο παλιός ευρύς Δήμος Κάστρου (που περιλάμβανε πολλά χωριά) και μετατράπηκε σε Κοινότητα Κάστρου Λήμνου.

Το 1921 εκλέχτηκε πρόεδρος της Παλλημνιακής Επιτροπής, η οποία ανέλαβε να διαχειριστεί την κοινοτική περιουσία.

Ο Ραφτόπουλος παρέμεινε πρόεδρος της Επιτροπής, και του Παλλημνιακού Σχολικού Ταμείου που την διαδέχθηκε το 1927, για πολλές δεκαετίες, ενώ διετέλεσε και αντιπρόεδρος του Νοσοκομείου Λήμνου, όταν αυτό ιδρύθηκε το 1939.
Τον Οκτώβριο του 1924 μετείχε στην προσπάθεια ίδρυσης του Λημνιακού Γυμναστικού Συλλόγου, του πρώτου αθλητικού-πολιτιστικού σωματείου που ιδρύθηκε στη Λήμνο, και ήταν μέλος στο πρώτο Δ.Σ. του σωματείου.
Τον Αύγουστο του 1925 μετείχε στο ιδρυτικό Δ.Σ. της Φιλαρμονικής Λήμνου.

Πολιτεύτηκε για πρώτη φορά στις εκλογές της 9ης Ιουνίου 1935, στην εκλογική περιφέρεια Λέσβου-Λήμνου, με το Λαϊκόν Κόμμα.
Στις εκλογές αυτές το Κόμμα Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου απείχε. Λόγω αυτού του γεγονότος και λόγω του πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος το Λαϊκόν Κόμμα κέρδισε και τις οκτώ έδρες στο νομό Λέσβου, αφού ήρθε πρώτο κόμμα στο νομό με 19.746 ψήφους.
 Έτσι εκλέχτηκαν όλοι οι υποψήφιοι, χωρίς να λάβουν σταυρό προτίμησης.

Έξι μήνες αργότερα προκηρύχτηκαν νέες εκλογές, για τις 26 Ιανουαρίου 1936, αυτή τη φορά με απλή αναλογική.

Ο Ραφτόπουλος ήταν πάλι υποψήφιος του Λαϊκού Κόμματος στην εκλογική περιφέρεια Λέσβου-Λήμνου.
Αυτή τη φορά δεν κατάφερε να εκλεγεί, αφού με 925 ψήφους κατετάγη τελευταίος (όγδοος) στο συνδυασμό, από τον οποίο εκλέχτηκαν οι δύο πρώτοι. Μεταπολεμικά δεν πολιτεύτηκε ξανά.

Απεβίωσε στις 10 Ιουλίου 1957 στην Αθήνα.
Είχε ένα γιο, τον Ιωάννη, επίσης ιατρό και μια κόρη (σύζ. Θεοφάνη Καραβία).
 

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΖΕΡΒΑΣ

Ο Λεωνίδας Ζέρβας γεννήθηκε στη Μεγαλόπολη Αρκαδίας  στις 21 Μαΐου 1902 και ήταν Έλληνας χημικός και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Μετά την ολοκλήρωση του Γυμνασίου στην Καλαμάτα, σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια στο Χημικό Τμήμα του πανεπιστημίου του Βερολίνου (ως το 1924), από όπου απέκτησε και τον τίτλο του διδάκτορα.

Δίδαξε στο Ινστιτούτο Ροκφέλερ της Νέας Υόρκης (1934-36), μαζί με τον συνεργάτη του, καθηγητή Μαξ Μπέργκμαν.
Εκλέχθηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1956.
Διετέλεσε Αντιπρόεδρος της Ενώσεως Ελλήνων Χημικών.
Δίδαξε ως τακτικός Καθηγητής Οργανική Χημεία και Βιοχημεία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (1937-39) και εκλέχθηκε έπειτα τακτικός Καθηγητής Οργανικής Χημείας στο πανεπιστήμιο των Αθηνών, από το 1939 μέχρι την παύση του από τη χούντα το 1968.

Δύο φορές διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής Ατομικής Ενεργείας (1964-65 και 1974-75).

Ήταν νυμφευμένος (από το 1930) με τη Χίλντεγκαρντ Λάνγκε.

Ο Ζέρβας υπηρέτησε και ως υπουργός Βιομηχανίας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Ιωάννη Παρασκευόπουλου από τις 31 Δεκεμβρίου 1963 ως τις 19 Φεβρουαρίου 1964 .

Πέθανε στην Αθήνα, στις  10 Ιουλίου 1980.
 

ΘΕΟΦΩΡΟΔ ΒΕΝΑΡΔΟΣ

Ο Θεόδωρος Βενάρδος γεννήθηκε το 1949 στο Βοτανικό, Αθήνα και  ήταν Έλληνας ληστής τραπεζών, ο οποίος έμεινε στα χρονικά γνωστός με τον χαρακτηρισμό «ο ληστής με τις γλαδιόλες».

Η περίπτωσή του παρουσιάζει ιδιαιτερότητες, καθώς, λόγω του εμφανίσιμου παρουσιαστικού και του αναίμακτου τρόπου δράσης του, έγινε αγαπητός στην κοινή γνώμη και η ιστορία του αντιμετωπίσθηκε με συμπάθεια.

Προέβη σε δυο ληστείες με πλούσια λεία, τη μία στις 16 Νοεμβρίου του 1973 στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στο Παγκράτι, όπου παρουσιάσθηκε μεταμφιεσμένος σε καθολικό ιερέα και τη δεύτερη σε υποκατάστημα της ίδιας τράπεζας, στις 17 Μαΐου του 1974 στα Σεπόλια, όπου εισέβαλε στην τράπεζα κρατώντας μια ανθοδέσμη όπου μέσα στα λουλούδια είχε κρύψει μια καραμπίνα, τα οποία, αν και δεν ήταν γλαδιόλες, αναφέρθηκαν έτσι περιπαικτικά από έναν αστυνομικό που κρατούσε την ανθοδέσμη που άφησε πίσω του ως «δώρο» ο Βενάρδος και, τελικά, κατέληξε μέχρι και στον χαρακτηρισμό «ο ληστής με τις γλαδιόλες» για τον Βενάρδο.

Εξίσου επεισοδιακή, όμως, ήταν και η προϊστορία του Βενάρδου.
Γιος του Χρήστου και της Φωτεινής Βενάρδου, γεννηθείς το 1949 στην Αθήνα. Μεγάλωσε χωρίς το φυσικό του πατέρα και σπούδασε μηχανικός του εμπορικού ναυτικού.
Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, το 1972, κατηγορήθηκε για ανατίναξη πυριτιδαποθήκης, συνελήφθη από τη στρατιωτική αστυνομία του τότε καθεστώτος στην Ελλάδα, βασανίσθηκε και αργότερα απολύθηκε για λόγους υγείας.

Στα τέλη Ιανουαρίου 1974 συνελήφθη και γράφτηκε στον Τύπο ότι είχε ξοδέψει 1.235.000 δρχ. μέσα σε 70 ημέρες.
Δραπέτευσε με θεαματικό τρόπο από τις Φυλακές Κορυδαλλού τον Απρίλιο του 1974, αλλά μετά τη δεύτερη ληστεία τον Μάιο του ίδιου έτους, συνελήφθη εκ νέου στις 13 Ιουνίου 1974 στην προσπάθειά του να διαφύγει στο εξωτερικό, παραπέμφθηκε σε δίκη και καταδικάσθηκε σε συνολική κάθειρξη 20 ετών και 7 μηνών.
Λόγω του ιστορικού του μεταφέρθηκε σε διάφορες φυλακές ύψιστης ασφάλειας, ενώ υπέβαλε πέντε αιτήσεις αποφυλάκισης για "ανήκεστο βλάβη", οι οποίες απορρίφθηκαν.

Στις 10 Ιουλίου του 1984 και έπειτα από δεκάδες απόπειρες, ενώ παρουσίαζε εμφανή συμπτώματα ψυχικής νόσου, αυτοκτόνησε στο κελί του δι' απαγχονισμού σε ηλικία 35 ετών. Μετά τον θάνατό του, η οικογένειά του απηύθυνε κατηγορίες για εξώθησή του στην αυτοκτονία, ενώ μεγάλος διάλογος άνοιξε περί των συνθηκών κράτησης στις ελληνικές φυλακές.
 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Απόστολος Βακαλόπουλος, γεννήθηκε στον Βόλο στις 11 Αυγούστου του 1909.

Ο πατέρας του εγκαταστάθηκε μετά τη λήξη των δύο Βαλκανικών πολέμων με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη το 1914.
Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών του συμμετείχε ως βοηθός στις ανασκαφές που πραγματοποιούσε στην τοποθεσία Μικρό Έμβολο ο Κωνσταντίνος Ρωμαίος. Αργότερα ειδικεύτηκε στη βυζαντινή και νεοελληνική ιστορία με μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία.
Εργάσθηκε αρχικά ως καθηγητής στη Μέση εκπαίδευση διδάσκοντας ιστορία, αρχαία ελληνικά και νέα ελληνικά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930. Σταδιοδρόμησε στην πανεπιστημιακή κοινότητα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αναγορευθείς αρχικά Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1939) με θέμα της διατριβής του Πρόσφυγες και προσφυγικόν ζήτημα κατά την Ελληνικήν Επανάστασιν του 1821 η οποία και βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών, άμισθος Υφηγητής της Ιστορίας της Νεωτέρας Ελλάδος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1943), έκτακτος καθηγητής από το 1951 και τακτικός από το 1956 μέχρι την συνταξιοδότησή του το 1974.

Στη διάρκεια της Κατοχής συνεργάσθηκε ως ιστορικός με τους υπηρεσιακούς παράγοντες της Γενικής Διοικήσεως Βορρείου Ελλάδος για την απόκρουση των ξένων προπαγανδών (βουλγαρική, ιταλική, ρουμανική) στην περιοχή της Μακεδονίας δημοσιεύοντας εργασίες σχετικά με την ελληνικότητα της Δυτικής Μακεδονίας: Ο εκπολιτιστικός ρόλος του Νέου Ελληνισμού στη Ν.Α.Ευρώπη και Οι περιοχές Εορδαίας και Ελίμειας κατά τους νεωτέρους χρόνους.
Διετέλεσε μέλος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και πολλών άλλων επιστημονικών σωματείων, ενώ εκπροσώπησε την Ελλάδα σε πολλά διεθνή επιστημονικά συνέδρια.

Οι επιστημονικές του εργασίες, μικρές και μεγάλες, δημοσιευμένες αυτοτελώς σε διάφορα ελληνικά και ξένα περιοδικά φτάνουν τις 242, ξεκινώντας από το 1935.
Υπήρξε συντάκτης σε φιλολογικά και ιστορικά περιοδικά, όπως το Μακεδονικά, το Ελληνικά, το Balkan Studies.
Η ιστορία του Βακαλόπουλου εκφράζει την συμβαντολογική γερμανική ιστορική σχολή.
Ο Βακαλόπουλος είναι από τους κύριους υποστηρικτές της συνέχειας του Ελληνισμού.
Με το έργο του, διεύρυνε τη θεματολογία τις έρευνας, προέβαλε νέες ιστορικές πηγές, αναφέρθηκε σε ζητήματα που αφορούν τη δημογραφία και την οικονομία, την κοινωνική οργάνωση και τον καθημερινό βίο.
Επίσης αναφέρθηκε στην Ελληνική διασπορά και στον πολλαπλό της ρόλο, συγκρότησε μια πιο ολοκληρωμένη γενεαλογία των επαναστατικών κινημάτων κατά την Τουρκοκρατία.

Πέθανε στη Θεσσαλονίκη, στις 10 Ιουλίου 2000.
 

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

Ο Γρηγόριος Σολωμός του Χρήστου ήταν Έλληνας ιατρός και πολιτικός, ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.

Γεννήθηκε στις 22 Μαρτίου το 1929 στο Κούμαρι Αιγίου με καταγωγή από τους Λαπαναγούς Καλαβρύτων και σπούδασε ιατρική στην Αθήνα.

Αναγορεύθηκε διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε ως ορθοπεδικός χειρουργός στην Πάτρα.

Μέλος της παράνομης ΕΠΟΝ κατά τα νεανικά του χρόνια, αργότερα εντάχθηκε στους Δημοκρατικούς Συνδέσμους του Ανδρέα Παπανδρέου (1965-67).

Το 1981 εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Αχαΐας με το ΠΑΣΟΚ.
Το 1982 έθεσε υποψηφιότητα για τον δημαρχιακό θώκο της Πάτρας, αλλά έχασε από τον Θεόδωρο Άννινο (ΚΚΕ), εκλέγοντας έτσι 10 δημοτικούς συμβούλους.
Στη συνέχεια, στις εκλογές του 1985, επανεκλέχθηκε βουλευτής Αχαΐας.

Στην δεύτερη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου διατέλεσε υφυπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων από τις 31 Οκτωβρίου 1986 έως τις 23 Σεπτεμβρίου 1987 και ξανά από τις 27 Νοεμβρίου 1987 έως τις 22 Ιουνίου 1988.

Τελευταία φορά εκλέχτηκε βουλευτής στις απανωτές εκλογές του Ιουνίου και του Νοεμβρίου του 1989.

Με την επιστροφή του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία το 1993, διορίστηκε διοικητής του ΙΚΑ, θέση στην οποία παρέμεινε αρχικά και επί κυβέρνησης Σημίτη, μέχρι τον Φεβρουάριο του 1999.

Παντρεμένος από το 1962 με τη Μόνικα Βαμβακά, με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά, δύο κορίτσια και ένα αγόρι.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αντιμετώπισε προβλήματα με την υγεία του. Πέθανε στις 10 Ιουλίου του 2013, σε ηλικία 84 ετών.