My Bonjour

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ

Ποιητής της ελληνικής διασποράς, με παγκόσμια ακτινοβολία.

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, στις  29 Απριλίου 1863.

Ήταν το ένατο και τελευταίο παιδί του μεγαλέμπορου βαμβακιού Πέτρου-Ιωάννου Καβάφη, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη.
Ο πατέρας του είχε ζήσει στην Αγγλία και ήταν κάτοχος βρετανικού διαβατηρίου.

Τα πρώτα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη γενέτειρά του, στην αριστοκρατική οδό Σερίφ, μέσα σ’ ένα πλούσιο περιβάλλον με Γάλλο παιδαγωγό και Αγγλίδα τροφό.
Με τον θάνατο του πατέρα του το 1870 αρχίζει η παρακμή της οικογένειάς του. Δύο χρόνια αργότερα, η μητέρα του Χαρίκλεια Καβάφη (το γένος Φωτιάδη) υποχρεώνεται να φύγει από την Αλεξάνδρεια και να μετακομίσει με τα παιδιά της, πρώτα στο Λονδίνο και μετά στο Λίβερπουλ.

Στα έξι χρόνια της διαμονής του στην Αγγλία ο νεαρός Κωνσταντίνος θα μάθει σε βάθος την Αγγλική γλώσσα και θα καλλιεργήσει την έμφυτη ροπή του προς τα Γράμματα.
Το 1878 η οικογένειά του αντιμετωπίζει εκ νέου οικονομικά προβλήματα, εξαιτίας της Κρίσης του 1873 και επιστρέφει στην Αλεξάνδρεια.
Ο δεκαπενταετής Κωνσταντίνος μελετά κατ’ οίκον και το 1881 συνεχίζει τις σπουδές του στο εμπορικό λύκειο Ο Ερμής, που ιδρύεται εκείνη τη χρονιά από τον Κωνσταντίνο Παπαζή.

Τον επόμενο χρόνο, η οικογένειά του θα μετακομίσει εκ νέου, αυτή τη φορά στην Κωνσταντινούπολη, εξαιτίας των εθνικιστικών ταραχών στην Αίγυπτο, που καθιστά επισφαλή τη θέση των Ευρωπαίων.
Ο αγγλικός στόλος βομβαρδίζει την Αλεξάνδρεια και η οικία Καβάφη γίνεται παρανάλωμα του πυρός.
Η οικογένειά του θα φιλοξενηθεί επί τριετία από τον παππού του Γεωργάκη Φωτιάδη.

Την περίοδο της παραμονής του στην Πόλη εκδηλώνονται οι πρώτες συστηματικές προσπάθειές του στην ποίηση.
Η ατμόσφαιρα και το τοπίο της φαίνεται να τον εμπνέουν και αυτό διαπιστώνεται στα ποιήματά του Ο Βεϊζαδές προς την ερωμένη του (1884), Dünya Güzeli (1884), Νιχώρι (1885) και το πρώτο του πεζό Μια νυξ στο Καλντέρι (1884).

Πάντως, το πρώτο κείμενο που σώζεται στο αρχείο του γράφτηκε το 1882. Πρόκειται για ένα ημερολόγιο σε αγγλική γλώσσα, με τον τίτλο Constantipoliad-En Epic (Κωνσταντινοπουλιάς - Ένα έπος), στο οποίο περιγράφονται οι προετοιμασίες για την αναχώρηση της οικογένειας από την Αλεξάνδρεια, το πολεμικό κλίμα των ημερών εκείνων και το ταξίδι ως την Κωνσταντινούπολη.

Τον Οκτώβριο του 1885 επιστρέφει στην Αλεξάνδρεια, μαζί με τη μητέρα του και τα δυο αδέλφια του, Αλέξανδρο και Παύλο, αφού πήραν αποζημίωση για τις καταστροφές του 1882.
Μία από τις πρώτες αποφάσεις του είναι να αποκτήσει την ελληνική υπηκοότητα. Αρχίζει να εργάζεται πρώτα ως δημοσιογράφος και στη συνέχεια ως μεσίτης στο Χρηματιστήριο Βάμβακος.
Το 1889 προσλαμβάνεται αρχικά ως άμισθος γραμματέας στην Υπηρεσία Αρδεύσεων και από το 1892 ως έμμισθος υπάλληλος, θέση στην οποία θα παραμείνει έως το 1922, φθάνοντας στον βαθμό του υποτμηματάρχη.

Το 1891 θεωρείται σημαντική χρονιά για τον Καβάφη.
Εκδίδει το πρώτο αξιόλογο ποίημά του (Κτίσται) και δημοσιεύει μερικά από τα σπουδαιότερα πεζά κείμενά του (Ολίγα περί στιχουργίας, Ο Σακεσπήρος περί της ζωής, Ο καθηγητής Βλάκη περί της νεοελληνικής και δύο κείμενα για τα Ελγίνεια).

Από το 1893 έως το τέλος του αιώνα γράφει μερικά από τα σημαντικότερα ποιήματά του, όπως τα: Κεριά (1893), Τείχη (1896), Περιμένοντας τους Βαρβάρους (1899). Το 1896 συνεργάζεται με την εφημερίδα Phere d’ Alexandrie. O δημοσιογράφος και συγγραφέας Γεώργιος Τσοκόπουλος τον χαρακτηρίζει «Σκεπτικιστής, φιλοσοφικός, μελαγχολικός, με ειρωνική πικρία».
Τον επόμενο χρόνο επισκέπτεται το Παρίσι και το Λονδίνο.

Το 1899 φεύγει από τη ζωή η μητέρα του Χαρίκλεια, την οποία υπεραγαπούσε. Είχαν προηγηθεί οι θάνατοι του παιδικού του φίλου Μικέ Ράλλη (1889), του αδελφού του Πέτρου-Ιωάννη (1891) και του παππού του Γεωργάκη Φωτιάδη (1896).

To 1902 ταξιδεύει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αθήνα, όπου γνωρίζεται με τους ομοτέχνους του Γρηγόριο Ξενόπουλο και Ιωάννη Πολέμη.
Σε μια επιστολή του αναφέρει ότι στην Αθήνα αισθανόταν, όπως ένας πιστός που πηγαίνει προσκυνητής στη Μέκκα.
Τον επόμενο χρόνο επισκέπτεται και πάλι την Αθήνα, ενώ στις 30 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς ο Ξενόπουλος γράφει στο περιοδικό Παναθήναια το ιστορικό άρθρο Ένας Ποιητής, που αποτελεί την πρώτη εγκωμιαστική παρουσίαση του καβαφικού έργου στο ελλαδικό κοινό.
Το 1904 θα γράψει ένα από τα σπουδαιότερα ποιήματά του, το Περιμένοντας τους Βαρβάρους. Το 1905 επισκέπτεται για τρίτη φορά την Αθήνα για την κηδεία του αδελφού του Αλέξανδρου.

Τον Δεκέμβριο του 1907 εγκαθίσταται στο σπίτι της οδού Λέψιους 10, όπου και θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του, δημιουργώντας το σημαντικότερο τμήμα του έργου του.
Η φήμη του διαρκώς εξαπλώνεται και στο διαμέρισμά του τον επισκέπτονται προσωπικότητες της λογοτεχνίας από την Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως ο φουτουριστής Τομάσο Μαρινέτι, ο Αντρέ Μαλρό, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Κώστας Ουράνης και η Μυρτιώτισσσα.

Το 1911 θα γράψει το περίφημο ποίημά του Ιθάκη.
Το 1914 γνωρίζεται με τον σπουδαίο Άγγλο μυθιστοριογράφο Έντουαρντ Μόργκαν Φόρστερ και συνδέεται μαζί του με φιλία.
Πέντε χρόνια αργότερα, ο Φόρστερ θα συστήσει τον Καβάφη στο αγγλικό κοινό.

Το 1917 γνωρίζεται με τον Αλέκο Σεγκόπουλο, κατ’ άλλους νόθο γιο του, κατ’ άλλους ερωτικό του σύντροφο, πάντως μετέπειτα γενικό κληρονόμο του.
Τον Απρίλιο του 1922 παραιτείται από την Υπηρεσία Αρδεύσεων για να αφοσιωθεί στο ποιητικό του έργο.
«Επιτέλους απελευθερώθηκα από αυτό το μισητό πράγμα», γράφει κάπου.
Τον επόμενο χρόνο πεθαίνει ο τελευταίος εν ζωή αδελφός του, ο Τζον Καβάφης, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος θαυμαστής και μεταφραστής του έργου του.

Το 1926 η κυβέρνηση του δικτάτορα Πάγκαλου του απονέμει το παράσημο του Φοίνικος, διάκριση την οποία ο ποιητής αποδέχεται, υποστηρίζοντας ότι «το παράσημο μού το απένειμε η Ελληνική Πολιτεία, γι’ αυτό και το κρατώ».
Το 1930 αρχίζει να υποφέρει από τον λάρυγγά του.
Οι γιατροί διαπιστώνουν καρκίνο.
Ο Καβάφης δεν μπορεί να μιλήσει και το 1932 υποβάλλεται σε τραχειοτομία στην Αθήνα.

Το 1933 επιστρέφει στην Αλεξάνδρεια, με την υγεία του διαρκώς να χειροτερεύει.
Στις αρχές Απριλίου μεταφέρεται στο Ελληνικό Νοσοκομείο και στις 2 το πρωί της 29ης Απριλίου ο ποιητής αφήνει την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 70 ετών.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Νικόλαος Επισκοπόπουλος ήταν Έλληνας πεζογράφος και κριτικός, που ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στην Ελλάδα και συνέχισε στη Γαλλία, γράφοντας στα γαλλικά, με το ψευδώνυμο Νικολά Σεγκύρ (Nicolas Ségur).

Γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1874 και μεγάλωσε στη Ζάκυνθο.

Ο πατέρας του λεγόταν Διονύσιος Επισκοπόπουλος και η μητέρα του Αδριανή Σιγούρου (ήταν ξαδέλφη του ποιητή Μαρίνου Σιγούρου).
Υπήρξε αυτοδίδακτος, επειδή διέκοψε τη φοίτηση στο σχολείο μετά τη δεύτερη τάξη.
Ήταν μανιώδης αναγνώστης από παιδί και ήδη στα δεκαπέντε του εργαζόταν ως βοηθός φαρμακοποιού, ενώ σε ηλικία δεκαέξι ετών εξέδωσε ένα φιλολογικό ημερολόγιο για να δημοσιεύει εκεί τα λογοτεχνικά γραπτά του.

Το Μάιο του 1892 εγκαταστάθηκε με τη μητέρα του στην Αθήνα, όπου ο συμπατριώτης του Γρηγόριος Ξενόπουλος τον έθεσε υπό την προστασία του και προσπαθούσε να τον εισαγάγει στους λογοτεχνικούς κύκλους.
Τον πρώτο χρόνο οι προσπάθειές του δεν καρποφορούσαν και ο Επισκοπόπουλος εργαζόταν ως διεκπεραιωτής στο περιοδικό Διάπλασις των Παίδων και έγραφε άρθρα εκλαϊκευμένης ιατρικής για την εφημερίδα Το Άστυ.
Εκεί έγινε και η πρώτη του λογοτεχνική δημοσίευση στις 7 Δεκεμβρίου του 1893, με το διήγημα «Ut diese mineur».
Η επιτυχία του ήταν μεγάλη και τον καθιέρωσε απότομα στο αναγνωστικό κοινό και τους κύκλους των λογοτεχνών.
Ο Ξενόπουλος είχε επισημάνει χαρακτηριστικά ότι «αφ’ εσπέρας εκοιμήθη άγνωστος και την επομένην εξύπνησε προσωπικότης».
Αμέσως μετά την πρώτη δημοσίευση προσελήφθη ως αρθρογράφος στο Άστυ με τις στήλες «Εδώ κι Εκεί» και «Από ημέρας εις ημέραν».
Μέχρι το 1904 συνεργάστηκε με ημερολόγια και φιλολογικά περιοδικά γράφοντας διηγήματα, μεταφράσεις, κριτικά δοκίμια και χρονογραφήματα και σύχναζε στους φιλολογικούς κύκλους του Παλαμά, του Δροσίνη (την ξαδέρφη του οποίου παντρεύτηκε), του Σουρή και της Παρρέν.

Το 1904 έφυγε από την Ελλάδα και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο Παρίσι και δραστηριοποιήθηκε ως λογοτέχνης με το ψευδώνυμο Nicolas Ségur (Ségur ήταν το όνομα της νορμανδικής οικογένειας κλάδος της οποίας εγκαταστάθηκε στη Ζάκυνθο και από την οποία προέρχονταν οι Σιγούροι).
 Εκεί είχε την υποστήριξη του Ανατόλ Φρανς, τον οποίο είχε γνωρίσει σε ένα ταξίδι του στην Αθήνα και ο οποίος τον σύστησε στα σημαντικότερα φιλολογικά περιοδικά.
Έγραψε μυθιστορήματα και κριτικά δοκίμια για λογοτεχνικά και φιλοσοφικά θέματα.

Πέθανε στο Παρίσι στις 22 Μαρτίου του 1944.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΓΙΑΝΝΑΡΟΣ 

Ο Γρηγόρης Γιάνναρος ήταν Έλληνας βουλευτής και δημοσιογράφος.

Γεννήθηκε στη Σαλμώνη Ηλείας στις 29 Απριλίου 1936 και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Γιάνναρου και της Γεωργούλας Ρούσσα.

Ήταν επίσης δεύτερος ξάδερφος του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου. Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ και συμπλήρωσε τις σπουδές του στη Μόσχα. Εντάχθηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού, υπήρξε ιδρυτικό μέλος και γραμματέας της πενταμελής εκτελεστικής επιτροπής της "Δημοκρατικής Κίνησης Νέων Γρηγόρης Λαμπράκης", διευθυντής της εφημερίδας «Αυγή» καθώς και μέλος του εκτελεστικού γραφείου του Συνασπισμού.

Εξελέγη βουλευτής με τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου τρεις φορές (Ιούνιος και Νοέμβριος 1989, 1990).
Την πρώτη φορά συγκέντρωσε 21.855 ψήφους στη Β΄ Αθηνών ενώ την τρίτη συγκέντρωσε τους περισσότερους σταυρούς στη Β΄ Αθηνών από το κόμμα του. Στην οικουμενική κυβέρνηση του Ζολώτα, το 1989, διετέλεσε αναπληρωτής υπουργός βιομηχανίας.
Είχε συγγράψει τα βιβλία: «Από τις αυταπάτες στην πραγματικότητα-Η Αριστερά μετά το ΄89» (1990), «Ευκαιρίες και παγίδες στο τέλος της μεταπολίτευσης» (1995), «Νέα Εποχή-Νέοι Στόχοι» κ.α.

Απεβίωσε στις 5 Αυγούστου 1997 από καρκίνο, σε ηλικία 61 ετών στην Αθήνα και ενταφιάστηκε στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών.
 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΤΖΗΣ

Ο Γιάννης Καλατζής ήταν Έλληνας τραγουδιστής, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του '60 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '70.

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις  29 Απριλίου το 1938.

Η καριέρα του ως τραγουδιστής ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ως μέλος του μουσικού σχήματος Τρίο Μορένο, που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη για να γίνει γνωστό στην Ελλάδα, ενώ έκανε και ένα δισκογραφικό πέρασμα από τις ΗΠΑ.
Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, κάπου στο 1966, ο Καλατζής ξεκίνησε την σόλο καριέρα του και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Εκεί ξεκίνησε συνεργασία με τον διάσημο συνθέτη Γιώργο Μητσάκη.
Η δημοτικότητά του άρχισε να αυξάνεται και είχε μια παραγωγική συνεργασία με μερικούς από τους πιο διάσημους Έλληνες συνθέτες της περιόδου, όπως οι Μάνος Λοΐζος, Σταύρος Κουγιουμτζής, Γιώργος Κατσαρός, Μίμης Πλέσσας και Γιάννης Σπανός καθώς και τραγουδιστές, όπως ο Τόλης Βοσκόπουλος.
Ο Καλατζής κατέγραψε επίσης συμμετοχές σε άλμπουμ με τραγουδιστές όπως ο Γιώργος Νταλάρας, η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης Πάριος, η Μαρίζα Κωχ, η Λίτσα Διαμάντη και ο Κώστας Σμοκοβίτης, ενώ εμφανίστηκε και σε δέκα κινηματογραφικές ταινίες ερμηνεύοντας τραγούδια του.

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970 ο Καλατζής συνεργάστηκε με τον συνθέτη Νίκο Καρβέλα.
Το 1981 κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με τραγούδια του Τόλη Βοσκόπουλου.
Το τελευταίο του άλμπουμ προτού αποσυρθεί από το ενεργό τραγούδι κυκλοφόρησε το 1984, ωστόσο το 1985 πήρε μέρος σε μια μεγάλη συναυλία αφιερωμένη στον συνθέτη Μάνο Λοΐζο που πραγματοποιήθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας.
Το 2000 κυκλοφόρησε ένα διπλό CD, όπου το πρώτο περιείχε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του σε νέες εκδόσεις και το δεύτερο αγαπημένα ελληνικά τραγούδια άλλων ερμηνευτών σε δική του απόδοση.
Ο Καλατζής θεωρείται ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές της εποχής του και αρκετά τραγούδια του έχουν ερμηνευθεί από νεότερους τραγουδιστές.

Το 2013 ο Γιάννης Καλατζής τιμήθηκε στην ελληνική εκδοχή του τηλεοπτικού προγράμματος Your Face Sounds Familiar που μεταδόθηκε από τον ΑΝΤ1 με τον ηθοποιό Κωνσταντίνο Καζάκο να τον υποδύεται και να εκτελεί ένα από τα πιο διάσημα τραγούδια του, το «Δελφίνι δελφινάκι».

Ο Γιάννης Καλατζής πέθανε στις 13 Ιουλίου 2017 σε ηλικία 79 ετών (σύμφωνα με το κηδειόσημό του).
 

ΣΟΦΙΑ ΣΑΚΟΡΑΦΑ

Η Σοφία Σακοράφα γεννήθηκε στα Τρίκαλα, στις 29 Απριλίου 1957 και είναι Ελληνίδα πολιτικός, πρώην βουλεύτρια, πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Γυμναστικών Αθλητικών Σωματείων (ΣΕΓΑΣ), πρώην ευρωβουλεύτρια και πρώην ακοντίστρια.

Άρχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό σε ηλικία 15 ετών, αγωνιζόμενη με τα χρώματα του Γ.Σ. Τρικάλων.
Στις 26 Σεπτεμβρίου 1982 στο διεθνές meeting Βενιζέλεια-Χανιά στα Χανιά, πέτυχε παγκόσμιο ρεκόρ με επίδοση 74,20 μέτρα.
Η επίδοση αυτή παρέμεινε πανελλήνιο ρεκόρ μέχρι την εισαγωγή του νέου τύπου ακοντίου, οπότε και όλα τα ρεκόρ μηδενίστηκαν.
Παρέμεινε κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στον ανοιχτό στίβο ως και την 13η Ιουνίου του 1983 όταν στο Τάμπερε της Φινλανδίας η Τιίνα Λίλακ το κατέρριψε με επίδοση 74,76 μέτρα.

Συνολικά πέτυχε 17 φορές πανελλήνιο ρεκόρ, βελτιώνοντάς το συνολικά πάνω από 30 μέτρα.

Είναι απόφοιτη της Εθνικής Ακαδημίας Σωματικής Αγωγής Θεσσαλονίκης (σήμερα ΤΕΦΑΑ).

Όταν αποχώρησε από τον αθλητισμό ασχολήθηκε με την πολιτική.
Εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στη Β' Αθήνας  στις εκλογές του 2007, καθώς και στις εκλογές του 2009.

Στην ονομαστική ψηφοφορία που διεξήχθη στη 6 Μαΐου 2010 για το νομοσχέδιο σχετικά με το μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. και για τα έκτακτα μέτρα που πήρε η χώρα για να μη χρεοκοπήσει, διαγράφτηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, καθώς δήλωσε «παρών» μαζί με τον Γιάννη Δημαρά και τον Βασίλη Οικονόμου, που επίσης δήλωσαν «παρών», ξεφεύγοντας από την κομματική γραμμή που είχε ορίσει ο αρχηγός του κόμματος Γιώργος Παπανδρέου.

Στις εκλογές του Μαΐου του 2012 και του Ιουνίου του 2012, εξελέγη βουλευτής Β' Αθηνών με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α., πρώτη σε σταυρούς από τους υποψήφιους του κόμματος στην εν λόγω περιφέρεια.
Στις ευρωεκλογές του 2014 εξελέγη ευρωβουλευτής με το ίδιο κόμμα.

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2015 ανακοίνωσε την ανεξαρτητοποίησή της από την ομάδα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Στις 19 Δεκεμβρίου 2018 εντάχθηκε στο Μέτωπο Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής (ΜέΡΑ25) του Γιάνη Βαρουφάκη, με το οποίο ήταν υποψήφια στις ευρωεκλογές του 2019.
Εκλέχθηκε βουλευτής στην περιφέρεια Β3' Νότιου Τομέα Αθηνών στις εκλογές του 2019.