My Bonjour

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ

Ο Ελευθέριος (ή Λευτέρης) Σταυρίδης ήταν Έλληνας δημοσιογράφος.

Γεννήθηκε στη Σηλυμβρία της Ανατολικής Θράκης το 1893.

Ήταν μέλος επταμελούς οικογένειας και ορφάνεψε από πολύ μικρή ηλικία.
Την κηδεμονία του τότε ανέλαβε ο θείος του Νεκτάριος Καραμπουρούνης . Μεταβαίνει στην Κωνσταντινούπολη όπου τελειώνει τη Μεγάλη του Γένους Σχολή.
Κατόπιν έρχεται στην Αθήνα και φοιτά στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή που εκείνη την εποχή διευθύνει ο θείος του.
Κατόπιν διορίζεται υπάλληλος στο Υπουργείο Εσωτερικών.
Επιστρατεύεται το 1915 και στέλνεται στη Μακεδονία.
Αποκλείεται στη Δράμα.
Το 1917 μεταφέρεται μαζί με τον άρρενα πληθυσμό στο Πλέβεν της Βουλγαρίας, σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μέχρι τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Με τη συνθηκολόγηση της Βουλγαρίας τον Οκτώβριο του 1918 απελευθερώνεται από το στρατόπεδο συγκέντρωσης, έρχεται στην Ελλάδα και τοποθετείται ως υπάλληλος στη Διοίκηση Ανατολικής Μακεδονίας, στη Δράμα.

Ο Σταυρίδης εντάχθηκε στο ΣΕΚΕ, αμέσως μετά την ίδρυσή του, στο τμήμα της Δράμας.
Στο 2ο Συνέδριο του ΣΕΚΕ, τον Απρίλη του 1920, ο Σταυρίδης ήταν αντιπρόσωπος του τμήματος της Δράμας.
Το 1921 επιστρατεύθηκε και πάλι και στάλθηκε στη Μικρά Ασία. Δραστηριοποιήθηκε στο Μικρασιατικό Μέτωπο ως στέλεχος του κόμματος μαζί με τον Παντελή Πουλιόπουλο και τον Γιώργη Νίκολη, προβάλλοντας τις τότε θέσεις του ΣΕΚΕ ενάντια στη Μικρασιατική Εκστρατεία.
Με τη λήξη της μικρασιατικής εκστρατείας επέστρεψε στην Αθήνα, ανέλαβε συντάκτης του Ριζοσπάστη και δραστηριοποιήθηκε στο Κίνημα των Παλαιών Πολεμιστών.
Επίσης εντάχθηκε άμεσα στην ηγετική ομάδα του ΣΕΚΕ, καθώς πολλά στελέχη του κόμματος ήταν φυλακισμένα.

Το Σεπτέμβη του 1923 στο 2ο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ εκλέχθηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.
 Στο 3ο Έκτακτο Συνέδριο του κόμματος το Δεκέμβρη του 1924 ο Σταυρίδης θα επανεκλεγεί μέλος της ΚΕ, και μαζί με τον Πουλιόπουλο θα πρωτοστατήσουν στη μετονομασία του ΣΕΚΕ σε ΚΚΕ, στη διαγραφή της ιδρυτικής γενιάς του ΣΕΚΕ ως οπορτουνιστών και στη μπολσεβικοποίηση του κόμματος.

Το Σεπτέμβριο του 1925 εκλέχθηκε προσωρινός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, αντικαθιστώντας τον Παντελή Πουλιόπουλο, που είχε συλληφθεί από το Δικτατορικό Καθεστώς του Πάγκαλου.
Κατά το ξέσπασμα του Κονδυλικού κινήματος του 1926 για την ανατροπή της δικτατορίας του Παγκάλου, ο Σταυρίδης πρότεινε μια συνεργασία ευρύτερης και βαθύτερης έκτασης με τον Κονδύλη και άλλους αστικούς παράγοντες, πράγμα το οποίο δεν δέχτηκε η υπόλοιπη καθοδήγηση του κόμματος, που επιθυμούσε την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος και τη συνέχιση της επαναστατικής πάλης.
Το Σεπτέμβριο του 1926 στη θέση του Γραμματέα τον αντικατέστησε ο Παστιάς Γιατσόπουλος.

Στις εκλογές του Νοέμβρη του 1926 ο Σταυρίδης εκλέχθηκε βουλευτής του ΚΚΕ στην Καβάλα. Ωστόσο δύο χρόνια αργότερα, το 1928, διαγράφηκε από το ΚΚΕ με την κατηγορία της "φιλοαστικής παρέκκλισης".

Στη συνέχεια υπήρξε άμεση προσχώρησή του στο Κόμμα Προοδευτικών Φιλελευθέρων του Γεωργίου Καφαντάρη, καθώς και αντικομμουνιστική μεταστροφή του.
Μάλιστα, αμέσως μετά τη μεταστροφή του αυτή, ξυλοκοπήθηκε στην παραλία της Καβάλας, στην περιφέρεια που είχε εκλεγεί βουλευτής.
Ο Σταυρίδης για τα επόμενα χρόνια υπήρξε στενός συνεργάτης του Καφαντάρη και πολιτεύτηκε αρκετές φορές με το κόμμα του.
Ωστόσο, παράλληλα με τη συνεργασία του αυτή ο Σταυρίδης συμμετείχε ενεργά στην ίδρυση της ακροδεξιάς φασιστικής οργάνωσης Εθνική Ένωσις Ελλάς, των λεγομένων Τριών Έψιλον.
Κατά τη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας συνεργάστηκε με το νέο καθεστώς, ενώ στην Κατοχή διετέλεσε διευθυντής της εφημερίδας "Ακρόπολις".

Το 1946 πηγαίνει στη Θεσσαλονίκη όπου γεννιέται και η μοναδική του κόρη.
Την ίδια χρονιά γυρίζει στην Αθήνα, όπου και κρύβεται από το φόβο των κομμουνιστών σε γνωστή κλινική των Αθηνών σε όλη τη διάρκεια του Εμφυλίου. Το 1949 μετακομίζει στη Θεσσαλονίκη, όπου δημοσιογραφεί στις εφημερίδες Μακεδονία και Ελληνικός Βορράς.

Το 1952 γίνεται διευθυντής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Θεσσαλονίκης.
Το 1953 έρχεται στην Αθήνα όπου γίνεται σύμβουλος του τότε αρχηγού ΓΕΣ Σόλωνος Γκίκα.
Διδάσκει στις Σχολές Γενικής Μορφώσεως, Εθνικής Αμύνης, Σχολής Πολέμου και Σχολής Χωροφυλακής, μαθήματα προπαγάνδας και ιστορίας του ΚΚΕ.
Το 1953 εκδίδει το βιβλίο του "Τα παρασκήνια του ΚΚΕ".

Το 1958 επί κυβερνήσεως Καραμανλή ο Σταυρίδης έγινε σύμβουλος στο υπουργείο Προεδρίας της Κυβερνήσεως μέχρι το 1964.

Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Καραμανλή, συμμετείχε στη συγκρότηση μυστικής αντικομμουνιστικής ιδεολογικής επιτροπής, στην οποία συμμετείχαν και οι Γεώργιος Γεωργαλάς και Γεώργιος Παπαδόπουλος, και η οποία χρηματοδοτούταν από την κυβέρνηση και είχε στόχο να ανακοπεί η επιρροή της ΕΔΑ στην κοινωνία, η οποία τότε βρισκόταν στην αξιωματική αντιπολίτευση (1958).
Μάλιστα, εκτιμάται πως τα μυστικά κρατικά κονδύλια προς την "εθνικόφρονα" αντικομμουνιστική επιτροπή ανέρχονταν σε εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές, ποσό αξιοσημείωτο για την εποχή εκείνη.
Το σχέδιο «Περικλής» που εφαρμόστηκε στις εκλογές του 1961 με σκοπό την εκλογική συρρίκνωση της ΕΔΑ, είχε σχεδιαστεί από τον Σταυρίδη.

Ο Σταυρίδης ξεχώρισε για την αναπαραγωγή κυρίαρχων την εποχή εκείνη αντικομμουνιστικών στερεοτύπων όπως ο εκσλαβισμός των Ελλήνων και η αφάνιση του ελληνικού Πολιτισμού από τον Κομμουνισμό.
Για το λόγο αυτό χαρακτηρίστηκε ως γραφικός αντικομμουνιστής από συγγραφείς όπως ο Φρέντυ Γερμανός.

Ο Σταυρίδης επανακαλείται ως σύμβουλος στο υπουργείο Προεδρίας της Κυβερνήσεως το 1966 επί κυβερνήσεως Στεφανόπουλου, όμως δεν θα προλάβει να αναλάβει καθήκοντα.

Απεβίωσε στις 14 Μαΐου 1966.

ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ-ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ ΝΟΒΑΣ

Ο Θεμιστοκλής Αθανασιάδης - Νόβας ήταν συγγραφέας, δημοσιογράφος και κριτικός του θεάτρου και της λογοτεχνίας.

Γεννήθηκε το 1895 στη Ναύπακτο και ήταν νεότερος αδερφός του Γεωργίου Αθανασιάδη - Νόβα.

Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και πολιτικές επιστήμες, καθώς και θεωρία του θεάτρου, στο πανεπιστήμιο της Ιένας της Γερμανίας.
Εμφανίστηκε στα γράμματα με την ποιητική συλλογή «Λουλούδια στα μαλλιά της» το 1925.
Χρημάτισε νομάρχης στην Κέρκυρα, στη Ζάκυνθο, στη Λέσβο, στην Πάτρα, στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο και στη Χίο.

Ως δημοσιογράφος εργάστηκε στις εφημερίδες «Ακρόπολις» του Γαβριηλίδη, «Πολιτεία», «Νέος Κόσμος» και «Ελεύθερον Βήμα».

Υπήρξε ένας από τους πρώτους Έλληνες συγγραφείς ταξιδιωτικών εντυπώσεων, μαζί με τους Καζαντζάκη, Ουράνη, Παναγιωτόπουλο, Κόντογλου κ.ά.
Το 1932 κυκλοφορεί το βιβλίο του «Ένα μήνα στο Βόρειο Πόλο», που εντυπωσιάζει τους κριτικούς με την παρατηρητικότητα και το στιλ της γραφής του.
Πράγματι, ο Αθανασιάδης υπήρξε ένας στιλίστας του λόγου κι όπως έγραψε ο Άριστος Καμπάνης, είναι κείνος που «ανακάλυψε και το ύφος και τη γλώσσα, που ταιριάζει στη νέα μας πεζογραφία».

Τα ταξιδιωτικά του κείμενα συγκεντρώθηκαν στον τόμο «Περιπλανήσεις» (1964), που επιμελήθηκε και προλόγισε –όπως όλες τις μεταθανάτιες εκδόσεις των έργων του- η γραμματέας του και αξιόλογη λογοτέχνις Ουράνα Διοματάρη.
Σε μια επιστολή του προς αυτήν, το 1943, γράφει χαρακτηριστικά: «Τη δημοσιογραφική επιστήμη την έχω εγκαταλείψει από καιρό […]. Άλλοτε υπήρξε η μονομανία μου. Τώρα με απασχολεί μόνο το θέατρο. Δεν θέλω να το προδώσω». Δεν το πρόδωσε… και ήταν αυτός κι ο Φώτος Πολίτης οι πιο σημαντικοί θεατρικοί κριτικοί της εποχής τους.

Οι θεατρικές εργασίες και κριτικές του Αθανασιάδη περιλαμβάνονται στα βιβλία του «Αθηναϊκή Δραματουργία» (1956), που τιμήθηκε με το «Βραβείο των 12» και «Θεατρικά Μελετήματα» (1963).
Η θεατρική του προσφορά, όπως είχε πει ο σκηνοθέτης Σωκράτης Καραντινός, «θ’ αποτελέσει μια μέρα πηγή για τον μελετητή του θεάτρου μας».
Από τα δοκίμια του αξιοσημείωτα είναι τα αναφερόμενα στον Σολωμό, τον Παλαμά, τον Μαλακάση, τον Ψυχάρη και τον Παπαδιαμάντη.

Πέθανε στις 14 Μαΐου 1961 στην Κέρκυρα, την επομένη μιας ομιλίας του εκεί για τον Παπαδιαμάντη.
 

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΓΚΟΓΚΟΣ

Ο Αναστάσιος Γκόγκος ήταν Έλληνας ζωγράφος και αγιογράφος από την Κατερίνη.

Γεννήθηκε στην Πιερική πρωτεύουσα το 1925 και η καλλιτεχνική του δραστηριότητα εκδηλώθηκε στο τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα.

Τα έργα του είναι εμπνευσμένα από την πιερική φύση.
Φιλοτέχνησε επίσης προσωπογραφίες.
α έργα του τα έκανε δωρεά στον Δήμο Κατερίνης.
Κοντά του μαθήτευσαν και άλλοι ζωγράφοι, όπως ο Αθανάσιος Σταθακόπουλος.

Πέθανε στην Κατερίνη, σε ηλικία 66 ετών, στις 14 Μαΐου 1991 και τα παιδιά του ασχολήθηκαν επίσης με τις τέχνες, έχοντας σπουδάσει στη Γαλλία και έχοντας αποσπάσει τιμητικές διακρίσεις.
Η οδός κοντά στο Εθνικό Στάδιο της Κατερίνης ονομάστηκε σε Ζωγράφου Γκόγκου, για να τιμηθεί ο καλλιτέχνης.